ေႏြခင္းႀကီးတစ္ခုလံုး
လိေမၼာ္ေဆးသုတ္ထားတဲ့ ညေန ...
ေနမင္းႀကီး ညဝတ္လဲခ်ိန္လည္း ဟုတ္တယ္ ...
ကၽြန္ေတာ္ ...
စိတ္ရွည္သည္းခံမႈကို ဝတ္ဆင္ထားရင္း ...
မ်က္ဝန္းတစ္စံုရဲ့ အေကာင္အထည္ ...
ေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့တယ္ ...
ေနမင္းႀကီးရဲ့ ရင္ေသြးအေမွာင္တိုက္ေတြ ...
“ည ”ဟူလို႔ရယ္ ...
ကင္ပြန္းတပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ...
ရင္ခုန္သံတစ္စုအားျပဳၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ရႈတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ယဥ္ေက်းမႈ ...
အမည္နာမေပ်ာက္ရွသြားတယ္ ...။...
ဆိုေတာ့ ...
ကၽြန္ေတာ့္ဒိုင္ယာရီထဲ အလည္လာတဲ့ အဲဒီဆည္းဆာ ...
မယဥ္ေက်းခဲ့တာ ရိုင္းပ်ခက္ထန္ျခင္းပဲေပါ့ ...။...
လည္ဆန္႔ေခါင္းေမာ္ ...
က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္မ်က္လံုးေတြနဲ႔
အေမွာင္ေတြကို ပုတ္ကိုင္ကစားလ်က္
ေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ေပမဲ့
သူ ...
(သူ႔ႏွလံုးသားမွာ အၿပံဳးမရွိဘူး ...
သူ႔အိပ္မက္ဟာ မယဥ္ေက်းဘူး ...
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းဟာ မၾကင္နာဘူး ...
သူ ...
ရက္စက္တယ္)
ေျခသံေလးေတြေတာင္
ရက္ရက္ေရာေရာ သူမေပးခဲ့ဘူး ...
ဆိုေတာ့ ...
ကၽြန္ေတာ့္တစ္ဖက္သတ္ခ်ိန္းဆိုမႈေလး အေမွာင္ေတြမ်ိဳ၊
ညခင္းထဲ ျပန္႔ႀကဲေလလြင့္ကုန္တာေပါ့ ...
ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ...
အရႈိက္ကို ေလစုပ္ထားသလိုမ်ိဳး နာက်ဥ္တယ္...
အသက္ရႈတိုင္း အရႈိက္ခက္တယ္ ...။...
ဒီခ်ိန္းဆိုမႈေလး ...
အသက္မဝင္ခဲ့ဘူး ...
မေတာက္ပခဲ့ဘူး ...
မျဖဴစင္ခ့ဲဘူး ...
ပံုမလွပန္းမက်ခဲ့ဘူး ...
တိမ္န႔ဲတူတဲ့ ေကာင္မေလး ...
ျဖဴစင္သေယာင္နဲ႔ အေဝးကေန
ကၽြန္ေတာ့္အနား တစ္ခ်က္ကေလးေတာင္
မလြင့္လာခဲ့ဘူး ...။...
အိမ္ျပန္ခ်ိန္ႀကီး မဖိတ္ေခၚဘဲနဲ႔
ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္ထိ ...
ယံုၾကည္ခဲ့တယ္ ...
သူဟာ ...
ရယ္သံကို ပ်ိဳးၿပီး တိတ္တခိုးလာလိမ့္မယ္ ...လို႔ ...
အခုေတာ့ အဲဒီယံုၾကည္မႈေလး ...
စာတစ္ရြက္ေပၚ ဖြာလန္ႀကဲေနပါၿပီ ...
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို မၾကင္နာတတ္တဲ့
အဲဒီမိန္းကေလးေၾကာင့္ ...
ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ျပန္ခ်ိန္မွာ ...
ပါးျပင္ေပၚ ...
မိုးေတြ ...
မိုးေတြ ...
အစက္ခ်င္း ...အေပါက္ခ်င္း ...
အၿပိဳင္အဆိုင္ခုန္ဆင္း ေၾကြက်သြားတာ ...
တိတ္ဆိတ္ႀကိတ္မွိတ္ပါပဲ ...
ဒါေပမဲ့ ခ်ဳန္းၿပီး ရြာတာမို႔
ရက္ရက္စက္စက္ပဲ ...အရွိန္အဟုန္ျပင္းထန္တယ္ ...။...
အဲဒီညေနရဲ့ ပိတ္ဖံုးကားလိုက္ကာ ...
အိပ္မက္ေတြဟာ ...
ဝသန္တစ္ခုရဲ့ ရနံ႔ေကာင္းကင္ႀကီးလို ...
စြတ္စုိထိုင္းမႈိင္းခဲ့တယ္ ...။...။။။...
