တ ခါ တ ေလ က ႏၱာ ရ ကို အ လည္ ေရာက္ သြား တဲ့ အ ခါ …
ကိုယ္ ကုိ ကိုယ္ အ ငမ္း မ ရ ျပန္ ေသာက္ သံုး တယ္ …
တ ခါ တ ေလ ရာ ဇ ၀င္ ထဲ မ်က္ စိ လည္ သြား တဲ့ အ ခါ …
ကိုယ့္ ကို ကိုယ္ အား မ နာ တမ္း ျပန္ သတ္ တယ္ …
ဂီ တာ တစ္ လက္ ကို အ ေလး ဆံုး အ ရာ တခု လ႔ို ထင္ မိ တဲ့ အ ခါ …
ကိုယ့္ ကို ကိုယ္ ခ်ိဳ ၿမိန္ စြာ တီး ကာ ညည္း ေန တတ္ ေလ့ ရွိ တယ္ …
အ ျပည့္ ၀ ဆံုး လ ေရာင္ ေအာက္ မွာ လမ္း ထြက္ ေလွ်ာက္ တဲ့ အ ခါ …
က ဗ်ာ တ ပုဒ္ လို ကိုယ့္ ကို ကိုယ္ ေခါက္ တံု႔ ေခါက္ ျပန္ ေရး စပ္ ေလ့ ရွိ တယ္ …
ငါ့ စည္း ၀ါး ေတြ နဲ႔ ငါ …
ဒီ ဘ ၀ ထဲ မွာ ေန ေပ်ာ္ ပါ တယ္ …
ငါ့ စ ကား လံုး ေတြ နဲ႔ ငါ …
တ ခါ တ ေလ ဖြက္ ထား ရ ေကာင္း မွန္း ေတာ့ သိ ပါ တယ္ …
ငါ့ မိ နစ္ ေတြ နဲ႔ ငါ …
အ ခ်ိန္ ေတာ့ မွန္ ေလ့ ရွိ ပါ တယ္ …
ဘယ္ သူ မွ ရွိ တဲ့ အ ခါ …
ရယ္ သံ ေတြ ကို မိ တၱဴ ပြား ၿပီး
ကိုယ့္ ကို ကိုယ္ ျပန္ စည္ ကား ေန ေလ့ လည္း ရွိ ပါ တယ္ …
လ်ံႏိုး
စက္တင္ဘာလ ၂၂၊ ၂၀၁၀
