မ်က္လံုးသာမကဘဲ
ႏွလံုးသားေတြကပါ
ေဝဝါးျခင္းနဲ႔ မနက္ခင္းလွလွထဲ
ေန႔တစ္ေန႔ကို စႏႈတ္ဆက္တဲ့
ေနာက္မွာ ပစၥဳန္ပၸန္ေတြ
ရႈိက္ႀကီးတငင္ငိုေၾကြးေနၾကေလရဲ့...
ခဏေနအတြက္ အနာဂတ္ေတြက
စုတ္ပဲ့ေနလို႔တဲ့ေလ..
ေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္မွာ
ေလွ်ာက္ေနရဲ့နဲ႔ ေကာင္းကင္ႀကီးကို
မျမင္ႏိုင္လို႔ေရာတဲ့...
ဒီလိုနဲ႔.....
အဲဒီငိုေၾကြးျခင္းရဲ့ ရႈိက္ႀကီးတငင္ဖုတ္ေကာင္ေတြနဲ႔
ခဏတာ စကားေျပာမိေတာ့
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြကိုပဲ
မေရမရာဘဝႀကီးမွာ ပံုျပင္ထဲက
ၿခံဳဘုရင္လို အေကာင္အထည္
ရရမယ္မယ္ မျမင္ရဘဲ
ဝတ္ထားရမတဲ့လား...တဲ့....
ေနာက္ ေျပာေသးတယ္..
အိပ္ေနတဲ့ ညေတြ ခရီးထြက္သြားခဲ့တာ
ၾကာၿပီ..အခုထိလည္း ခဏေလးနဲ႔
ျပန္လာမယ္ဆိုၿပီး ျပန္မလာေသးဘူး..
ေနာက္ ေကာင္းကင္ႀကီးကလည္း
အၿငိဳးနဲ႔ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ထားတာ
ၾကာၿပီတဲ့...
ေနာက္ ေျမျပင္ႀကီးကလည္း
မတတ္သာလို႔ပဲ ကိုယ့္ကို
သယ္ေဆာင္ထားသလိုမ်ိဳး
အထင္ေသးအျမင္ေသး
အနံ႔ဆိုးေနတဲ့ ေလေျပေသြးေတြနဲ႔
ပက္ဖ်န္းလိုက္ေသး..
ေတာ္ေတာ္ဖင္ေဂါင္းက်ယ္တဲ့
ေျမျပင္ႀကီး..တဲ့..
ေအာ္..ကိုယ္ကလည္း
အားေပးလိုက္ပါတယ္..
မင္းတို႔ေတြ
ေကာင္းကင္ႀကီးက
အေၾကာင္းအစင္ရွိမွ အဲဒီလို
လုပ္တာေနမွာပါ.....လို႔....။
