``ခ်စ္ၾကၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ...´´

မနက္ျဖန္ရဲ့ အတိတ္ေတြမွာ
အိပ္မက္တို႔ ခါးတူးေသဆံုးခဲ့ၿပီးပါၿပီ ...
သုည တစ္လံုးကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း
မေတာ္တဆက်ဆံုးကြဲေၾကေစသြားတဲ့ အျဖစ္က
အေဖေျပာဖူးတဲ့ ``လံုး၀ကို အသံုးမက်ဘူး´´ ဆိုတဲ့စကားကုိ
ပီပီျပင္ျပင္ အသက္၀င္လာေစခဲ့ ...

မည္းညစ္ညစ္ရင္ခုန္မႈေတြကို ျပကၡဒိန္ခ်ပ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲ
ျပြတ္သိပ္ထည့္ရင္း ...
ကာလနဂါးဟာ အိုမင္းေသဆံုးသြားခဲ့ၿပီး
လဆုတ္လကြယ္တို႔ လွည့္ပတ္လြင့္ေမ်ာခဲ့ေပမဲ့
အသံုးမက်တဲ့ တစ္ေနရာမွာ ငါ တစ္ေယာက္တည္း
ဖင္ေသ ေနခဲ့တယ္ ...

လက္ရွိအေနနဲ႔ တစံုတခုကို
မိမိရရ ဆုပ္ကိုင္ထားဖို႔ အေမေမြးထားတဲ့
လက္ႏွစ္ဖက္ေပ်ာက္ဆံုးေနလို႔ ကဗ်ာတပုဒ္ေတာင္
အေရးမေျဖာင့္ေတာ့ဘူး ...

ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ခႏၶာႀကီးကေတာ့
ေဆာင္း၀င္လို႔ ခ်မ္းတုန္ေနတတ္ခဲ့ၿပီ အေမ ...
မေနာစိတ္တို႔ကေတာ့ ေခၽြးစက္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔
အိုက္စပ္ေနတတ္ၿပီး မီးမလာတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ယပ္ေတာင္ေလးမ်ား
ေတြ႔ေလမလား လိုက္ရွာေနမိတတ္ပါတယ္ အေမ ...

ဒီလိုပါ အေမ ...
ကၽြန္ေတာ္ အသံမထြက္ႏိုင္တဲ့ စကားလံုးတို႔ရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ
သေကၤတေပါင္းမ်ားစြာ ရွိပါတယ္ ... လို႔ ...
:(
:)
;)
<3
:'(
Bye ...