``၀သန္နာရီမ်ား က်ိဳးပဲ့တဲ့ ည ...´´

ေက်းဇူးျပဳၿပီး ...
ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ ...
.......................................
..................................

.......................
ကြဲေၾကေနတဲ့ ႏွလံုးသားကို ဒီညေန ၀တ္ဆင္ၿပီး ...
ငိုေၾကြးေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္
ေခါင္းလွ်ိဳလိုက္တယ္ ...
ေနာက္ ...
ေသခ်ာတာတစ္ခုကို ဦးေဏွာက္ထဲ
ကဗ်ာကသီပန္ဆင္ထားလိုက္တယ္ ...
`` ဒီညေတာ့ ငါ့ေမွာင္မိုက္ျခင္းေတြ ...
ကခုန္ျမဴးတူးၾကၿပီ ... ´´
.............................



(၂)
တစ္ေယာက္တည္း ဘ၀မွာ ...
(အသည္းကြဲေနတဲ့ ညမွာ ...)
စိတ္အေတြးေတြ ႏွစ္က်ေထာင္သားတခ်ိဳ႕လို
ရိုင္းစိုင္းတတ္လြန္းလို႔ပါ ...
စကၡဳအာရံုေတြ နတ္ဆိုးကမၻာမွာ ယိုင္လဲက်တတ္လြန္းလို႔ပါ ...
ေတြးေနသမွ် အားလံုး ...


ေစတန္ေစရာ တမန္ဆိုးေတြ ...
.........................................
(၃)
အသည္းကြဲေနတဲ့ ညမွာ
လမင္းကို လႊတ္ခ် ...
တစ္ေယာက္တည္း နီယြန္မီးေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာေအာက္က
ဆိုင္ၿမိဳင္ျခင္း အသက္ရႈသံေတြကို ...
ပံုေဖာ္ၾကည့္ေတာ့ ...(သူတို႔အားလံုး)

ဒုတိယေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္မွာ က်ိန္းစက္ေနၾကၿပီ ...
.......................................................
(၄)
ကဗ်ာ ...
ေကာင္မေလး ...
အသည္းကြဲျခင္း ...
အလြမ္းအေဆြး ...
ႏွင္းဆီအၿပံဳး ...
နတ္ဆိုးႏႈတ္ခမ္းေတြရဲ့ က်ိန္စာေတြ ...

လွပျခင္း က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ အိပ္မက္ေတြ ...
အားလံုး ....
အားလံုးနဲ႔ ေ၀းရာ ...
ေမွာင္မိုက္ျခင္း ကမၻာတို႔ဆီ ...
ဒီမိုးေတြ လႈိင္လႈိင္ျပဳတ္က်တဲ့ ညမွာ ...
(ျဒပ္မဲ့လမင္းတစင္းနဲ႔)
မိုးတိမ္တသိုက္လို ေအးေအးလူလူျဖတ္သန္းသြားခ်င္တယ္ အေမ ...

`` အသည္းေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ´´

စကၠဴစြန္လို ေပါ့ပါးခ်ပ္လွပ္တဲ့
ဗီးနပ္(စ္)ရဲ့ သမီးပ်ိဳေရ ...
ေလထုထဲ မင္း အၿပံဳးေတြ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးစြန္႔ႀကဲလိုက္ပါ ...

သြားထက္ေလးေတြကို ေပၚေအာင္ ...
လွပ္ခနဲ လွပ္ခနဲ ၿပံဳးေပးပါ ...
........................
(၂)
တကယ္ပါ မိန္းမပ်ိဳ ...
အသင့္ခူးထားတဲ့ ဟင္းတစ္ခြက္ကို
`` ခိုးမစားပါဘူး ...´´ လို႔ ငါ့အာရံုငါးပါးကို ငါကိုယ္တိုင္ ...
စိတ္မခ်ဘူး ...

မင္း ...
သိသိ မသိသိ ...
မင္းရွိတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးဆီ နာရီသံေတြကို
အစီအရီတီးေခါက္ပစ္ခတ္ေပးသူ ... ပါ ...
..............................
(၃)
တကယ္ေတာ့ေလ ...
ငါတို႔ အသင့္ခူးဆြတ္ထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြအေပၚက
စကားလံုးေလးေတြ ... အျဖစ္ ခ်ိဳၿမိန္စြာ ...
စားေသာက္ ခြင္းၿဖိဳၾကတဲ့ အတိတ္ေတြအတြက္ ...
ေျပာစရာစကားတခြန္းက ...
ခါးသက္တယ္ ...
စိုရြဲတယ္ ...
ရြဲ႕ႏြမ္းတယ္ ...
ၿပိဳပဲ့တယ္ ... ေၾကကြဲတယ္ ...
မင္းေပးတဲ့ အတိတ္ေၾကာင့္ ငါ့ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ ...
အခုထိ စိုရႊဲအားႏြဲ႔ေနတုန္း ...
ေအးစိမ့္ခ်မ္းေဖြးေနတုန္း ...

ငါ ... နစ္ေျမာဆဲ ...
ျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးတျမစ္အထက္မွာ ...
လူသားေတြရဲ့ မ်က္၀န္းေတြ အျပည့္အ၀နဲ႔ ...
ေတြ႔ပါမ်ားေတာ့ ...
ငါ့စကားလံုးေလးေတြ ျပဳတ္က်ထြက္ကြဲၾကလာတယ္ ...
`` ဒီလူေတြ ေျပာဆိုေနၾကဆဲ ...
ငါဟာ အသည္းကြဲေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ...´´
..........................
(၄)
ငါ့မွာ ဘာမွေတာ့ မရွိ ...
ရွိတာဆိုလို႔ ...
ကဗ်ာေတြ ရွိတယ္ ...
ဘယ္ႏွစ္ခါေရးေရး အံမေသႏိုင္တဲ့ လက္တစံုရွိတယ္ ...
တူးဆြလို႔ မကုန္ႏိုင္တဲ့ ပုတ္သိုးသိုး အတိတ္တစံုရွိတယ္ ...
.................
တကယ္ေတာ့ ငါ့မွာ ...
ဘာမွ မရွိ ...
...................
(၅)

“တီးခတ္၍ မရႏိုင္ေသာ မေတာ္တဆမ်ား …´´

ဒီကမၻာႀကီးထဲ ...
ဖန္ဆင္းရွင္ ဘုရားသခင္ေပးတဲ့
အခမဲ့ေလကို ငါ့ႏွာေခါင္းနဲ႔ ငါ ...
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရႈရႈိက္ေနသ၍ေတာ့ ...
ေသခ်ာတာတစ္ခုက ...
ငါဟာ ဒီေလာကႀကီးကို မေတာ္တဆျပဳတ္က်လာတာ မဟုတ္ဘူး ...
(၂)
မေတာ္တဆေျခလွမ္းတစံုအတြက္ ...
အာရံုငါးပါး လဲကြဲေမွာက္ရွပ်က္ယြင္းခဲ့ ...
(၃)
မေတာ္တဆတစ္စကၠန္႔အတြက္ ...
သက္ျပင္းေတြ၊ မ်က္ရည္ေတြ၊
နာက်င္မႈေတြ၊ စုတ္တသတ္သတ္ျဖစ္မႈေတြ ... အားလုံး ...
တိုးတက္ႀကီးပြားဖြ႔ံၿဖိဳးထြန္းကားလာတယ္ ....
ငါ ...
တစ္ေယာက္တည္း မေတာ္တဆတစကၠန္႔ေလးရဲ့ ခါးသီးမႈေအာက္မွာ ...
ေကာ္ဖီခါးခါးကို တမာရည္နဲ႔ ေရာက်ိဳေသာက္ခဲ့ရ ...
(၄)
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ...
မေတာ္တဆေရးထားတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္အေပၚမွာပဲ ...
(လူသားအားလံုးကို အလံျဖဴျပႏႈတ္ဆက္တယ္ .... လို႔ ေျပာၾကားရင္း ...)
အခ်စ္ကို ကိုးကြယ္အသက္ေပးသြားတဲ့ လူစြမ္းေကာင္းႀကီးရိုမီယိုကို ...
ဟားတိုက္ေလွာင္ေျပာင္ရင္း ...
မေတာ္တဆေကာက္ရလာတဲ့ ေဘာပင္ေလး ...
အခုဆို ...
မင္ကုန္သြားတဲ့ အေၾကာင္း ....
၀မ္းပန္းတနည္း မ်က္ရည္ေတြ စိုရႊဲကာ ...
ရင္ခြင္မိုးေတြနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းျပင္ႏွစ္စင္း ေရႏွစ္ခဲ့ရတယ္ ...