စကၠဴစြန္လို ေပါ့ပါးခ်ပ္လွပ္တဲ့
ဗီးနပ္(စ္)ရဲ့ သမီးပ်ိဳေရ ...
ေလထုထဲ မင္း အၿပံဳးေတြ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးစြန္႔ႀကဲလိုက္ပါ ...
သြားထက္ေလးေတြကို ေပၚေအာင္ ...
လွပ္ခနဲ လွပ္ခနဲ ၿပံဳးေပးပါ ...
........................
(၂)
တကယ္ပါ မိန္းမပ်ိဳ ...
အသင့္ခူးထားတဲ့ ဟင္းတစ္ခြက္ကို
`` ခိုးမစားပါဘူး ...´´ လို႔ ငါ့အာရံုငါးပါးကို ငါကိုယ္တိုင္ ...
စိတ္မခ်ဘူး ...
မင္း ...
သိသိ မသိသိ ...
မင္းရွိတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးဆီ နာရီသံေတြကို
အစီအရီတီးေခါက္ပစ္ခတ္ေပးသူ ... ပါ ...
..............................
(၃)
တကယ္ေတာ့ေလ ...
ငါတို႔ အသင့္ခူးဆြတ္ထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြအေပၚက
စကားလံုးေလးေတြ ... အျဖစ္ ခ်ိဳၿမိန္စြာ ...
စားေသာက္ ခြင္းၿဖိဳၾကတဲ့ အတိတ္ေတြအတြက္ ...
ေျပာစရာစကားတခြန္းက ...
ခါးသက္တယ္ ...
စိုရြဲတယ္ ...
ရြဲ႕ႏြမ္းတယ္ ...
ၿပိဳပဲ့တယ္ ... ေၾကကြဲတယ္ ...
မင္းေပးတဲ့ အတိတ္ေၾကာင့္ ငါ့ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ ...
အခုထိ စိုရႊဲအားႏြဲ႔ေနတုန္း ...
ေအးစိမ့္ခ်မ္းေဖြးေနတုန္း ...
ငါ ... နစ္ေျမာဆဲ ...
ျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးတျမစ္အထက္မွာ ...
လူသားေတြရဲ့ မ်က္၀န္းေတြ အျပည့္အ၀နဲ႔ ...
ေတြ႔ပါမ်ားေတာ့ ...
ငါ့စကားလံုးေလးေတြ ျပဳတ္က်ထြက္ကြဲၾကလာတယ္ ...
`` ဒီလူေတြ ေျပာဆိုေနၾကဆဲ ...
ငါဟာ အသည္းကြဲေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ...´´
..........................
(၄)
ငါ့မွာ ဘာမွေတာ့ မရွိ ...
ရွိတာဆိုလို႔ ...
ကဗ်ာေတြ ရွိတယ္ ...
ဘယ္ႏွစ္ခါေရးေရး အံမေသႏိုင္တဲ့ လက္တစံုရွိတယ္ ...
တူးဆြလို႔ မကုန္ႏိုင္တဲ့ ပုတ္သိုးသိုး အတိတ္တစံုရွိတယ္ ...
.................
တကယ္ေတာ့ ငါ့မွာ ...
ဘာမွ မရွိ ...
...................
(၅)
