ေတြ႔ခြင့္မႀကံဳလို႔
ေလာကႀကီးထဲက
အခ်စ္ရဲ့ လွည့္စားကြက္
အဖံုဖံုကို အကုန္အစံု
အျပစ္ၿခံဳၿပီး မေရးခ်င္ေတာ့ပါဘူး...။
မ်ိဳသိပ္ထားပါ့မယ္...
ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပဲဟာ...။
ဒီလိုမ်ိဳသိပ္ထားလို႔လည္း
မိုးေလဝါသကင္းမဲ့စြာ
အမွတ္တရေတြငါ
မွတ္ထားေလ့ရွိတဲ့ ဒိုင္ယာရီ
စာရြက္ျဖဴျဖဴေလးေတြေပၚမွာ
မ်က္ရည္မိုးေတြ ရႊဲစိုခဲ့ရပါၿပီ....။
လက္ရွိအေျခအေနမွာေတာ့
ရင္ထဲမွာ မိုးရာသီသံသရာသာ
လည္ေနဆဲပါ...။
ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္
ရင္ထဲမိုးေတြ ထစ္ခ်ဳန္းလိုက္တာမ်ားကြာ
ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ...။
ဒါကို အခ်စ္ပထဝီနည္းအရၾကည့္မယ္ဆိုရင္
အခ်စ္ဆိုတဲ့ အပူမီးေတြေၾကာင့္
အလြမ္းေရေငြ႔ေလးေတြ ျဖစ္ေပၚကာ
ကဗ်ာတိမ္တိုက္ေတြနဲ႔
မ်က္ရည္မိုးစက္ေလးေတြ ျဖစ္ေပၚလာရတာပါ...။
ေနာက္...
သမိုင္းသေဘာတရားအရ
ျပန္ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္လည္း
အလြမ္းဆိုတဲ့ ေရေငြ႔ေလးေတြ
ျဖစ္ေပၚလာရတာလဲ
လြမ္းတဲ့အခါမဆံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္
ေဝးေနလို႔...။
အဆံုးမွာေတာ့ သခ်ၤာနည္းေတြ၊
သိပၸံနည္းေတြလည္း မသိခ်င္ေတာ့ပါဘူး..
တကယ္သိခ်င္တာက
ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့
ငါ့ memory ထဲက
သူနဲ႔ ေတြ႔တံုးေတြ႔ခိုက္ရတဲ့
ရင္ခုန္သံေလးကို ၾကာရွည္ခံေအာင္
ဘယ္လိုသိမ္းဆည္းထားရမလဲ
ဆုိတဲ့ အသိေလးကိုပါပဲ...။
