“မ နဲ႔ ရူးခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္...”

က်ားဖင္ႏႈိက္တဲ့ မနက္ခင္းေတြနဲ႔...
လြမ္းတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ (စိတ္ဒဏ္ရာ/စိတ္ေရာဂါ)
တစ္ခုခုမ်ားရေလမလားဆိုၿပီး
အၿမဲႏႈိးထရတဲ့ အျဖစ္ကို
မ သနားလွည့္ပါ...
ၾကည့္လွည့္ပါ...
ျမင္လွည့္ပါ...
.......................
တခါတေလ..
အလြမ္းေျပဆိုေပမဲ့...
ပိုလြမ္းေစတဲ့ လမ္းခြဲခ်ိန္ေလး..
ေရးေရးေလး ျပန္ေတြးလိုက္ေတာ့
အားနည္းေနတဲ့ ေနျခည္ဆည္းဆာေတြထဲမွာ
မဟုတ္ခဲ့ဘဲ...
ကဗ်ာမဆန္...
ဖ်င္းစပ္စပ္ေနပူက်ဲက်ဲႀကီးေအာက္မွာ
ရင္ခုန္သံေတြကို
ခပ္မိုက္မိုက္စကားလံုးေတြနဲ႔
အရည္ေဖ်ာ္ပစ္ခဲ့ၾကတယ္...ဆိုတာကိုဘဲ...
ထပ္ခါတလဲလဲ
ဂီတတစ္ပုဒ္လို ျပန္တီးခတ္ခြင့္မရေတာ့ေပမဲ့
အတိတ္ေတြကို စိတ္ေတြနဲ႔
ႀကိဳးစားတီးယူၾကည့္ျဖစ္တယ္...။...
ဒါေပမဲ့...
ႀကိဳးေတြက ဂီတာမဆန္ဘဲ
ကဗ်ာဆန္ေနေတာ့ကာ...
ေဘာပင္တစ္လက္ပါပဲ..
အခုခ်ိန္ထိ...
ကိုယ့္တင္ေပၚ ကိုယ္ျပန္လွန္မေရးရံုတမယ္...
ရွိသမွ်မုန္႔ဖိုးေလးေတြနဲ႔...
စကၠဴလြတ္ေတြေပၚ...
ခပ္ရိုင္းရိုင္းကဗ်ာေတြကို ဖန္တီးျဖစ္တယ္..
............................
ေဩာ္...
အတိတ္က ကၽြန္ေတာ့္ဂုဏ္သိကၡာေတြကို
ဖဲ့ေခ်ေရာင္းခ်ၿပီး
ခင္းက်င္းျပသထားတဲ့ မ တစ္ေယာက္တည္းအတြက္...
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံေတြ...
အရွက္နဲ႔ သိကၡာကို
အေပါင္သေဘာနဲ႔ေတာင္
ျပန္ေရြးယူလို႔ မရေလာက္တဲ့အထိ
ခ်စ္ခဲ့တယ္...။...
ျမတ္ႏိုးခဲ့တယ္...
ရူးသြပ္ခဲ့တယ္...
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လို
အနမ္းေတြကို
ျပန္တီးခတ္ခြင့္သာ ရမယ္ဆိုရင္...
တီးစရာဂစ္တာအသင့္ေဆာင္ထားတယ္...
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို
ေပ်ာက္ဆံုးသြားတိုင္း ျပန္ရွာမရေတာ့တဲ့
ရင္ခုန္သံေတြက တစ္ပါတည္း
ေခၚသြားေတာ့ကာ...
အထီးက်န္ညေတြနဲ႔...
ငူတူတူေန႔ရက္ေတြပဲ အဖတ္တင္ခဲ့တယ္...
အေမမေပၚဘဲ ေမြးလာတဲ့
အလြမ္းေတြကိုလည္း
မ ဘယ္လို တာဝန္ယူမွာလဲ...
အၿပံဳးေတြန႔ဲ ဒီကေလးကို
ဆက္ေမြးထားဖို႔ ေထာက္ပံ့ေကၽြးေမြးလွည့္ပါ...ေနာ္...
ဒါေပမဲ့ လမ္းခြဲခ်ိန္ဆိုတဲ့
အတိတ္က ျပန္ဆံုဖို႔
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြကို
အမႈိက္ပံုနဲ႔ အတူ...
စိတ္အားငယ္ျခင္းအပင္ေတြအတြက္
ေျမဩဇာျဖစ္သြားပါၿပီ...
ဒါေပမဲ့ အခုထိ ခ်စ္ေနေသးတယ္...
သတိရေနေသးတယ္...
လြမ္းဆြတ္ေနေသးတယ္...
ေကာင္းကင္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး
မ ဆိုတဲ့ နာမည္ေရရြတ္ေနေသးတယ္...
ဆိုတာေတြကို...
ၾကားၾကားသမွ်...
မ ... မ ... မ ...
မ ဆီ ေျပာျပေပးၾကပါ...ေနာ္...။

“ေခတ္ေတြရဲ့ အထာ”

ညေတြရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြေပၚမွာ
မဲ့တဲ့တဲ့အၿပံဳးေတြနဲ႔
ေနမင္းႀကီးကို ဒရြတ္တိုက္ဆြဲလာၿပီး
ရင္မွာေတာ့ အပူေတြ
ဝေနတဲ့ ေနျခည္အလင္းတန္းေတြက
ေဆာ့ကစားေျပးလႊားေနၾကေလရဲ့...။..
သန္းေခါင္ယံေတြကို
လွမ္းေခၚပါတယ္...
ဒါေပမဲ့...
ေစာင့္ဦး...
မုတ္သုန္ေလဝေနတဲ့ ေလညင္းေတြနဲ႔အတူ
လာခဲ့မယ္တဲ့...
ေနာက္ သူတို႔လာေတာ့
သူတို႔မွာ အရုဏ္ဦးကို
ႀကိဳဆိုဖို႔ ေတးဆုိငွက္ကေလးေတြ
ဖမ္းေခၚလာတယ္...။...
အိပ္စက္ျခင္းႀကိဳးေတြနဲ႔
စြဲၿမဲခ်ည္...ေနာက္...
အိပ္မက္လို႔ လိမ္ထားၿပီးေတာ့...။...
ငွက္ကေလးေတြခဗ်ာ..
သြားရည္ေတြ က်လို႔...။...
သူတို႔ရင္ထဲ ေပြ႔ပိုက္ထားတဲ့
ေႏြေတြ အစုတ္ၿဖဲခံလိုက္ရတယ္
ညခင္းရဲ့ ေလညင္းေတြနဲ႔...။...
.............................
ေဟာ္...အေဝးကို ၾကည့္ပါလား...
အေမွာင္ဝတ္ရုံေအာက္မွာ ကိုယ္လံုးတီး
ကခုန္ေနတဲ့ နာရီသံေတြ...
ေဘးနား တအံ့တဩ
ၾကည့္ရႈေနတဲ့ ေက်ာက္ေခတ္ကလူေတြရဲ့
ဝိဥာဥ္ေတြ (ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔)...
သူတို႔ခဗ်ာ နာရီကိုေတာင္
မကိုင္ၾကည့္ရဲရွာဘူး...။...
ဒီေတာ့...
ေဘးနားကေန သူတို႔ကို
ဟားတိုက္ေလွာင္ရယ္ေနတဲ့
ေခတ္ေပၚဝိဥာဥ္ေတြအတြက္ သူတုိ႔ဟာ
ျပက္လံုးေလးေတြပဲေပါ့...။...
အဲဒီလိုပဲ...
ေခတ္တစ္ခုရဲ့ မညီမွ်ျခင္းကြက္လပ္တစ္ခုအေပၚ...
ငါ...
ေနေရာင္ျဖာမိုးေကာင္းကင္ေရွ႕
မိုးတိမ္ေတြကို လွ်ာတစ္လစ္ထုတ္ျပရက္...
ဒံုးပ်ံႀကီး တစ္ေယာက္တည္းခြစီး...
လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတာက
ပ်ဴေခတ္ ေပစာေတြ...
နားမလည္ပါးမလည္...
ေလထုထဲငါ...
အမည္မေပၚတဲ့ အေျဖတစ္ခုအတြက္
လြင့္ေမ်ာေနရေတာ့တယ္...။...။..။။။

“မာယာညေတြနဲ႔ မူးယစ္တဲ့ေန႔”

ေတြးေနတဲ့ အေတြးေလးေတာင္
မၿပီးေသးဘူး...
ေလွ်ာက္ေနဆဲ လမ္းမေပၚမွာ
ရင္ခုန္သံေတြ တစ္စစီ
ပြလန္ႀကဲကုန္ၿပီ...
အခ်စ္ကို
ဒသဂီရိေတာင္မွ တခါပဲရႈံးတာ
အခ်စ္ရႈံးသမားတဲ့...
လွ်ာတစ္ေခ်ာင္းတည္းနဲ႔
ရာဇဝင္ကို ဖန္တီးေနလိုက္ၾကတာ...
ခ်စ္တိုင္းဆံုးရႈံးသြားတဲ့
ငါ့ရင္ခုန္သံေတြရဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို
သူတို႔ ျမင္ရင္ လွ်ာပါမကဘူး...
မ်က္ေစာင္းေတြနဲ႔ပါ...ရာဇဝင္တစ္ခုလို
ငါ့ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး
ဖန္တီးၾကမယ္ထင္ပါရဲ့...
.................................
ရင္ခုန္သံအလိုအရ သာယာတဲ့(သူ)
မွန္သမွ် ခ်စ္မိေတာ့ကာ...
ခ်စ္တိုင္းလည္း ရင္ခုန္သံေတြ
ဆံုးရႈံးသြားတာ...
ရင္ခုန္သံေတြဟာ
(ကိုယ့္ကို) ထားသြားတဲ့သူနဲ႔
(ကိုယ္က)ထားခဲ့တဲ့သူနဲ႔
အေျခအေနအရ
ရင္ခြင္ခ်င္းျငင္းဆန္လိုက္ရတဲ့ သူေတြနဲ႔
အၿမဲတမ္းလိုလို ခံစားေနရေတာ့ကာ...
အခုဆို ကိုယ့္ကိုကိုယ္သိပါၿပီ...
ကိုယ္ဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္
ျပန္ရွတဲ့ ဓားတစ္လက္ဆိုတာ...
............................
ညေတြထဲ ဝင္သြားတဲ့
လေတြ ေဝတိုင္း
ရင္ခုန္သံတစ္ခါစီေၾကြက်စၿမဲပါ..
သန္းေခါင္ေတြထဲ တိုးထြက္လာတဲ့
မနက္အာရံုတိုင္း ရင္ခုန္သံတစ္ခါစီ
ေဝရစၿမဲပါ...
ၾကာေတာ့ လင္းေနတဲ့ ရင္ခုန္သံေတြေတာင္
ကြဲအက္မႈေၾကာင့္...
(အလင္းေရာင္ေတြ ကြဲရွေပါက္ၿပဲတာ အခုဆို)
ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ပက္ပက္စက္စက္ကို
ေမွာင္ေနတာ ညေတြေတာင္
အပ်င္းေျပဖြဲ႔စည္းထားလိုက္ေသး...
ဒါေပမဲ့ ညေတြက
ကိုယ့္အေမွာင္ကိုယ္ျပန္ေၾကာက္တာတစ္ခုပဲ...ဆိုးတယ္...။
...............................
ၾကာေတာ့ ေျခာက္ေသြ႔စိုထိုင္းတဲ့
ဆန္႔က်င္ဘက္ရင္ခုန္သံေတြရဲ့
မနက္ခင္း အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုမွာ
ငါ့ခႏၶာကိုယ္ႀကီးလည္း...
အန္ခ်ထားတဲ့ (မိန္းမေတြရဲ့)မာယာေတြကို
ျပန္မက်ံဳးခ်င္ေတာ့တာနဲ႔...
ေပါက္ၿပဲေနတဲ့ နံရံေတြထဲ
ဝင္ေရာက္လာတဲ့
ခပ္က်ဲက်ဲေနေရာင္ေတြဆီကို
ေပါက္ၿပဲၿပဲရင္ခုန္သံယိုေတြကို
ပစ္ေပါက္ထည့္ၿပီး...
ေန႔ကို ေက်ာေပး၊ စကၡဳအာရံုရဲ့
ညေတြဆီ အသာေလး
ယြန္းခဲ့လိုက္တယ္...။...။...

“မိုးအိပ္မက္...”

လူ႔ဘဝႀကီးမွာေလ...
ခိုးစားထားတဲ့ အသီးက ပိုၿပီး
ခ်ိဳၿမိန္သလိုလို...
ခိုးစားထားတဲ့ ဟင္းကပဲ
ပိုၿပီးေတာ့
ၿမိန္သလိုလို...
ခိုးၿပီး ခ်စ္ရတဲ့
မိန္းကေလးကပဲ ပိုၿပီးေတာ့ပဲ
လွေနသလိုလို...
ခိုးၿပီး ရင္ခုန္ရတဲ့ ညမွာလက
ပိုၿပီးေတာ့ ဝင္းလက္သာေနသလိုလို...
စကားခ်င္းတူေပမဲ့ ညစ္ပတ္ပတ္စကားလံုးေတြ
ပါရင္ ပိုၿပီးေတာ့
အရသာရွိသလိုလို...။...
ပါးခ်င္းတူေပမဲ့ အရင္က
အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္
ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္ဝွက္ခဲ့ရတဲ့
ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔ ခိုးနမ္းရတဲ့
ငယ္ခ်စ္သူပါးတစ္ျခမ္းေလးကပဲ
ပိုၿပီးေတာ့ ရနံ႔ေမႊးႀကိဳင္သင္းေနသလိုလို...
ေလာကႀကီးကိုက အဆိုးဘက္ကို
အၿမဲတမ္း အားေဆးေတြ ေကၽြးေနတာေလ...
လူေတြရဲ့ ေပါက္တီးေပါက္ရွာ
အက်င့္စရိုက္ေတြနဲ႔...။
................................
မေန႔ညကေလ...
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အိပ္မက္ထဲမွာ
မိုးေလးဖြဲဖြဲက်ေနတုန္း
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ မတ္တတ္ႀကီး
ေခ်ာ္လဲသြားတယ္...
တစ္ကိုယ္စာသာသာပဲရွိတဲ့
အသည္းကြဲအခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာပါ...
ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔ အတူ မတ္တတ္ႀကီးေခ်ာ္လဲတာ...
ျမင္လို႔ ရႈလို႔ေတာ့ မေကာင္းဘူး...
ေန႔ေတြရဲ့ ဝိဥာဥ္ထဲ သူအႀကိမ္ႀကိမ္
ေမွးစက္ေနတာကိုလဲ
ဘယ္သူမွ တားလို႔မရပါဘူး...
ညေတြထဲ ေကာင္းေကာင္း
အပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာေတြေရာ...
တကယ္ေတာ့...
သူဟာ ရိုးရိုးေလး အသည္းကြဲတာပါ...
ဒါေပမဲ့ အခ်စ္ဒဏ္ရာက နက္ေတာ့
ဆန္းဆန္းျပားျပားကို ခံစားေနရတာ...
..........................
ဒီလိုပါပဲ...။...။...
အကယ္၍...
ငါသာ အသည္းကြဲျခင္းရဲ့
အိမ္ရွင္တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္...
မ်က္ရည္တံတားေတြကို
ခင္းထားလိုက္ပါ...
နာက်င္ျခင္းညေတြကို ငါမေပြ႔ဖက္ခ်င္တဲ့
အေမွာင္ေတြထဲမွာ
ႀကဲျဖန္းေပးလိုက္ပါ...
ေယာင္ရမ္းအိပ္မက္ေတြကို
စိတ္ေတြနဲ႔အတူ သံမဏိႀကိဳးနဲ႔
ခ်ည္ထားလိုက္ပါ...
ပ်ံသန္းတတ္တဲ့ စိတ္ေတြကို
လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ေပးလိုက္ပါ...
ငါသာ အသည္းကြဲခဲ့မယ္ဆိုရင္ေပါ့...
ဒါေပမဲ့ အခုခ်ိန္ထိ
ငါဟာ ကဗ်ာထဲကအတိုင္းေတာ့ လံုးဝကို
အသည္းမကြဲခ်င္ေသးဘူး...။....
..........................။