အေမ...
ကၽြန္ေတာ္ေလ...
အေမကိုယ္တိုင္ေျခေထာက္တစ္စံုအျဖစ္
အနာခံေထာက္လုပ္ေပးတဲ့
ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာခ်မ္းသာျခင္း
ကုလားထိုင္တစ္ခုမွာ
အေမအနာခံရက်ိဳးနပ္ေအာင္
သက္ေတာင့္သက္သာက်က်နန
ရွိေန(ထိုင္ေန)ခ်င္တယ္...။....
......................
ဒါေပမဲ့..
အခုေတာ့ေလ..အေမ
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္...
ေႏြအျဖစ္ခံၿပီး
ေဆာင္းလိုေအးျမခ်ိဳၿမိန္တဲ့
အေမ့စကားေတြ
ခါးခါးသီးသီး
ကန္ထုတ္ပစ္ခဲ့လိုက္တာေတြေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ့္ဘဝတစ္ခုလံုး
အထီးက်န္ညေတြထဲမွာ
အႏွိမ္ခံ၊ အကဲ့ရဲ့ခံ၊
အထင္ေသးခံလို႔ ေခၚရမွာေပါ့..
အဲဒီေကာင္းကင္ႀကီးေတြကေန
ယိုစိမ့္လာ ရာသီမဆံုး
မခ်ဳန္းဘဲဖြဲက်ေနတဲ့ မ်က္ရည္မိုးေတြနဲ႔
(အေမမရွိဘဲ)
ညေပါင္းမ်ားစြာ
ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သန္းလာၿပီးတဲ့ေနာက္
အဲဒီမ်က္ရည္(ေရ)ႀကီးမႈေတြက
အခု နားထင္နားေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ...
အနာဂတ္တစ္ခုလံုး မႊန္းေနၿပီ...။...
ပစၥဳပၸန္တစ္ခုလံုး စိုထို္င္းၿပီး
လံုးဝကို သံုးလို႔ မရေတာ့တာ...။...
အတိတ္ေတြဆိုလည္း
ပုတ္သိုးေနပါၿပီ..။..
အေမရယ္...
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြ
အေမသာ
လက္ခံမယ္ဆိုရင္ အီးေမးလ္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္
(ဘယ္နည္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္)
ပို႔ေပးခ်င္ပါတယ္...။..
ဒါေပမဲ့ဗ်ာ...
တစ္ခုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါ...
အခုခ်ိန္ထိ အေမ့ကို
မ်က္ရည္ညေဝေစခဲ့တဲ့
ကၽြန္ေတာ္ဟာ...
ကၽြန္ေတာ္ပို႔မယ့္ မ်က္ရည္ညေတြနဲ႔
အေမ့ႏွလံုးသားကို
ထပ္မႊန္းရာက်မယ္ဆိုရင္ေပါ့...
.............................
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အေမရယ္...
အေမ့ရဲ့သား မ်က္ရည္ညထဲမွာ
မႊန္းေနတာ အေမသိႏိုင္မယ္ဆိုရင္
ဘယ္ေလာက္ပဲေဝးေဝး
ဆုေလးေတာ့ ေတာင္းေပးပါ...
ကၽြန္ေတာ္နစ္မႊန္းေနတဲ့ ဒီမ်က္ရည္ေတြကို
စုပ္ယူေပးဖို႔ေတာ့ အေမ...
မေတာင္းဆိုရဲပါဘူး...
ကၽြန္ေတာ္သိတယ္...
အေမရဲ့ ေမတၲာဝဝေတြနဲ႔
ေပးဝယ္တဲ့ ဒုကၡလွလွေတြနဲ႔ပဲ
ဒီတန္ဖိုးမဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို
စုပ္ယူႏိုင္မွာ...
ဒါေၾကာင့္ အခုကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္က...
မ်က္ရည္ညေတြလည္း အဆံုးမဲ့ေနၿပီ...
ရြက္ေၾကြဘဝေတြနဲ႔ ဟန္ေဆာင္အၿပံဳးေတြ
စုတ္ပဲ့ေနၿပီ။...
ဒီေတာ့...
အထီးက်န္ကဗ်ာမ်ားကိုသာ အေမ့သားရႈိက္နမ္းရင္း...
အေမနဲ႔ ေဝးလံကြာေဝးတဲ့
ေနရာတစ္ခုမွာ
ေနေနတဲ့ သားေလးရဲ့ မ်က္ရည္တမ္းခ်င္းေပါ့ဗ်ာ...
ငွက္တစ္ေကာင္လို...
တိမ္တိုက္တစ္ခုလို...
ဘာကိုမွ မေပြ႔ပိုက္ထား...
မခံစားရဘဲနဲ႔
ေလႏွင္ရာကို လြင့္ခ်င္မိလို႔...
ေလယာဥ္သံၾကားတိုင္း
ေလဖိအားေတြနဲ႔အတူ
အေမ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရဲ့ ေအာက္က
တိတ္တိတ္ကေလး
အေမ့ဆီကို လစ္ထြက္ေျပးလာခ်င္မိတယ္..အေမ..
..................................
အေမတစ္ေယာက္ၾကားႏိုင္ေစ...
