အာရံုမွာ ၾကည္ႏူးစရာ
သူ႔စကားသံမရွိေတာ့ ...
ရင္မွာ ...
လက္ေတြမွာ ...
ကဗ်ာေတြမွာ ...
ေျခလွမ္းေတြမွာ ...
အေတြးသံစဥ္ေတြမွာ ...
အထီးက်န္ ...ဆိုတဲ့ စကားလံုးတစ္လံုးတည္းက
ထင္တိုင္းႀကဲေနတာ ...
အဲဒါမင္းေပးတဲ့ ကဗ်ာေပါ့ ေကာင္မေလး ...
မင္းသိလား ...
ေကာင္းကင္ေတြ ေရခပ္မဆင္းေတာ့တဲ့
ဒီေႏြရက္ေတြမွာ ...
သက္တံေတြနဲ႔ အတူ ...
ငါ့ဝိဥာဥ္(အမွတ္စဥ္ေပ်ာက္ၿပီး)
တစ္ေနရာရာမွာ ပုန္းခိုေနတယ္ ...ဆိုတာ...
အဲဒါမင္းေပးတဲ့ ကဗ်ာေပါ့ ေကာင္မေလး ...
ထပ္အာဖ်ံကြီးရရင္လည္း ...
ေန႔တိုင္း ညတိုင္း ...
မင္းအၿပံဳးေတြနဲ႔ ငါ့နာရီသံေတြ
အသက္ဆက္ေနရတယ္ ...ဆိုတာ
ျဖန္႔ကားေနတဲ့ နံရံႀကီးအသိ ...။...
ေနာက္ ...
အိပ္မက္ေတြထဲမင္းခန္႔ခန္႔ႀကီးထိုင္ၿပီး
ညတိုင္း စိုးမိုးထားတာ ...
ထထေယာင္ရတဲ့အထိ ...
အဲဒါလည္း မင္းေပးတဲ့ကဗ်ာပဲ ...
အခုဆို အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ...
မင္း ေပးတဲ့ ကဗ်ာေတြ ...
လူေတြရဲ့ အျမင္အာရံုေတြမွာ
က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ ပြင့္ဖူးလာၾကၿပီ ...
ေက်းဇူးပဲ ...
မင္းေပးတဲ့ ကဗ်ာေတြအတြက္ ေက်းဇူးပဲ ...
ေက်းဇူးပဲ ဆိုတာကလည္း မင္းေပးတဲ့ ကဗ်ာပါပဲ ...
“ႏွစ္အဆက္ဆက္ ငါ့ႏွလုံးသားထဲ
အသည္းခြဲအမိန္႔ႀကီး ကိုက္ငံုထားတဲ့
အၿပံဳးသန္လ်က္နဲ႔ ေကာင္မေလးေရ ...” ...
