“ညတို႔ရဲ့ ခက္ဆစ္...”

ညနံရံေတြေပၚမွာ
အိပ္မက္ပန္းခ်ီကားေတြကို
ခ်ိတ္တင္...
ဒါကို စိတ္ကူးေတြက ပိတ္ပင္ေတာ့....
တကယ္ရိုးသားပြင့္လင္းစြာသာေနတဲ့
ႏွလံုးသားထဲက လမင္းေၾကာင့္
စိတ္ကူးကို ငါက စိတ္ခ်ဥ္...။...
................................
အခ်စ္ကို အဆိပ္ဘုရင္လို႔
သိသိႀကီးနဲ႔ငါ...
အခ်စ္ကို ခစားၿမဲခစား...
ေျခလွမ္းေတြကိုလည္း
သူဆိုတဲ့ ျခစား...
ေဆာင္းေတြကို ကုန္စင္ေအာင္
သတ္စားပစ္လိုက္တဲ့
လက္ရွိေပြ႔ပိုက္ထားဆဲ
ေႏြလိုဘဝမ်ား...နဲ႔ ငါ...
ရွင္သန္ၿမဲ ရွင္သန္ဆဲ..
နိစၥဓူဝဘဝေတြ...။...။...ဟာ
ေလရူးထဲက ရနံ႔တစ္ပြင့္လို
ေလအဟုန္ထဲ ငါနစ္လိုက္၊
ေပၚလိုက္နဲ႔ ဘဝထဲမွာလည္း
ခ်ီးက်ဴးမႈနဲ႔ ေဝဖန္ရႈတ္ခ်မႈေတြၾကားမွာ
ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ေပါ့..။..
............................
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...
ငါအခုထိ တန္ဖိုးထားဆဲ
အခ်စ္ဟာ ဘဝတစ္ခုမွာ
ျပည့္စံုေအာင္ တန္ဖိုးရွိလာမွာေတာ့
မဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ ငါသိတယ္..
ဒါေၾကာင့္...
အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ငါပံုေဖာ္ေနတဲ့
အခ်စ္ေတြဟာ
အိပ္မက္မဟုတ္ဘူး...။...။...
မေသခ်ာတဲ့ မိန္းမဆန္ခပ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြသာ.............

“ေဝးၾကၿပီ...”

ပန္းတစ္ပြင့္တည္းကိုပဲ
ရနံ႔ေတြခြဲ...
ရလာတဲ့ ရနံ႔ဆူးေတြကိုပဲ
သဲသဲမဲမဲရႈိက္တဲ့ပြဲမွာ...
ႏွစ္ဦးသားတည္ေဆာက္ထားတဲ့
ေကာင္းကင္တစ္ခုကို ရက္ရက္စက္စက္စုတ္ၿဖဲကာ.......
မိုးတိမ္ေတြရဲ့ ေရြ႕လ်ားျခင္း
ဒိုင္ယာရီေတြကို လက္ေတြမွာ
စြဲစြဲၿမဲၿမဲသယ္ေဆာင္သြားၾကတယ္...။....
...............................
ပင္လယ္တစ္ခုရဲ့ အေရွ႕နဲ႔အေနာက္
အိပ္မက္ေတြနဲ႔
ေျခရာေဖ်ာက္....
အနမ္းမရွိတဲ့ ေရွ႕ဆက္လမ္းေတြကိုပဲ
ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔
ရႈပ္မဲ့မဲ့ေလွ်ာက္...
.........................
ေနာက္ဆံုးေတာ့...
အတိတ္က ခ်ိဳၿမိန္ခဲ့တဲ့
အၿပံဳးေလးေတြအတြက္....
အနာဂတ္မွာ ခါးသီးမယ့္
အရႈံးေလးေတြ မရွိဘူးလို႔
ပံုေသမွတ္လ်က္....
.........................
ေသျခင္းျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းမွာ
ငါတို႔ဆံုႏိုင္ပါေသးတယ္..။...