``ဒဏ္ရာ´´

ေန႔ရက္ေတြေပၚမွာ ...
စကားတခြန္းကို အခါခါေသြးေနတယ္ ...

ေရးလာမယ့္ ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာတိုင္းမွာ ...
ပူပူေႏြးေႏြးနဲ႔ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္  ခ်ိတ္တင္ထားလိုက္တယ္ ...

``ကိုလံဘတ္(စ္)ရဲ့ နိယာမ´´

ကဗ်ာတပုဒ္ကို အရွိအတိုင္း အန္ခ်ဖို႔ ...

ကဗ်ာဆန္တဲ့ အေမွာင္ပ်ိဳးလမင္းကို ရွာတယ္ ...
ကဗ်ာဆန္တဲ့ ႏွင္းဆီဘုရင္မကို ရွာတယ္ ...
ကဗ်ာဆန္တဲ့ ေကာင္းကင္ဘံုက စံပယ္ကို ခူးတယ္ ...
ကဗ်ာဆန္တဲ့ စာသားေတြကို တစစီျဖဳတ္ၿပီး ျပန္စီၾကည့္တယ္ ...

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ...
ကဗ်ာတပုဒ္ ငါ စပ္လုိက္တယ္ ...
“ငါ့ကဗ်ာ နဲ႔ ငါ ေ၀းကြာခဲ့ၿပီပဲ” ...
- - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - -
ေရွ႕ကိုပဲ ရႈတတ္တဲ့ ငါ့မ်က္လံုးေတြေၾကာင့္ ...
ေရွ႕ကုိပဲ လွမ္းတတ္တဲ့ ငါ့ေျခေထာက္ေတြေၾကာင့္ ...
ရယ္သံေတြကို ေနာက္ျပန္မပို႔တတ္တဲ့ ငါ့ႏႈတ္ခမ္းေတြေၾကာင့္ ...
ေ၀းခဲ့တယ္ ... လို႔သာ ခပ္ရွင္းရွင္း မွတ္ယူေပးပါ ...

ေရာမတၿမိဳ႕လံုး ငရဲမီးထြန္းပြဲ က်င္းပေနတာေတာင္မွ
တေယာထိုးမပ်က္ခဲ့တဲ့ နီရိုး ဘုရင္ႀကီးလို ...
ငါ့အနာဂတ္ေတြကို နင့္နႈတ္ခမ္းပါးထက္ဆီ ရက္ရက္ေရာေရာနဲ႔
ေ၀သႏၱရာ ဇာတ္မခင္းခဲ့ႏိုင္တာ တခုလည္း ခြင့္လႊတ္ပါ ...
- - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - -
“အခ်စ္ဟာ ဘ၀မွာ ခ်ိဳၿမိန္ေပမဲ့ ...
ဘ၀ဟာ အခ်စ္မွာ မခ်ိဳၿမိန္ဘူး ...”
- - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - -
အေသေကာင္ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ အခုခ်ိန္ထိ
အသက္ေတာ့ ေမ်ာေမ်ာရႈေနပါေသးတယ္ ...
စကားတစ္ခြန္းကို မရိုးမအီဘဲ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ဆိုေနရင္းနဲ႔ေပါ့ေလ - -
“ဆံုၾကဦးမွာပါ ...”
- - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - - -
ကမၻာႀကီး လံုး၀န္းၿပီး လည္ပတ္ေနတဲ့အတြက္ ...
ငါ ျဖတ္သန္းေနတဲ့ အေရွ႕အရပ္ကလည္း
တေန႔ေတာ့ အေနာက္အရပ္ဆီ ေျခခ်ျဖစ္ဦးမွာပါ ...