“ကဗ်ာစစ္သည္ ...”

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ ...
ရင္ခုန္သံလက္နက္နဲ႔
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ႏွလံုးသားကုိ
သိမ္းပိုက္တဲ့ တိုက္ပြဲမွာ ...
ေအာင္ပါေစသား ...
ေအာင္ေစသား ...

ေႏြေန႔လည္ခင္းတစ္ခု ...
အထီးက်န္ေနတဲ့ ငါ့ၾကမ္းျပင္ေတြ
သူသိမ္းပိုက္လွည့္...
အခ်စ္အတြက္ ငါ့ဒိုင္ယာရီေတြ
သူ႔အလိုလိုက္ခဲ့ရတယ္ ...
မဆန္းပါဘူး ...
သြားတက္ေလးနဲ႔ ရင္ခုန္သံေတြကို
ႏုတ္ႏုတ္စင္းသြားတာ ...
အခုထိခင္မင္ခြင့္ရတဲ့အတြက္လည္း ေက်နပ္တယ္ ...
တခါတည္း ေျပာလိုက္မယ္ ...
ေကာင္မေလးမင္းကိုငါ ... ခ်စ္တယ္...

ငါတစ္ခ်က္မွ မညည္းဖူးဘူး ...
မင္းခင္းထားတဲ့ မာယာစားပြဲခင္းေပၚမွာ
မင္း အလိုႀကိဳက္ ကျပေဖ်ာ္ေျဖခဲ့ရတာ ...
ဒါေပမဲ့ မင္းသိဖို႔ ေကာင္းတာက ...
ငါဟာ ငါ့ရင္ခြင္ကို ေႏြျမက္ၾကမ္းတစ္ပင္လို
လူတိုင္းအတြက္ ရည္ရြယ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး ...
လူတိုင္း နားခိုပိုင္ခြင့္မရွိဘူး ...
လူတိုင္း ျပက္ရယ္ျပဳခြင့္မရွိဘူး ...
ဒါေပမဲ့ ...
မင္းအနမ္းေတြ ငါ့ဘဝမွာ
ျဖန္႔ႀကဲခ်င္တဲ့အတြက္ မင္းအဖို႔ေတာ့ ငါဟာ ...
“မည္သူမဆို ျဖတ္သန္းခိုဝင္ႏိုင္သည္ ...” ...ဆိုတဲ့
ဇရပ္တစ္ခုရဲ့ ေခြးကတက္ ...
မင္းႀကိဳက္သလို ဝင္ထြက္သြားလာ ...
မာယာေတြသံုးၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ ...
ငါပိုင္သမွ် သိကၡာ၊ ယူငင္ သတ္စားခြင့့္ရွိတယ္ ...

မင္း ....
မင္းအတြက္ ...
ငါတက္လာခဲ့သမွ်ခ်င္ျခင္းေတြ အကုန္လံုး
ေျမျမဳပ္မီးေလာင္တုိက္သြင္းလိုက္ၿပီ ...
ငါဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္တူးတဲ့
ကမၻာႀကီး ဆိုေတာ့ ...။...
ေနာက္ ...
ငါဟာ ...
ကဗ်ာေရးတဲ့ ညေတြဆီကေရာ ...
စာေရးတဲ့ ဘဝေတြဆီကေရာ ...
ေစာင္ၿခံဳတဲ့ လမိုက္ညေတြဆီကေရာ ...
ရယ္သံလႊမ္းတဲ့ အိပ္မက္ေတြဆီကေရာ ...
ငိုသံရႊမ္းတဲ့ လမ္းေတြဆီကေရာ ...
အရႈံးမဖက္ဘဲ ရုန္းထြက္ခဲ့ၿပီ ...
မင္းအတြက္ ငါ ...
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို မနာက်င္ခ်င္ဘူး ...
စာတစ္အုပ္လို မလြမ္းခ်င္ဘူး ...
လမိုက္ညလို မေမွာင္မိုက္ခ်င္ဘူး ...
မင္းအတြက္ ...
ငါ့လက္ေတြကို
မင္းစိတ္ႀကိဳက္ပံုသြင္း၊ (လံုးဝကို)
ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္လင္းပစ္လိုက္မယ္ ...
ငိုသံရႊမ္းတဲ့ လမ္းေတြဆီက ငါရုန္းထြက္ခဲ့သလို ...
မင္းမငိုနဲ႔ေတာ့ ...
ငါလည္း မငိုေတာ့ဘူး ...
လက္ေလးဖက္နဲ႔ ကမၻာႀကီးအသက္ကို
သန္႔စင္ျခင္းေဘာင္ကြပ္မယ္ ...
..............................
အင္း...
ဒီေကာင္ေတာ့
ငုတ္တုတ္ထိုင္ နာမ္မဲ့အေတြးေတြနဲ႔
သြပ္သြပ္ခါေအာင္ ရူးေနျပန္ၿပီ ....။....။။။

“သံေယာဇဥ္ ...”

သံေယာဇဥ္ေတြ ေျမျပင္ေပၚ
ဖြာလန္ႀကဲကုန္ၿပီ...
တံျမက္စည္းနဲ႔
ေျပာင္ရင္ၿပီးေရာ လွဲထုတ္ဖို႔ကလည္းမျဖစ္...
ရင္တြင္းျဖစ္ အခ်စ္ေတြက
နာက်င္မႈကို ေမြးဖြားေပးမွာလည္း ေၾကာက္ရေသး...

“ထြက္သြားပါေတာ့”... ဆိုၿပီး
ဓမၼတာစကား ရင္မွာ ျပန္သုိထားလိုက္တယ္...
ဆက္လက္ၿပီး သံေယာဇဥ္မီးတိုင္နဲ႔
အတူတူလင္းဖို႔ေပါ့...
ေမွာင္ေနက် ဘဝေတြက
ခြဲခြာျခင္းအိပ္မက္ကို
အခ်ိန္တန္ရင္ မက္ရစၿမဲပဲေလ...
မျဖစ္ဘူး...
မ်က္ရည္တံခါးေတြနဲ႔ လိုက္ပို႔ရစၿမဲ...
အခုေတာ့လဲ ...
ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုက ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာဖို႔
မဝံ့မရဲ ...
တစ္ခုေတာ့ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္...
“...ငါ့မ်က္ရည္ နင့္ခရီးလမ္းမွာ
မလွ်ံပါေစနဲ႔...” ...လို႔...
အခုေတာ့ ...
နင္မရွိတဲ့ အရပ္မွာ ...
နင္မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ...
သံေယာဇဥ္ဝိဥာဥ္တစ္ခုရဲ့ အုတ္ဂူေပၚမွာ
ငူတူတူထိုင္ရင္း ...
အလြမ္းတစ္ခုရ့ဲ တေစၦနဲ႔
ငါေကာင္းေကာင္းေပ်ာ္ေနတတ္ပါၿပီ ...

တကယ္ေတာ့ ငါဟာ ...
ကိုယ့္အၿမီးကို ျပန္ကိုက္ေနတဲ့
ေခြးၿမီးတိုတစ္ေကာင္ဆို ...
ေကာင္မေလး နင္မမွားႏိုင္ဘူး ...
ငါ့ေနာက္ေက်ာ ...
ငါ့အတိတ္ ...
ငါ့အၿမီး ...
ငါ ျပန္ကုတ္ဖဲ့ရင္း ...
ပိုက္ေထြးထားတဲ့ ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္းေတာင္
ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ျမင္မေကာင္းရႈမေကာင္း ...
ေကာင္မေလးရယ္ ...
နင္မရွိတဲ့ေနာက္ ...
ေဟာင္းေလာင္းပြင့္ဖူးေနတဲ့ ငါ့ကဗ်ာၾကယ္ေလးေတြလည္း
ကပၸလီညေတြေပၚမွာ လွလွပပေလး ေၾကြဆင္းတတ္ပါၿပီ ...
အခုဆို ငါ့လက္ေတြေပၚမွာ
ကဗ်ာေလးေတြ အသားက်ေနၿပီ ...
အတိတ္ရနံ႔သုတ္ထားတဲ့ သံေယာဇဥ္ပန္းကို
နမ္းရႈိက္မိမွ ငါဟာ ...
သြပ္သြပ္ခါေအာင္ ရူးရေရာလား ...
ဒီပန္းကို နင္ဘာလို႔ ပ်ိဳးခဲ့ပါလိမ့္ ...
ဒီပန္းကို ငါဘာလို႔ ဂရုစိုက္မိပါလိမ့္ ...

ေကာင္မေလး ...
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ...
သံေယာဇဥ္ဆိုတာကို နင္သိခဲ့ရင္ ...
အေဝးဆံုးကို နင္ထြက္သြားလိုက္ပါ ...
သံေယာဇဥ္မရွိတဲ့ ဥယ်ဥ္ကိုပဲ
နင္ခံုမင္တတ္လိမ့္မယ္ ...
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ နင္ကိုယ္တိုင္
သံေယာဇဥ္အနမ္းကို စြဲလန္းေနပါရက္နဲ႔ ...
ရြံရွာေနမွာ ... မို႔လို႔ ...။...

ငါကေတာ့ ...
သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ...
ဘဝတျခား ...
အသက္ရႈသံတျခား ...။ ...
ကဗ်ာတျခား ...
ခံစားမႈတျခား ... ။ ... နဲ႔
ျပဴးၿပဲစိုက္ၾကည့္ေနလည္း မျမင္ရတဲ့
လမ္းေတြေပၚမွာ ေလွ်ာက္ရင္း ...
သံေယာဇဥ္မ်က္ရည္ဗံုးနဲ႔ ...
(သာသာယာယာပဲ)ရင္ခြင္ကို
ပက္လက္ႀကီးေပါက္ကြဲေနတတ္ပါၿပီ ....