“ေစာင့္ဆိုင္း ...”

ဘယ္ေတာ့ ေျခဦးလွည့္လာမလဲ ...
မသိရတဲ့
ေလလြင့္ႀကိဳးမဲ့ေကာ္နက္ရွင္ကို
ညရိုင္းတစ္ခုမွာ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို
စကားေျပာခ်င္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္
ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အလိုမက်စိတ္နဲ႔ပဲ ...
တက္(ေတာက္)တစ္ခုကို (ေခါက္)
ေလျပည္ေတြထဲ လက္ေဆာင္ထည့္ေပးလိုက္တယ္ ...

ေမြးကတည္းက ေမြးဖြားေပးတဲ့
သူနာျပဳဆရာမကို ေမာ္ဖူးဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ႏုိ႔စို႔ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ကစားရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေက်ာင္းတက္ရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
အတန္းၿပီးဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေအာင္စာရင္းထြက္ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေနာက္တစ္တန္းတက္ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေစာင့္ဆိုင္း ....
ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေစာင့္ဆိုင္း ...
ဆယ္တန္းေလးေတာ့ ေအာင္လာခဲ့ပါၿပီ ...တဲ့...
ေကာလိပ္တက္ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ႏွစ္ကုန္ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေနာက္တစ္တန္းတက္ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
တဆိုင္းဆိုင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုး
အရိုးေတြ ၿပိဳင္းၿပိဳင္းထြက္သည္အထိ
ေစာင့္ဆိုင္းလာလိုက္တာ ...
ဘြဲ႔ေလးေတာ့ နာမည္တပ္ခံရပါၿပီ ...
ေနာက္ ...
အလုပ္ရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
အလုပ္ရွင္မ်က္ႏွာရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
မ ဆီက အေျဖရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ကို႔ဆီက အေျဖရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ညီမေလးဆီက အေျဖရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေမာင့္ဆီက အေျဖရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
သူ႔ဆီက အေျဖရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
တဆိုင္းဆိုင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ...
ကဗ်ာရိုင္းေတြ ထြက္လာမွ ...
လက္ထပ္ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ကေလးရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အိမ္ေထာင္စုတစ္ခုကို ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေျမးေလးေတြ၊ ေျမးမေလးေတြမ်က္ႏွာ ေစာင့္ဆိုင္း ...

သားသမီးေတြ အိမ္ျပန္အလာ
ေျမးေလးေတြနဲ႔ အတူ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေနာက္ဆံုး ...
“...ငါဘယ္ေန႔ ေသရမလဲ...” ဆိုတဲ့
စကားရဲ့ အေျဖသိရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ကဲ ...
အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ျပည့္ဖံုးကားခ်လိုက္ပါၿပီ ...
.......................................

ဘဝဆိုတာ ...
ယံုၾကည္ရမယ္ ...
ရွင္သန္ရမယ္ ...
“...ငါဟာ မေန႔ကထက္ ဒီေန႔
ပိုေကာင္း၊ ပိုတုိးတက္ရမယ္...”...လို႔ ...။

“သုညသည္သာ ေနာက္ဆံုးျဖစ္၍ ... သုညသည္သာ အစကနဦးဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း ...”

ေမ်ာခဲ့ရတာ ျမစ္က်ိဳးအင္းဘယ္ႏွစ္ခုေတာင္
ငါ့ဘဝမွာ လက္ပစ္စံခ်ိန္ခ်ိဳးခဲ့ၿပီလဲ ...
ေကြ႔ေကြ႔ေကာက္ေကာက္
ဒီျမစ္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္စုန္လာလိုက္ရတာ ...
စုန္သာ စုန္ခဲ့ရတယ္ ...
ကၽြန္ေတာ့္မွာ မ နဲ႔ ေဝးခဲ့ရတယ္ ...ဆိုတာကို
မယံုႏုိင္ေသး ...
ေမ်ာသာေမ်ာခဲ့ရတယ္ ...
ေျဖသာစကားျမစ္ေတြထဲမွာ
ကၽြန္ေတာ့္နာမည္အခုထိမေပ်ာ္ဝင္ႏိုင္ေသး ...

မနက္ျဖန္ေတြကို ေမးရက္ပါဘဲ ...
ဒီဒဏ္ရာ ျပန္ေကာင္းေအာင္ ကုသေပးႏိုင္မလား ...လို႔ ...

ရင္ခုန္သံေတြ လြင့္ေမ်ာတဲ့
ေကာင္းကင္ႀကီးမွာ ကြဲရွရာ မေျဖသာ၊
ပက္လက္ဟေနတဲ့ ဒဏ္ရာ ...
ေဘးနားမွာ အပ္ေလးတစ္စင္း ...
ဘယ္ေတာ့မွ ထြက္သြားႏိုင္မွာ မဟုတ္လို႔
သက္ေသခံပစၥည္းေလးေပါ့ ...
အိပ္မက္ေတြထဲမွာ အဲဒီအပ္တစ္စင္းကို
လံုလံုၿခံဳၿခံဳသိမ္းဆည္းထားတယ္ ...
အပ္ေလးက တခါတေလညည္းရွာပါတယ္ ...
“ ေမာင္ေလး ...မ ကို ထြက္သြားခြင့္ ျပဳပါေတာ့ ...” ...လို႔ ...။...

ညအမွတ္ေထာင့္ငါးရာ ...
ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ကဗ်ာဆရာ ...
အိပ္မက္ေတြ ျပန္ေပးဆြဲမႈနဲ႔ ...
စာရြက္ေတြေပၚ ေဘာပင္တစ္လက္နဲ႔ ကားစင္တင္ခံရတယ္ ...
သံေယာဇဥ္ေတြ ...
အတိတ္ေတြ ...
မ စကားသံေတြကေတာ့ သူ႔ကို ေလွာင္လို႔ ရယ္လို႔ ...ေပါ့...
သူေလးေက်နပ္ပါတယ္ ...
တစ္စထက္ တစ္စ ...၊
ကြဲရွလာတဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို ညင္သာစြာပြတ္ထူရင္း ...
ညီႇေစာ္နံ သူ႔ေသြးဒိုင္ယာရီတစ္ပုဒ္ကို ပစ္ခ်လိုက္တယ္ ...

ဒိုင္ယာရီေနာက္ဆံုးမွာ ...
စာလံုးေလးေတြ ခြင္းထားတာက ...
“ ငါ့အတိတ္တြင္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ မ အိပ္ေနစဥ္
မသိမသာ ရင္ခုန္သံမ်ားအား သူ႔အတြက္ ...
ပက္ျဖန္းေပးခဲ့ပါသည္ ...ကုန္ခမ္းသြားေသာာ
ထိုရင္ခုန္သံရနံ႔မ်ားသည္ မ အားခစားမည့္
တစ္သက္တာ ေမႊးႀကိဳင္ရနံ႔မ်ားသာ ...”

“မေန႔က ...”

မေန႔က စုပ္ခဲ့တဲ့
သၾကားလံုး ဒီေန႔ျပန္စုပ္ဖို႔ရာ ...
(ၾကြက္ကိုက္ေနေတာ့)
ခ်ိဳၿမိန္သန္႔ရွင္းျခင္းကို မေန႔ကလို
သူေပးႏိုင္ေတာ့မလား ....

မေန႔ညက စပ္ခဲ့တဲ့ကဗ်ာ
ဒီေန႔ျပန္စပ္ဖြဲ႔ဆို သီကံုးဖို႔ရာ ...
ဆူပြက္ေနတဲ့ ေသြးရူးေသြးတန္းခံစားခ်က္မ်ိဳး
မေန႔ကလို သူေပးႏိုင္ေတာ့မွာလား ...
လေရာင္ေလးကို ေပြ႔ထူရင္း ၊
ၾကယ္စင္တစ္လက္အေၾကာင္း သံစဥ္တစ္ပုဒ္သာ ...
ဖြဲ႔ဆိုရင္း ...
“မေန႔က ...” ဆိုတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ေဟာင္းေတြနဲ႔
ထပ္မံကခုန္ဖုိ႔ ဆိုတာ ...ဆုေလးတစ္ခုအျဖစ္ေတာင္းေပမဲ့ ...
သီသီေလးလြဲေခ်ာ္ျခင္းေပၚမွာ
ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္လိုက္မိတဲ့ေကာင္ပါ ...

မေန႔က ဖန္တီးခဲ့တဲ့
ငါ့ဇာတ္ေကာင္ေတြရ့ဲ ကံၾကမၼာ ...
ေရွ႕ဆက္ ဘယ္လို ခင္းရပါ့မလဲ ...
“ေနမင္းႀကီးရယ္ ...
ငါ့ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ့ ကံၾကမၼာသက္တမ္းရွည္ဖို႔
သင့္ကို တစ္ပတ္ေလာက္
ေကာင္းကင္ႀကီးေပၚမွာ ဆင္ေကာ္ထက္ျပင္းတဲ့
ေကာ္ျပင္းတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ကပ္ထားခ်င္ပါဘိ ...”
................................
ေဩာ္ ...မေန႔ကအခ်ိန္ ...
မေန႔ကအခ်ိန္ ...
မေန႔က ငါ့ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာ ...
မေန႔က ငါ့ေကာင္မေလးခင္မင္မႈ ...
မေန႔က ငါ့ေကာင္မေလးအၿပံဳး ...
မေန႔က ငါဆုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ ငါ့ေကာင္မေလးေပ်ာ္ရႊင္မႈ ...
မေန႔က ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ေမာခဲ့တဲ့ ငါ့ရင္ခုန္သံ ...
မေန႔က ...
မေန႔က ...
မေန႔က ...ပါပဲ ...
မေန႔ဆိုတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔က ငါပိုင္ဆိုင္သမွ် ...
ျဒပ္ရွိျဒပ္မဲ့အရာအားလံုး
ရင္ခြင္ကို နင္းျဖတ္ၿပီး ...
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔ ...
ကိုယ္စီညမင္းဆီကို ငါ့ဆီ လက္သုတ္တစ္ေဆာင္ေပးခဲ့ၿပီး
ထြက္ခြာႏႈတ္ဆက္သြားၾကၿပီ ...
ငါ့မွာေတာ့ မ်က္ရည္စမ္းစမ္း...စမ္းစမ္းနဲ႔ေပါ့ ...
အိပ္မက္ေတြနဲ႔ လွမ္းေခၚပါတယ္ ...
သူတို႔ မၾကားႏိုင္တာ ခက္တယ္ ...

မေန႔က ...ေနဟာ
ဒီေန႔ျပန္သာခြင့္ရရင္ ...
သူ႔လက္ကိုပဲ မလြတ္တမ္းဆုပ္ကိုင္ထားမိမွာ ...

ဒီေန႔မွာ ...
ရယ္ေမာသံမရွိဘူး ...
ဝိဥာဥ္မရွိဘူး ...
အလင္းေရာင္မရွိဘူး ...
စိမ္းစိုတဲ့ အေတြးေတြမရွိဘူး ...
တိုးတက္ျခင္းမရွိဘူး ...
မိုးမရြာဘူး ...
ေနမသာဘူး ...
ကဗ်ာေတြ စာရြက္ေတြေပၚ ထြက္မလည္ဘူး ...
အေတြးေတြမွာပဲ မ်က္ရည္မိုးေအးေလးေလးနဲ႔
ေကြးေနၾကရဲ့ ...
လက္ေတြမွာ ေသြးေတြ မရွိဘူး ...
ဦးေဏွာက္ေတြ ဖုန္တက္ေနတယ္ ...
ကႏၱာရထဲက သစ္ရြက္ကိုပဲ ႀကိဳးစားစိုက္ေနတယ္ ...
ေျခာက္ေသြ႔ျခင္းေနေတြ ပ်ိဳးဖို႔ ...
မ်က္လုံးဖြင့္လိုက္ရင္ မထြက္ဖူးတာ ၾကာေနၿပီျဖစ္တဲ့ ...
အထီးက်န္တံခါးရြက္မႀကီးက ...
ေသြ႔ေျခာက္ေျခာက္အၾကည့္ေတြနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးတယ္ ...
ဒီေန႔နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ...
ဒါဘယ္သူထြင္းခဲ့တဲ့ ရာဇဝင္လဲ ...
“ခ်စ္စရာသြားတက္ေလးနဲ႔
ဝက္ၿခံနီတြတ္ေလးႏွစ္ခု ပါးျပင္မွာ ေရမေလာင္းဘဲ
စိုက္ၾကဲထားတဲ့ ေကာင္မေလး ...
ကိုယ့္အာရံုမွာ အခုထိ ရနံ႔ေတြေတာင္
ေဆာ့ကစားေျပးလႊားေနၾကေသး ...
မင္းနဲ႔ ျပန္ေတြ႔မယ့္ မနက္ျဖန္ေတြကို
ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ...
ေတြးရင္း ...
ေပ်ာ္ရင္း ...
ျမဴးရင္း ...
ငါပိုင္တဲ့ ဒီေန႔ႀကီးေလ ...
ခက္ဆစ္မရွိေတာ့ဘူး ...” ...။