“မဆံုစည္းျခင္း...”

ေရႊဝါေရာင္ ကႏၱာရႀကီးထဲမွာ ...
ေဆာင္းကို သြားပ်ိဳးမိတဲ့ ငါ့အျဖစ္ကိုက
ငါ့အျပစ္တစ္ခု ...
သဲမႈန္ေလးေတြေတာင္
အပူလွ်ပ္၊ အေအးပတ္ကုန္ၿပီး
ေသေမ်ာၾကၿပီ...
ေျမျပင္ႀကီးေပၚ လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ေနၾကတဲ့.
သဲဝိဥာဥ္ အမွတ္စဥ္ေတြကို ရည္တြက္ၿပီး
ငါတစ္ေယာက္တည္း ...
ေတြးမိေတြးရာ ေတြးမိရာက ...
ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္ သံေဝဂတရရနဲ႔...
ပါးစပ္ကေန တီးတိုးေရရြတ္မိလိုက္တာက
“...ေဩာ္... ငါ့အျမင္အာရံုေအာက္မွာ
မင္းေလး ေသဆံုးေပ်ာက္ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့တာ
အခုဆို ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူးပဲ...
ဒါေပမဲ့ ငါ့မ်က္စိေအာက္မွာ ေသဆံုးေနၾကေပမဲ့
ရွိေနၾကတဲ့ သဲမႈန္ေတြလို...
ငါ့အၾကည့့္ေတြ ေအာက္မွာ
မင္း ေသဆံုးသြားလည္း ဒီရင္ခြင္ထဲ ...
ဂစ္တာတစ္လက္နဲ႔
ကဗ်ာေရးတဲ့ လက္တစ္စံုကိုသာ အသံုးျပဳၿပီး
သတိရတိုင္း ေငးငိုင္ၾကည့္မိတတ္တာ ...
ၾကည့္မိတိုင္းလည္း ပါးျပင္ေပၚ
မိုးေတြ ခိုးရြာရတယ္....”...။...။...

“ကံၾကမၼာမွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္...”

အိပ္မက္ကို ေလွာင္အိမ္ထဲ
ျပန္သြင္းလိုက္တယ္...
မ်က္စိမွိတ္ထားသ၍ သူ႔ကိုပဲ လိုက္ရွာမယ္...
လို႔လည္း ႀကိမ္းဝါးထားတယ္...
..................................
ပ်ံသန္းသြားပါၿပီ...
တကယ္...
ပ်ံသန္းသြားပါၿပီ အတိတ္ဆိုတဲ့ သတၱဝါႀကီး
ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာေဟာင္းေတြကို
ကတိုက္ကရိုက္ထုပ္ပိုးၿပီး
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္လက္ဆြဲ...
အၾကည့္ေလးေတြေတာင္ မေပးေတာ့ဘဲ
ခပ္ႀကဲႀကဲေတာင္ပံခတ္သံေတြကို ဖန္တီးၿပီး
ဟိုး....
အေဝးကို စုန္သြားၿပီ...
..................................
နာက်င္မႈမွတ္တိုင္ေတြကို စနစ္တက်စိုက္ထူရင္း
ေလာကအဟုန္မွာ ...
ေပေတေတနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္းစုန္ေနရတဲ့ ဘဝ...
အဲဒါ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အၿပံဳးရနံ႔ေတြနဲ႔
ေပ်ာက္ဆံုးသြားကတည္းက...။...
ဇာတ္လမ္းက အစပ်ိဳးဖို႔
စာတန္းေလးေတြ ထိုးေနတုန္းရွိေသး...
မင္းသမီးကို ကသုတ္ကရက္ ဆြဲႏုတ္ယူလိုက္တ့ဲ
ဒါရုိက္တာ...
ေခါင္းညိမ့္ရံုပဲ ရွိေတာ့တယ္...

“မ်က္ဝန္း...”

အဲဒီညေနေပါ့...
သူ႔မ်က္ဝန္းထဲမွာ
ကိုယ့္အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြ က်ရႈံးခဲ့တာ
အတံုးအရံုးပဲ...
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး စကားလမ္းေၾကာင္းေတြ
စီးခ်င္းထိုးကတည္းက က်ရႈံးခ်င္တဲ့
စိတ္နဲ႔ပဲ ခုခံခဲ့တယ္...ဆိုေတာ့...
ဒါဟာ မထူးဆန္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ပါပဲ...
ထူးဆန္းတာတစ္ခုေတာ့ ေသခ်ာရွာၾကည့္ရင္...
အဲဒီမ်က္ဝန္းထဲ
ကိုယ္က်ရႈံးသြားကတည္းက
ကိုယ့္အခ်ိန္ေတြကို သူသိမ္းပိုက္သြားခဲ့တယ္... ဆိုတာကို
မသိလိုက္တာပဲ...။...
.......................
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...
ရင္ထဲ မႈိင္းညိဳ႕ေနတဲ့
မိုးတိမ္ေတြကိို
အဲဒီအၾကည့္နဲ႔ပဲ ကိုယ္လွဲထုတ္ပစ္ႏိုင္ခဲ့တယ္...
ဆိုေတာ့ ကိုယ္ဝမ္းသာတယ္...
ညေတြကို သူ႔ဆီေပးအပ္တယ္...
အိပ္စက္ျခင္းပဲေပးပါလို႔...
ေန႔ေတြကို သူ႔ဆီ လႊဲေျပာင္းတယ္...
ျပန္ေတြ႔တဲ့ အခ်ိန္... လူမႈေရးအရၿပံဳးရယ္ေပးပါလို႔...
...................................
ဂစ္တာတစ္လက္ရဲ့ ႀကိဳးေလးတစ္စင္း
ေလဟာနယ္ကို ခုတ္ျဖတ္...
သူလဲ (ပိုင္းပိုင္းစစ)အျပတ္ပါပဲ...
သံစဥ္မဲ့သြားမယ့္ စကၠန္႔ေတြေၾကာင့္
ယိုဖိတ္လာမယ့္ ႏွလံုးသားအလြမ္းဓာတ္ေတြကိုေတာ့
သူသိရွာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး...
ေကာင္းတယ္... ဒါဟာ ရင္ခြင္မွာ
ကဗ်ာေလရူးေတြ ခုန္ေပါက္ခိုဝင္လာမယ့္
အလားအလာေတြပဲ...
ဒါေပမဲ့...
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေရးေနရတဲ့
ငါ့လက္ေတြပဲ ငါသနားလို႔ မဆံုးဘူး...။...။...

“လိပ္ျပာစည္းခ်က္...”

စည္းခ်က္မကိုက္ေတာ့တဲ့
ငါ့လိပ္ျပာေတြအတြက္...
ခ်စ္သူေရ..
မင္းကိုေတာ့ ေခၚငင္ခြင့္ျပဳပါ...
..........................
ဒီလိုပါ...
“ငါ့ေဆာင္းေတြကို အလစ္သုတ္ယူ၊
ထြက္ေျပးသြားတဲ့
ေကာင္မေလးေရ...
ငါခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါတယ္...
ျပန္လာခ်င္ျပန္လာပါ...
ေနာက္...
မင္းရဲ့ ကပ္စီးနည္းအၾကည့္ေတြကိုလဲ
ငါ့ဆီတုိက္ခတ္လာတဲ့
ေလျပည္အသုတ္မွာ ပူးတြဲကာ
ခ်ဳပ္ထည့္ေပးလိုက္စမ္းပါ...
“...ဒီမွာငါ...
ေရႊေရာင္ ကႏၱာရျပင္ႀကီးထဲမွာ
ကုလားေသကုလားေမာ အိပ္ေနၾကတဲ့
ညမဟူရာေတြေဘးနား ငုတ္တုတ္ေလးထိုက္လ်က္
ေအးေအးလူလူ မီးလႈံေနတယ္...” ဆိုတာ
ျမင္ခိုင္းခ်င္စမ္းပါရဲ့...။...
တကယ္ေတာ့ေလ...
ငါဟာ... ဒီကဗ်ာကို
အသက္သြင္းခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး...
ငါ့လက္ထဲကို
ရုတ္တရက္ႀကီး အတင္းမင္းပဲ “...ေရာ့...အင့္...” ဆိုၿပီး
ကေလာင္တံလာထိုးေပးသြားတာေလ...
ဒါေပမဲ့... ေဆးစပ္မွားခဲ့တဲ့ ငါ့အျပစ္ေၾကာင့္...
ငါ့ကဗ်ာေတြ အဆိပ္သင့္ၿပီး
အိိပ္မက္ေတြ ရူးသြပ္သြားရၿပီ...။...
ျပန္လာပါ...
ေကာင္မေလး...
အခုဆို ငါ...
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို
ေကာင္းေကာင္းမေရးတတ္သည့္တိုင္ေအာင္
ကေလာင္တံေတာ့ ကိုင္တတ္ေနပါၿပီ...
ဒီေတာ့ေလ...
ေကာင္မေလးေရ...
စုန္းေတြေပြတဲ့ လမိုက္ညမတိုင္ခင္...
ငါ့ရင္ခုန္သံေတြကို အျမန္ေျဖသာေစလွည့္ပါ...
ေနာက္...
ေျခကားယား
လက္ကားယား
ေတာင္စြယ္မွာ ေနမကြယ္ခင္
ကားစင္တင္အသတ္ခံရေတာ့မယ့္...
မိုးတိမ္ေတြ မေျခာက္ျခားခင္...
အခုေလာက္မ်ား...
ေကာင္မေလး...
ျပန္လာပါ...”