“အိပ္မက္ထဲမွာ ငိုတဲ့ မ ”

အာရံုထဲမွာ...
ရႈိက္သံေတြ ေလျပည္နဲ႔ေရာယွက္ေနတယ္...
မေျပာရက္ပါကြယ္...
မငိုပါနဲ႔ မ ရယ္...
တိတ္ေတာ့...လို႔...။...
ဒါေပမဲ့ ဖုန္းသံထဲက ရႈိက္သံကို
ကိုင္ဆုပ္ခြင့္မရႏိုင္တဲ့ အခြင့္မို႔ ...
မ်က္ရည္စုပ္စက္ ...
ကၽြန္ေတာ့္လက္တစ္ဖက္ဟာ
ဆႏၵကို ႀကိတ္မ်ိဳသိပ္ထားလိုက္တယ္...။..
..........................
လြမ္းလိုက္ရတာ ...
လေပါင္းဘယ္ႏွသုတ္က
ေလျပည္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ...
ဖုန္းသံေတြထဲ နစ္ျမဳပ္ေစလည္း
ကၽြန္ေတာ္တိုင္က ဖုန္းသံ၊
အင္တာနက္ထဲက ခ်တ္တင္းစာေလးေတြနဲ႔ပဲ ...
ေခၽြးသိပ္ခံေနရသူမို႔ ...
အခ်ိန္ထိ အိပ္မက္ေတြ
အက်ဥ္းခ်ခံထားရလ်က္သာ ...
...................................
ေဘာပင္ကို အေဝးလြင့္ပစ္လိုက္တယ္...
ကဗ်ာဆိုတာ မရွိရေတာ့ဘူး ...လို႔
ဘဝမွာ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္...
အဲဒီလိုပဲ ရင္ခုန္သံေတြဆိုတာ
လြမ္းဖို႔မဟုတ္ ကစားဖို႔ ေပ်ာ္ဖို႔
ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္...
အိိပ္မက္တစ္ခုကိုး ...
ျငင္းဆန္ဖို႔ အသိစိတ္ေတြမဲ့ဆိုေတာ့ ...
.................................
မ ရယ္ ဘာျဖစ္လို႔ ...
မ ဆီတြယ္ကပ္ေနတဲ့ အိပ္မက္ေတြထဲမွာမ်ား
ရႈိက္ႀကီးတငင္ငိုရတာလဲ ...
မ ေၾကာင့္ ...
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေတာ့ ...
အိပ္မက္ေတြနဲ႔ အတူ...
ပ်ံသန္းသြားတဲ့ စိတ္ေတြကို လွမ္းၾကည့္ရင္း...
ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီး ...
ငူတူတူ ငိုင္တိုင္မ်က္ႏွာထားေတြနဲ႔
ပါးစပ္ကေတာ့ လက္ရွိအျဖစ္အပ်က္နဲ႔
ဘာမွမဆိုင္ဘဲ ပြစိပြစိနဲ႔ မသဲမကြဲ
စကားလံုးေတြကို ထုခြင္း၊
အသက္သြင္းေနေတာ့တာပါပဲ ...