သင္ခန္းစာ

နာက်င္ျခင္းေတြကို
အခ်စ္စာသင္ရင္း
တေလးတစား ကဗ်ာမ်ား
အျဖစ္လည္း မေရးဖြဲ႔ခ်င္ေတာ့ပါဘူး..။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့
ငါဟာ မေန႔ညက ေၾကြက်သြားတဲ့
ၾကယ္နဲ႔အတူ ကမၻာေျမႀကီးအေပၚ
သက္ဆင္းခဲ့ၿပီ...။
ဒါေၾကာင့္ငါဟာ ခဏသာ
ေသဆံုးသြားၿပီ..။
ဒါေပမဲ့ မနက္ျဖန္မွာ ငါေနမင္းႀကီးနဲ႔အတူ
ျပန္လည္ႏိုးထေကာင္းႏိုးထလိမ့္မယ္.။
အဲဒီအခ်ိန္က် ငါ့ရင္ခုန္သံေတြ
တဖန္လႈပ္စိလႈပ္စိျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္.။
ဒါေပမဲ့ မေသခ်ာပါဘူး..။
အခုခ်ိန္မွာ ငါေသဆံုးေနတဲ့
အျဖစ္ေလးပဲ ေသခ်ာတာ..။
ဒါေၾကာင့္ ေနမင္းႀကီးမရွိေတာ့
ငါအလင္းတန္းတစ္ခုအေနနဲ႔
လက္ရွိေသဆံုးဆဲ့ ငါ့အျဖစ္ကို
ေက်နပ္ရေတာ့မွာေပါ့....။။။

တိုက္ရင္းေသ

မစိန္ရဲရင္လည္း
အိမ္ထဲမွာပဲ ေနခဲ့ေလ...
ဘဝစစ္ေျမျပင္ႀကီးမွာ
ရွင္သန္ေနသူငါတို႔အဖို႔
တိုက္ရင္းေသနိယာမပဲ
လက္ကိုင္ထားစို႔...။
ေသမထူးေနရူးဘဝႀကီးကို
ပ်င္းရိေလးလံတြဲရိေနတဲ့
သက္ျပင္းေတြနဲ႔ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့
အၾကည့္ေတြေပါင္းၿပီး တံု႔ျပန္ေနမယ့္အစား
တံုးတိုက္တိုက္၊ က်ားကိုက္ကိုက္
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း အသစ္ေတြအတြက္
ေရွ႕တက္...ၾကားထဲမွာ
ရြက္က်ိဳးတက္နဲ႔ေလွာ္၊
တက္က်ိဳးလက္နဲ႔ေလွာ္ဆိုတဲ့
စိတ္ဓာတ္ကို အၿပီးသတ္အခ်ိန္ထိ
ႏွလံုးသားဧည့္ခန္းမွာ
ဝဝလင္လင္ေကၽြးထားဖို႔ေတာ့လိုတယ္.။
တစ္လွမ္းၿပီး တစ္လွမ္း၊
အလြမ္းၿပီး အနမ္း
အနမ္းၿပီး အလြမ္း
ငါတို႔ ပစၥဳပၸန္ေတြ မလြဲမေသြ
အနာဂတ္အတြက္ ေရွ႕ဆက္မယ္
တိုက္ရင္းေသ....။။။

သစၥာသမိုင္း

အငဲစကား ခဏငွားသံုးရမယ္ဆိုရင္
အခ်စ္ဆိုတာ ဘုရားသခင္ေပးတဲ့
ဆုလာဘ္လား...အဲဒါဆိုရင္ေတာ့
ငါၾကားခ်င္တဲ့ ရင္ခုန္သံ
အသံအိုးကေနေပါက္ဖြားလာမယ့္
အခ်စ္စကားခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြကို
ၾကားရဖို႔ရာ...အခုငါ့နာက်င္မႈက
ေခတၱခဏသာ ျဖစ္မွာပါ...။

ေဇာ္ပိုင္စကားငွားသံုးရျပန္ရင္လည္း
ၿမဲၿမဲခိုင္တဲ့ ေက်ာက္ရုပ္ေတြေတာင္
တြန္းတုိက္ဖန္မ်ားနဲ႔နဲ႔လို႔လာတယ္တဲ့...
ဒီေတာ့ သူငါ့ကို အႀကိမ္ႀကိမ္
နာက်င္ေစလဲပဲ ငါ့ဘက္က
သူ႔အခ်စ္မွာ အျမစ္တြယ္ကာ
ခ်စ္ဖြယ္တဲ့ စကား၊
အျပဳအမူေတြနဲ႔ သူ႔ဆီက
ခ်ိဳျမိန္တဲ့ ရင္ခုန္သံအခ်စ္သီးခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ
သီးဖို႔ရာ သစၥာရွိျခင္းနဲ႔ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ပဲ...။
ဒီေတာ့...ငါ့ရဲ့ သစၥာေအာက္က
ရင္ခုန္သံနဲ႔ မင္းေပးတဲ့
နာက်င္မႈအမုန္းဟာ
အားတုလို႔ ဘက္ၿပိဳင္ၾကရင္း...
ငါေမွ်ာ္လင့္ေနမွာက
ဟန္ေဆာင္မႈကင္းတဲ့
ခ်စ္ျခင္း...