ဘာမွ

ေဩာ္..ဤေလာက၌

လုပ္ခြင့္မႀကံဳ၊ လူအဖံုဖံု
ႀကိဳးဆြဲရာက လူ႔ဘဝ
ဝါသနာတစ္ခုေတာင္မွ
ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခြင့္မရေလေတာ့
လား...လာမည့္ငါ့အခြင့္ေရး
အခ်ိန္ကုန္ခံေတြး၊ အေကာင္အထည္သည္
ျဖစ္မလာ။
ဤဘဝမွာ..
ဝါသနာတစ္ခုအားပ်ိဳးေထာင္ခြင့္မရရင္ေတာ့
ဪ..ဘဝ..
ေသေသာ္မွတည့္ေကာင္း၏..။.

“ေသဆံုးေနဆဲ ရင္ခုန္သံ”

ကေလးရယ္.။

အတိတ္ကို ေတြးလိုက္ရင္
မင္းအေၾကာင္းေတြ မင္းမ်က္ႏွာေတြ
ပံုရိပ္ထင္ဆဲပါ..။ မတတ္သာတဲ့
တခဏမွာ မင္းနဲ႔ ခြဲခြာရတာ
မင္းအတြက္ အလြမ္းေတြခ်ည္း
ဖန္တီးေပးတယ္ဆို
ခြင့္လြတ္တတ္တဲ့ စိတ္နဲ႔
ေစာင့္ေနပးပါလား.
ကေလးရယ္..။
မင္းနဲ႔ က်မွ ငါတကယ္ရူးရၿပီလားကြယ္..
ဖူးသြယ္တဲ့ မင္းႏႈတ္ခမ္းတစ္စံု.
ေမႊးထံုတဲ့ မင္းပါးႏုႏုေလး..ငါေမွ်ာ္လင့္ဆဲ
နာက်င္လဲ..။ အတိတ္က ငါ့ရင္ခုန္မႈေလး
အသက္သြင္းဖို႔ရာ...။

အတိတ္ရွင္

သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြ မတင္းမာခင္
အေျခအေနအရပ္ရပ္က
ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို
အတင္းခြာခဲ့တယ္ကေလးရယ္..။
အနမ္းတစ္ပြင့္နဲ႔ စခဲ့တဲ့ ကိုယ္တို႔ဇာတ္လမ္းေလး
ဘယ္လိုပဲေတြးေတြး
ကေလးေၾကာင့္ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံေတြ
လြတ္လပ္ခဲ့တာအမွန္ပါ။
ကိုယ့္ညေတြ သာယာခဲ့တာလွပခဲ့တာလည္း
ကေလးေၾကာင့္ဆိုတာယံုေပးကြယ္..။
တစ္နယ္စီအခုေဝးၿပီ...
လတ္တေလာအခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္က
ပဥၹလက္ဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔
အလြမ္းေတြကို ကေလးအတြက္
ဖန္တီးေပးသူေပါ့.။
ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္က လြတ္လပ္စြာေပ်ာ္ျမဴးခဲ့တဲ့
ကိုယ္တို႔ရင္ခုန္သံေတြ အသက္ျပန္သြင္းဖုိ႔ရာ
(ကိုယ္ျပန္လာမွာပါ)
ကေလး ေစာင့္ေနေပးပါ...။