ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ေတာင္းဆိုခ်က္

က်ေနာ့္ BLOG ေလးဟာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ လံုး၀ကင္းရွင္းပါတယ္ ...
ဒါေၾကာင့္ ဖတ္ရႈသူမ်ားအေနနဲ႔လည္း ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ မွတ္ခ်က္မ်ား ပံုမ်ား (တစ္ခုခုေပါ့ဗ်ာ) တင္ေရးျခင္း မလုပ္ၾကဖို႔ အႏူးအညႊတ္ေတာင္းပန္ အပ္ပါတယ္ ... ေနာက္ ညစ္ညမ္းတဲ့ ပံုေတြ၊ ညစ္ညမ္းတဲ့ စာေတြ၊ ညစ္ညမ္းဆိုဒ္ေတြကို လင့္ခ္ေပးျခင္းေတြ၊ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ နစ္နစ္နာနာ
ေျပာဆိုျခင္းေတြ၊ ယုတ္စြအဆံုးဗ်ာ စာေပအႏုပညာနဲ႔ မသက္ဆိုင္တဲ့ အရာတစ္ခုမွ် တင္ေရးျခင္း မလုပ္ၾကဖို႔လည္း အႏူးအညႊတ္ေတာင္းပန္ အပ္ပါတယ္ ... :) :) :) ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစဗ်ာ ...

Tuesday, June 1, 2010

“ေဝး ...”

အၿပံဳးတစ္လက္နဲ႔ ...
ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တာ ၾကာၿပီ ...

ရင္ထဲမွာေတာ့ ...
မိုးေတြ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ရြာလို႔ ေကာင္းလာတယ္ ...
သီခ်င္းေတြ ၿမိဳင္ဆိုင္ေဆြးေျမ့ေၾကကြဲတတ္လာတယ္ ...
စကားလံုးေတြ ရွာႀကံ ေကာက္စု ...
အၾကည့္တစ္စံုကို ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တတ္လာတယ္ ...
အိပ္မက္ေတြနဲ႔ အတိတ္ကို ...
သူ႔အသံေလးၾကားရဖို႔ ႀကိဳးညိွသီဆိုတတ္လာတယ္ ...
လြန္ခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးလမ္းခြဲခ်ိန္ကို ...
ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး အေပၚေအာက္ ႏွစ္ထပ္ကို ခ်ဲ႕ၿပီး
ထုတ္ၾကည့္တတ္လာတယ္ ...
တစ္ရြက္တည္း လြင့္ ...
တစ္ေလွတည္း စီး ...
တစ္ေယာက္တည္း ညည္း ... ရင္း ...
ဂူသားဆန္ ... အုတ္ဂူဆန္ ... သခ်ိဳင္းဆန္ ...တဲ့
အေဖာ္မဲ့ ပဲ့တင္သံ
ကဗ်ာေတြကို သူ႔ဆီပို႔ပို႔ေပးတတ္တယ္ ...
ၾကယ္စင္ေလးေတြ ဆီကေန တစ္ဆင့္ ...ေပါ့ေလ ...
သူ႔အေၾကာင္းေတြးမိတိုင္း ...
ကေဝအဆိပ္သင့္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို
ထိုင္ထကခုန္ခိုင္းၿပီး ...
သူန႔ဲ နီးၿပီ ... လို႔ ေပ်ာ္ေနတတ္လာတယ္ ...

သူနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ...
အန္ခ်ခင္းျပဖို႔ ကဗ်ာေတြ မ်ားစြာ ...
သိုဝွက္သိမ္းဆည္းထားပါတယ္ ...

“ႏွစ္မ်က္ႏွာနဲ႔ လူ ...”

အနမ္းကေဝေတြကို လက္သင့္ခံဖို႔
ငါ့မွာ ရင္ခြင္ႏွစ္စံုမရွိဘူး ...
ဒါေပမဲ့ ...
ငါ့ညေတြမွာ ၾကယ္မေဝေတာ့ ...
လမင္းေတာင္ မသာတဲ့အခါ ...
ငါ့ကို္ယ္ငါ ...
ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္ ျပန္ေၾကာက္ရြံ႕ေသြးပ်က္ေနမိတယ္ ...

လမ္းေတြဟာ အရင္ထက္ပိုၿပီး ...
အသည္းကြဲသမားတစ္ေယာက္လို
ေျခာက္ေသြ႔အထီးက်န္ဆန္လာတယ္ ...
မသာေတာ့တဲ့ ေနတစ္စင္းဟာ ...
ဝမ္းပိတ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို ႏႈန္းခ်ိေနေတာ့တယ္ ...

သန္းေခါင္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ဟာ ...
မိုးႀကိဳးမခ်ဳန္းဘဲပစ္ခ်ထားတဲ့ အစိမ္းေသတစ္ေကာင္လို ...
မည္းတူးဆိတ္ၿငိမ္ေနတယ္ ... လို႔
အဓိပၸာယ္ျပည့္စံုလာတယ္ ...
ငါက ...
ျပဴးတူးၿပဲတဲထိုင္လို႔ေပါ့ေလ ...
သန္းေခါင္ဆိုတာကို အဓိပၸာယ္သီကံုးတတ္သြားတယ္ ...

(၂)

ငါ့ကို တြယ္ကပ္သူနဲ႔ ...
ငါ့က တြယ္ကပ္သူနဲ႔ ...
စကားေတြက ပင္လယ္ျပင္ထက္ကို
မာယာမ်ားလာတယ္ ...

ငါ့ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္တဲ့ သူနဲ႔ ...
ငါက ေမွ်ာ္ၾကည့္တဲ့ သူနဲ႔ ...
ရင္ခြင္ဟာ ...
ျပဒါးတစ္လမ္း ...
သံတစ္လမ္း ...နဲ႔
ေကာင္းကင္လို တစ္စုတည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး ...
တိမ္ေတြလို ေကာင္းကင္တစ္ျပင္ႀကီးထဲမွာပဲ ...
အရပ္ရပ္ ... ရယ္လို႔
ေတာင္တလမ္း၊ ေျမာက္တျခမ္း ကြာေဝးလာတယ္ ...

စိတ္ထဲမွာေတာ့ ...
ရြာရိုးကိုးေပါက္အေတြးေတြနဲ႔ ...
ဗ်ာမ်ားေနဆဲ ...
အၾကည့္ေတြထဲမွာလည္း ...
အၿပံဳးႏွစ္စင္းဟာ ခြာသံကိုယ္စီနဲ႔
စီးခ်င္းထိုးေနၾကတယ္ ...

ကဲ ...
ဝဲယာႏွစ္ဘက္စလံုးဟာ ...
? တစ္ခုစီကို ဆုပ္ကိုင္ထားလ်က္ ...
............................