``ဘ၀ဋီကာ´´

ဒီမွာ လူႀကီးမင္းမ်ား ...
ငါဟာ ဘာမွမဟုတ္တဲ့အတြက္
ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ့ ပရမ္းပတာဥပေဒနဲ႔ ငါ့လြတ္လပ္မႈကို
တရားစြဲဆိုစရာမလိုဘူး ...

ငါ့လြတ္လပ္မႈနဲ႔ ငါ
မီးစာမကုန္ခမ္းေသးတဲ့ ေနမင္းႀကီးကို
ေကာင္းကင္ထက္ထြန္းညွိထားတယ္ ...

ငါ့လြတ္လပ္မႈနဲ႔ ငါ
မာသာထရီဆာလို မိဘမဲ့ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြကို
ႏွလံုးသားနဲ႔ ခ်စ္တယ္ ...
တလက္စတည္း ငါ့လြတ္လပ္မႈနဲ႔ပဲ
သူတို႔ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္သြားမယ္ ... လို႔ စိတ္ကူးတယ္ ...

ကဲ ... ထားပါ ...
အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငါ့ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို
ေသြ႔ေျခာက္ခြင့္ေပးၾကပါဦး ...
ေသြ႔ေျခာက္တဲ့ ငါ့ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ကဗ်ာစမ္းေရကို ေသာက္တဲ့အခါ
ငါဟာ နတ္ျပည္က အေအးဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာပဲ ...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ငါ့ လြတ္လပ္မႈ နဲ႔ ငါ
သထံုၿမိဳ႕ေဟာင္းက ေကာင္မေလးကို လြမ္းတယ္ ...
သေရေခတၱရာက အေၾကာ္သည္ကို အိပ္မက္မက္တယ္ ...
တေကာင္းၿမိဳ႕ေဟာင္းက ဗမာစကားသိပ္မပီတဲ့လူႀကီးကို စကားလွမ္းေျပာတယ္ ...

ဒါေတြ အားလံုးဟာ ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုးနဲ႔ လားလားမွ်မသက္ဆိုင္တဲ့
ငါ့လြတ္လပ္မႈေတြပဲ ...

လူလြတ္လပ္မွ စိတ္လြတ္လပ္မယ္ ...
စိတ္လြတ္လပ္မွ အေတြးအေခၚေတြ လြတ္လပ္မယ္ ...
အေတြးအေခၚလြတ္လပ္မွ ေျခလွမ္းေတြ လြတ္လပ္မယ္ ...
ေျခလွမ္းေတြ လြတ္လပ္မွ အနာဂတ္ေတြ လြပ္လပ္မယ္ ...
အနာဂတ္ေတြ လြတ္လပ္မွ ငါတို႔ရဲ့ မိဘေတြ အသက္ျပန္ရွင္မယ္ ...

ဒါေပမဲ့ တခုေတာ့ရွိတယ္ ...
ခင္ဗ်ားတို႔လြတ္လပ္မႈနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္လြတ္လပ္မႈမွာ ေလးစားမႈေတာ့ ရွိပါေစ ...

                                                 လ်ံႏိုး
                                          ေအာက္တိုဘာ ၇ ည ၁၀ နာရီ ၃၆ မိနစ္