ဘူတာရံုႀကီးက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔
ငါ့ကို စြန္႔ခြာေျပးထြက္ခဲ့ …
ဒီလိုနဲ႔ပဲ …
ဘူတာရံုနဲ႔ ငါနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းလြတ္လပ္စြာ
တစစီကြာေ၀းခဲ့ …
ဒီလိုနဲ႔ပဲ …
ၾကယ္စင္ႏႈိးထမႈေတြကို အေဖာ္ျပဳသူအျဖစ္
အထီးက်န္မႈေတြကို ကပိုကသီ၀တ္ဆင္ခဲ့ …
ဒီလိုနဲ႔ပဲ တေန႔က် …
ငါဟာ ရထားတစင္းျဖစ္မွန္း ငါ့ကိုယ္ငါ သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ …
……………………………………………….
(၂)
“အို အဖ … အိုအဖ …
အဘယ္ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ကို စြန္႔ပစ္ေတာ္မူသနည္း …
ကၽြႏု္ပ္လဲေနေသာအခ်ိန္ အဘယ္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေတာ္ကို
၀ွက္ထားေတာ္မူသနည္း …”
ကၽြႏုပ္သည္ နာက်င္ျခင္းျမစ္အစင္းေပါင္။မ်ားစြာကို
ေန႔စဥ္ အဟုန္လိုက္ အစီးလိုက္ ကူးခတ္ေနရပါသည္ …
ကၽြႏု္ပ္၀န္မ်ားသည္ ပခံုးမ်ားကို
နာက်င္ေတာင့္တင္းေစပါသည္ …
………………………………..
“၀န္ေလး၍ ပင္ပန္းေသာသူ အေပါင္းတို႔ ငါထံသို႔ လာၾကေလာ့ …
ငါသည္ ခ်မ္းသာေပးမည္ …” (ရွင္မသဲခရစ္၀င္က်မ္း ၁၁း၂၈)
တရားေဟာခ်က္ေတြေၾကာင့္လား …
တစံုတေယာက္ရဲ့ စကားလံုးေတြေၾကာင့္လား …
မေတာ္တဆၾကားမိတဲ့ နားေသာတအာရံုေၾကာင့္လား …
အဲဒီ က်မ္းပုိဒ္ ေလး ငါ့ဘ၀ထဲကို မေတာ္တဆျပဳတ္က်လာခဲ့တယ္ …
…………………………………………
(၂)
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါဟာ ရထားတစင္းသာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ …
ငါ့ကို သက္သာေစတဲ့ …
၀န္ေပါ့ေစတဲ့ ဘူတာရံုႀကီးကို ငါေမ့ေလ်ာ့ေနျခင္းသာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ …
……………………………………….
(၃)
ငါဟာ …
ဘ၀တစင္းသာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ …
