“အၿပံဳးလက္နက္”

တကယ္လို႔
ငါ့ေဘးနား ၾကားေနရတဲ့
ဘာသာစကားေတြသာ
ေကာင္းကင္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္မယ္ဆိုရင္
ငါဟာ
မိုးၿပိဳၿပီး ေသေတာ့မယ့္
ထံုထိုင္းထိုင္း
မွတ္ဥာဏ္ေတြ တံု႔ဆိုင္းေနတဲ့
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္...။
...........................
ဘာသာစကားအမ်ိဳးမ်ိဳးရဲ့
ဒိုင္ယာေလာ့ေတြေအာက္မွာ
မ်က္ရည္မိုးေတြစိုရႊဲလို႔...
အခုဆို ညစ္ေပ..ေပလိုက္တဲ့ ဗြက္ေတြ..။...
ရစရာကို မရွိ...။...
တစ္ခါတစ္ေလ..
နားေတြ...
လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ မၾကားၾကျပန္ေတာ့
ကိုယ့္နားကပဲ ကန္းေနသလိုလို...
ပါးစပ္ေပါက္ကို ၾကည့္ၿပီး...
အကဲမခတ္တတ္ျပန္ေတာ့လည္း
ဆြ႔ံအနားမၾကားထက္
ထူထိုင္းတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ္ကကဲေနျပန္ေရာ...
.......................................
တကယ္လို႔ ဘာသာစကားေတြသာ
ေႏြဦးေလညင္းေတြဆို ငါအိပ္ေနလိုက္မယ္...
ေဆာင္းရဲ့ အေရွ႕ေျမာက္မုတ္သံုေလေတြကို
ရယ္သံခပ္ေထြေထြနဲ႔ လိုက္ပါသြားခ်င္လို႔....
တကယ္ပါ..
ငါအၿပံဳးေတြကို စုစည္းထားပါတယ္...
ဘာသာစကားမဲ့ေန႔ေတြကို
လွပေစဖို႔အတြက္ပါ...။..
ဒီေတာ့...
သံစဥ္မဲ့..စာသားမဲ့...
ကာရံမဲ့...ကေလာင္ေသြးမဲ့...
လူမႈဆက္ဆက္ဆံေရးဘြဲ႔ကို
ငါခ်ဲ႕ႏိုင္တယ္...
စုေဆာင္းထားဆဲ
ႏွစ္ခ်ိဳ႕အၿပံဳးေတြနဲ႔....။...

“ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ားရဲ့ ဘဝ”

ရင္ထဲ..
ခါးသီးတဲ့ ၾကယ္ေတြ ရက္ရက္စက္စက္
ေၾကြဆင္းေနတဲ့အတြက္
ရႈိက္ႀကီးတငင္..ရင္ထုစည္မတီးရံုတမယ္
ငိုမိတယ္...။
........................
ရင္ခုန္သံေတြထဲ....
ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ အခ်စ္သီးေလးေတြ
ၿမိဳင္ၿမိဳင္ႀကီး သီးေနလို႔
ေသြးပ်က္ေနမိတယ္...။
ပ်ားရည္သုတ္ထားတဲ့ အခ်စ္ဆိပ္ခ်ိဳသီးေတြက
ဒီႏွလံုးသားကို အဆိပ္ေငြ႔ေတြနဲ႔
မၾကာခင္မႊန္းေတာ့မွာမို႔လို႔...။
..................................
မနက္ျဖန္ေတြထဲ....
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေကာင္းကင္တည္ေဆာက္ခြင့္ရတဲ့အတြက္
ဝမ္းသာတယ္...။
မၾကာခင္ ငါ...လက္ေတြနဲ႔
အေကာင္အထည္ေဖာ္ျခင္းသက္တံတစ္စင္းကို
တက္စီးႏိုင္ေတာ့မွာေလ...။...
...............................
တကယ္ပဲ...
သူျပန္မၿပံဳးျပတဲ့အတြက္
ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္မိပါတယ္..
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့
ငိုခ်င္လြန္းလို႔ပါ...
...............။..။..။
...................
စကၡဳအာရံုေတြထဲ....
သာမကဘဲ
အၾကားအာရံုေတြလည္း
သူၾကားေအာင္ေအာ္ေခၚေနရဲ့သားနဲ႔
အထူးမခံရတာ..
အေတြ႔မခံလာတာ...
တကယ္ရင္နာတယ္...။...
အျပင္မွာကြယ္...
ရင္နာတယ္...တကယ္...။...
ေအာ္ေခၚေနတာ...
သူ..တစ္ေယာက္ၾကားေပမဲ့
ျပန္မထူးေတာ့ကာ....

“ညတစ္ည၌ ပ်ိဳ႕အန္ျခင္း”

သီခ်င္းတစ္ပုဒ္နဲ႔
ပြက္ဆူေနတဲ့ အေတြးေတြထဲ
အိပ္မက္ေတြကို ျပဳတ္ထည့္လိုက္ ကဗ်ာေရ...
ေနာက္ က်က္တာနဲ႔
တၿပိဳင္နက္ ညမင္းဆိုတဲ့ စာပြဲခင္းေလးကို
ခပ္ရြရြေလးခင္း...
လမင္းကို စားဖို႔ဖိတ္ေခၚ
သန္းေခါင္ယံေတြထဲ
သူ....ေသြးေတြနဲ႔ ေၾကြးေၾကာ္တာေမာရွာမွာေပါ့...
စားၿပီး မ်ိဳၿပီးရင္
တစ္ခါတည္း သန္းေခါင္ည
အေမွာင္ဘဝေတြကို
၁၂ နာရီထဲေၾကာ္ထည့္ထား...
ၾကြပ္ၾကြပ္ေလးဆို ပိုစားလို႔ေကာင္းတယ္...။
ေနာက္ အရုဏ္ဦးကို
ေခၚဖုိ႔မေမ့နဲ႔ဦး...
သူလည္း မနက္ခင္းကိုေမြးဖြားဖို႔
ေန႔ေစ့လေစ့ႀကီး...
ဒါေၾကာင့္ ဇီးကြက္စီးလာခဲ့..ေနာ္...။..
ေနာက္ မင္းကေတာ့ ငါ့ညေတြကို
သာယာေစတဲ့အတြက္ေတာ့
ေက်းဇူးပဲကြာ...
ေဟာ္...ေနမင္းႀကီး အာေတာင္သန္းေနၿပီ...
ကဲ..မင္းလည္း ငါ့ႏွလံုးသားထဲ
ျပန္အိပ္ေတာ့...အခုအခ်ိန္တန္ၿပီေပါ့..။
ၾကားလား...ဟိုမွာ ရင္ခုန္သံေတြ မင္းကို
ေမွ်ာ္ေနၾကၿပီ..။
ကဲ...အခ်ိန္လင့္ၿပီမို႔...
က်ိန္သင့္တဲ့ ငါ့ညေနေတြအတြက္
မင္းက ပ်ိဳ႕(ကဗ်ာတစ္ပုဒ္)...။...

“ငါယူတဲ့ ဒီဂရီ”

ဖင္ေအာက္ခုထိုင္ထားတဲ့
ထိုင္ခံုေတြ အီးန႔ံနဲ႔ေၾကေနၿပီ...
ငါ့ေတာ္ကီေတြ သည္းသည္းခံ
သည္းခံနားေထာင္ေပးတတ္တဲ့
ေလေျပေလးေတြေတာင္
အာပုတ္န႔ံနံလို႔ အေဝးကို
ထြက္ေျပးသြားၿပီ...
ဆိုေတာ့...
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြသည္
ငါ့ေကာင္းကင္ႀကီးက တိုက္စားကာ
လက္တစ္စံုက အေဝးမွာ
ငါ့ကို တာ့တာေတာင္ျပေနေသးရဲ့...
ငါဘာေတြပဲ လုပ္ခဲ့...လုပ္ခဲ့
သဲ့သဲ့ေလးငါၾကားလိုက္မိတဲ့
အၾကားအာရံုေတြက
ေအာ္သံေတြ...
ငါ့မသိစိတ္ရဲ့ ေအာ္သံေတြ
အမည္လည္း မေဖာ္ႏိုင္...
တိုက္လည္း မတိုက္ခိုက္ႏိုင္...
ငါ့ညေတြကို မသိမသာ သၾကားလံုးလို
စုပ္ကာ၊ စုပ္ကာနဲ႔
အခုဆို ပီပီျပင္ျပင္ႀကီးကို ပဲ့ရြဲ႕ေနၿပီ...။
ဒီေတာ့ စုတ္ပဲ့မႈိင္ေနတဲ့
ယိုင္တိုင္တိုင္ငါ့မနက္ခင္းေတြရဲ့
အႏွစ္မဲ့တဲ့ ဘြဲ႔....။...။..။။။

အခ်စ္သည္ လံုးဝန္းသည္

အေရွ႕ဘက္တည့္တည့္သြားရင္
အေနာက္ဘက္ေရာက္တတ္တဲ့
ကမၻာႀကီးလံုးျခင္းရဲ့ နိယာမက
အေနာက္ဘက္ကို ေရာက္သြားရျခင္းက
အေရွ႕ဘက္က ဟန္႔တားမႈ(တံု႔ျပန္မႈ)မရွိလို႔...။
.............................
လူတစ္ေယာက္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲေပးဆပ္ျခင္းနဲ႔
ခ်စ္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္က
ၾကာရင္ေတာ့ အဲဒီခ်စ္ေနတဲ့လူကို
မုန္းရင္မုန္းသြားလိမ့္မယ္...
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့
ခ်စ္ခံရတဲ့လူဆီက (တံု႔ျပန္မႈ)ဘာမွ ျပန္မရလို႔ပဲ...။

ေဆာင္းမနက္ရဲ့ လက္တစ္စံု

ငါ့ကို ဒဏ္ရာေတြေပးလို႔
ဒီေက်းဇူးကန္းတဲ့ ရင္ခုန္သံေတြကို
သတ္ပစ္လို႔လည္း မရ...
အရႈံးမ်ားဖို႔
အဲဒီသံသရာေတြထဲလည္ေနဆဲဆိုေတာ့ ဘာမွကို မတတ္ႏိုင္...

အေျခအေနအေၾကာင္းအရပ္ရပ္ကို
ကုန္လြန္သြားတဲ့
မုတ္သံုေလေတြနဲ႔
အတူေမာင္းထုတ္ပစ္ဖို႔ကလည္း မျဖစ္...
မိုးစက္ေလးေတြကို ေစာင့္ေပးပါ...
နာက်င္မႈေတြ မေပးပါနဲ႔ဦးဆိုၿပီး
ေျပာတာလည္းမရ...
ကဲ...ငါဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ...
မေတြ႔ရတဲ့ ခဏသာေလးက
အိပ္မက္ေတြကို
ေဝဝါးေစၿပီ...
အျမင္အာရံုေတြကို ေတာက္ေလာင္ေစၿပီ...
လွ်ာေတြကို ဆြံ႔အေစၿပီ...
အေတြးေတြကို ပိန္ေပါင္လို
ရိုက္ပုတ္ကစားကာ
နာက်င္ေစၿပီ...
သို႔ေသာ္ နာက်င္လို႔
ေျဖသိမ့္ေပးခြင့္မရ...
အေတြးေတြသည္
အေဝးဆီစိတ္ေကာက္ထြက္ခြာသြားၿပီ ဆိုေတာ့..။
ငါ...ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ...
အျပင္မွာ ပူေလာင္စပ္ဖ်င္းရတဲ့အထဲ
ရင္မွာ လူေတာင္သက္ျပင္းနဲ႔ ဝေနတာလည္း
အေရွ႕ေျမာက္မုတ္သံုေလေအးေလးေတြရဲ့
ေပြ႔ဖက္မႈကို ခံခ်င္ေနလို႔..
အေၾကာင္းက ရင္မွာ ေႏြေတြသာ
ေရမေလာင္း..ေပါင္းမသင္ရဘဲ...
စိုက္ပ်ိဳးထားရလို႔...
ငါလက္နဲ႔ အသက္မသြင္းခဲ့ေပမဲ့
ခပ္ရိုင္းရိုင္းရႈပ္ေပြေပြဒီေႏြေတြအတြက္
ေဆာင္းကိုငါလိုအပ္တယ္...။

“ကမၻာတစ္ခု၏ အတၳဳပတၱိ”

ငါသည္..အတၳဳပတၱိတစ္အုပ္သာဆိုရင္…
လူသားအားလံုးအတြက္
ကေလာင္အေဆြးတစ္လက္နဲ႔
လူသားအားလံုးရဲ့ အေမွာင္ေသြးစက္ေတြ
အေရာင္လင္းလက္ဖို႔ရာ
ေမြးဖြားလာခဲ့တာ…(သို႔ေသာ္)
လူသားအားလံုးက
ငါ့ကို မလိုအပ္ေတာ့ကာ
ငါေျပာတဲ့ ငါ့ရဲ့ ဒသနအမွန္စကား
လံုးဝမွန္သင့္သေလာက္မွန္မသြားေတာ့ဘူး…။…

“သစၥာတို႔၏ တည္ေနရာ”

အနမ္းအဆက္ဆက္နဲ႔
ငါ့ရင္ခုန္သံေတြရဲ့ အသက္ေတြကို
ကလိထိုးေနေတာ့…
ငါ့မွာလည္း ေျပာရအခက္…
သိကၡာမဲ့အနမ္းအဆက္ဆက္နဲ႔
ငါ့ရင္ခြင္ႀကီးကို ေရာင္းလိုက္ရမယ့္အျဖစ္မ်ိဳး…
ေအးေပါ့ေလ…
ခ်စ္သည္ျဖစ္ေစ…
မခ်စ္သည္ျဖစ္ေစ..
ေပြ႔ပိုက္စရာရင္ခြင္တစ္ခုတိုးတာေပါ့ကြာ…
ဒါေပမဲ့ သစၥာကို
ႏွလံုးသားအျမစ္မွာ ငါသိုထားေတာ့ကာ
မေၾကကြဲသင့္ဘဲ……

“လူမ်ား”

ေဆာင္းေကာင္းကင္ထက္
ေႏြတက္စီးကာ
ငါေပ်ာ္ခဲ့တာ…
မိုးအေပါင္းေတြ
အုပ္မႈိင္းလ်က္
ကႏၱာရထဲ
ခရီးရွည္ထြက္ခဲ့ငါ…
ေႏြအေရာင္းဆိုင္ဘက္
ေစ်းႀကီးေပးၿပီး ဝယ္ခဲ့
ေဆာင္းကမၻာ…။
(ရွိတာနဲ႔ မတင္းတိမ္ဘဲ မရွိတာသာ တမ္းတေနေသာ
လူမ်ားကို ရည္ညႊန္းပါသည္)

“သူ…(၂)”

ေအးျမေဆာင္းေလေတြထဲ
ပူျပင္းေႏြေတြနဲ႔
အၿမဲ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးတတ္…သူ..။…
……………………
ေျခာက္ေသြ႔ေႏြေတြထဲ
မ်က္ရည္မိုးေတြ အၿမဲ
ရင္ခုန္သံေတြ စိုရႊဲသြားေအာင္
လက္ေဆာင္ေပးတတ္…သူ။…
…………………………
စိုစြတ္ဗြက္ထမိုးထဲေလထဲ
ဥေပကၡာေတြနဲ႔ ေျခာက္ေသြ႔ကႏၱာရထဲ
အၿမဲ အထီးက်န္
လမ္းေပ်ာက္ေစတတ္…သူ။

“သူ”

ေလာကႀကီးထဲ ရွိေနပါလ်က္
ရွင္သန္ေနပါလ်က္နဲ႔
ငါ့အေသြးအသားေတြ
ငရဲေရာက္ေနသလို
ေရေရလည္လည္ ပူေလာင္ေနတဲ့ ေႏြရက္ေတြမွာ
သူ…ယပ္ေတာင္တစ္ခုအျဖစ္နဲ႔
ငါ့အေတြးေတြရဲ့ ရင္ေသြးေလးေတြအျဖစ္
ေဘးနားမွာ အၿမဲရွိေနေပးတယ္…
……………………
ၾကြက္စုတ္တစ္ေကာင္လို
အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ အေခ်ာင္ခိုကာ
ေစာင္ပိုအခ်ပ္ေလးေတြစုၿခံဳ
ရြာေနတဲ့ မိုးေလေတြရဲ့
အေခ်ာ့အသိပ္ခံေနရတဲ့ ဝသန္နာရီလက္တံေတြမွာ
ငါၾကားညႇပ္ေနတဲ့အခ်ိန္
အိပ္မက္ေမွာ္ဆရာရဲ့ ဖန္တီးမႈ
ကုတင္ေလးအျဖစ္…
သူ…ငါ့ခႏၶာကိုယ္ေအာက္မွာ တြဲခိုေနေလ့ရွိတယ္…
……………………………
ငါ့အရိုးအဆစ္ေတြကို
မသိမသာၿဖဲၿဖဲေျခာက္ေနလို႔
တုန္လႈပ္ေနတဲ့ ငါ့အရိုးအဆစ္ေတြရဲ့
ေဆာင္းတေစၧ၊ မုတ္သုန္ေလေတြၾကားမွာ
ငါဒဏၰာရီဆန္ဆန္
အရူးတစ္ဖန္ျပန္ျဖစ္ေနဆဲ ေဟမာန္အေပအေတ
ေႏြစားေနေတြထဲ
သူ…အပူေရာင္ျခည္အလင္းတန္းေတြ
ဖန္ဆင္းျခယ္မႈန္းတဲ့
မွတ္ဥာဏ္ေတြရဲ့ အမွတ္ရျခင္းကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို
ႏွလံုးသားစာရြက္ေတြေပၚမွာ
လာရက္ေတြပဲေပၚကာ
ထြက္သြားခြင့္မေတာင္းဘဲ…အၿမဲ
မုတ္သုန္ေလေတြနဲ႔အတူ
ေပြ႔ဖက္တတ္…သူ…။..။…
……………………………
လြမ္းဆြတ္တဲ့အခ်ိန္ စကားသံေလးေတြ
သူ႔ဆီိသြားေနစရာေျခမလိုဘဲ
ၾကားေယာင္ေစ…သူ…။
ပန္းပြင့္မရွိဘဲ စိတ္ေၾကာင့္
အၿမဲ
ရန႔ံရေနတတ္တဲ့ ငါ…
ၾကားခြင့္မရွိလည္း အတိတ္ေၾကာင့္
စကားသံရနံ႔ရေနတတ္တာ…
သူသာ
စိတ္ေၾကာင့္…
ေလညင္းေတြထဲ လိုက္ပါလာတတ္ၿပီး
နာရီလက္တံေတြအေပၚလည္း
တြဲခိုတတ္..သူ..။…
ပန္းပြင့္ရွိမွပဲ ရနံ႔ရတတ္တာ မဟုတ္ေၾကာင္း…...။..။.။။။