ေဆာင္းအိပ္မက္...

ဟိုး...
ျမင္ေနရတဲ့ ညဥယ်ာဥ္ႀကီးတစ္ေလွ်ာက္
ပန္းပြင့္ဝတ္မႈန္ေလးေတြကို
ေပ်ာက္ေအာင္
ရက္ရက္စက္စက္လွဲထုတ္ပစ္လိုက္တယ္...
ေနာက္...
ေျမႀကီးေတြရဲ့ နံရံေတြေပၚမွာ
ေပပြေနေအာင္ အက်အနထိုင္ၿပီး
အိပ္မက္ေတြကို ပစ္စလက္ခတ္ပစ္ႀကဲလိုက္တာ...
သန္းေခါင္ယံႀကီးအိမ္ျပန္လာတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္
အိပ္မက္ပန္းေလးေတြ
ကပိုကရို
ပြင့္လာၾကပါေလေရာ...
...................
ေလထုကို ထိုးခြင္းလာတဲ့
ရနံ႔ေတြကေတာ့ ရႈိက္ရပါရဲ့...
ဒါေပမဲ့...
အိပ္မက္ေတြကိုပဲ ငါပ်ိဳးခဲ့ပါရက္နဲ႔...
အနံ႔ေတြက အမ်ိဳးအစားျခင္းမတူၾကဘူး...
..............................
ဆိုၾကပါစို႔...
ရနံ႔ေတြကို အမ်ိဳးအစားခြဲရရင္
ေသြးပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ ရနံ႔၊
ဆြတ္ပ်ံ႕လြမ္းေဆြးစရာေကာင္းတဲ့ ရနံ႔၊
ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ ရနံ႔၊
ဝမ္းနည္းငိုေၾကြးစရာေကာင္းတဲ့ ရန႔ံေတြနဲ႔
ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြႀကီးပဲ၊
အခ်ိန္ခဏတာ
အတိုအရွည္သာ မတူတာ...
ဆန္႔က်င္ဘက္ရနံ႔ကို ျငင္းဆန္ခြင့္မရဘဲ
ေျခလွမ္းေတြက ေက်ာက္ခ်ထားေတာ့...
.................
အဲဒီဥယ်ာဥ္နားမွာပဲ...
အာရံုေတြက တဝဲလည္လည္ေနေတာ့တယ္...။...။...

စကား...

ခ်ီးက်ဴးစကားသံေတြၾကားထဲမွာပဲ
ငါ…အားတက္ခဲ့တယ္…
အထင္ေသးအျမင္ေသး
စကားသံ(တံေတြး)ေတြၾကားထဲမွာပဲ
ငါ…နစ္မြန္းခဲ့တယ္…
ဥေပကၡာစကားသံေတြၾကားထဲမွာပဲ
ငါ…မခံခ်င္စိတ္ေတြး…
အားေတြေမြးခဲ့တယ္…။…
ညလိုေမွာင္မိုက္တဲ့ စကားညေတြထဲမွာပဲ
ငါ…အလင္းကဗ်ာေတြကို
ရွာေတြခဲ့တယ္…။…။…
စကား…

“အထင္နဲ႔ အျမင္…”

တစ္ခါတစ္ရံေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့…
ေကာင္းကင္ႀကီးက ျပာႏွမ္းေနသလိုလို…
ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာသြားၾကည့္လိုက္ေတာ့
ေကာင္းကင္ႀကီးက မိုးတိမ္(ေငြ႔)ေတြနဲ႔
စိုစြတ္ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ့ျဖစ္ေနတယ္…
…………………………
တစ္ခါတစ္ရံေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့…
ေကာင္းကင္ႀကီးက မိုးတိမ္ေငြ႔ေတြေၾကာင့္
ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ့နဲ႔ အေအးမိေနသလိုလို…
ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာသြားၾကည့္လိုက္ေတာ့
ေကာင္းကင္ႀကီးက မင္အိုးေမွာက္ထားတဲ့
စာရြက္တစ္ရြက္လို တိမ္ေတြနဲ႔
ျပာႏွမ္းေနျပန္တယ္…။…။။။

“ငရဲဘံုအားတူးဆြျခင္း...”

ပန္းပြင့္ေလးကေတာ့...
လမင္းကို မျမင္ရလို႔
ငိုေနရွာတယ္...
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့
ေနမဝင္ခင္သူအိပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြားတတ္လို႔ပဲ...။...
................................
ငါ့မွာေတာ့ကြာ...
သန္းေခါင္ယံကို ဖင္ခုထိုင္ရေလာက္ေအာင္
သူ...အြန္လိုင္းမွာထိုင္တဲ့အထိ
မ်က္လံုးမ်က္စပ္ေတြ
ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးထားလားထင္ရတယ္...
အနီေရာင္ေတြကို မ်က္လံုးမ်က္စပ္ေတြထက္မွာ
ဆင္ျမန္းထားရတယ္...
ၾကာေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြကို
အြန္လိုင္းညေတြက စုပ္ယူထားတဲ့
ထံုးစံ... နိစၥဓူဝလိုျဖစ္ပ်က္ေနၿပီ...
..............................
ရာဇဝင္ထဲက ၿမိဳ႕ရိုးေတြ
ဘယ္ႏွစ္ခု ကာဆီးထားလဲဆိုတာ
မရည္မတြက္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ...
မ်က္ရည္စကားေတြနဲ႔
ေလျပည္အားေတြကို စည္းရံုးၿပီး
ငါ့အတြက္ အဓိပၸာယ္မရွိ တည္ရွိေနတဲ့
ၿမိဳ႕ရိုးေတြကို ကင္းမဲ့ေအာင္ ၿဖိဳခ်ခ်င္မိလည္း
ညေတြ ေကာင္းကင္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္
တိမ္ေတြနဲ႔အတူ စိုစြတ္သြားတာကလြဲလို႔
ဘာမွဆို ဘာမွကိုမတတ္ႏိုင္...။..
................................
ဒီၾကားထဲ ရင္မွာ ပ်ိဳးထားတဲ့
ေနတစ္စင္းက
ညေတြကေန ေန႔ေတြအထိ...
ေႏြေတြနဲ႔အတူ
အေရွ႕အေနာက္မရွိဘဲ
ခရီးေတာ္ေတာ္ေပါက္ေနၿပီ...
ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးလည္း
အရည္ေပ်ာ္က်တာထက္ကိုဆိုးရြားတာက
ရင္ခုန္သံအခန္းက်ဥ္းေလးထဲ...
တျဖည္းျဖည္းေသးသထက္ေသး...
ၾကဳတ္သထက္ၾကဳတ္ကာ...
သူ႔ေၾကာင့္ငါ...
အခ်စ္လို႔ လွလွပပေခၚၾကတဲ့
ျပာရနံ႔ေတြေနာက္မွာ
လိုက္ရင္း...
နာရီသံေပါက္ျပားတစ္လက္နဲ႔...
ငရဲဘံုကို...။...။..။.။။။

“ေကာင္မေလးေရ…ငါမွားခဲ့သလား…”

ညေကာင္းကင္ေတြေပၚမွာ
အိပ္မက္ေတြကို အစီအရီျဖန္႔ႀကဲလ်က္
ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြလို ေတာက္ထြန္းႏိုင္ဖို႔
အလြမ္းေတြဆီက မီးညိႇယူရတဲ့အျဖစ္…
ၾကယ္စင္ေတြကိုေတာ့…
ေန႔ကို အေမွာင္အင္ပါယာႀကီး သိမ္းသြင္းလိုက္ကတည္းက
အေတြးခ်ဴတံနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ေျခြခ်စၿမဲ…။…
ဒီေတာ့…
ေကာင္မေလးငါမကဲဘူး….ယံု…။
……………………
တကယ္ပါ…
အတိတ္မွာ…
ရင္ခုန္သံဓားမႀကီးတကိုင္ကိုင္နဲ႔
ေကာင္မေလးကို မရမကလိုက္သတ္ခဲ့တာ..ငါ.
ဂုဏ္သိကၡာေတြဆိုတာကလည္း
ဆရာ/ဆရာမ၊ အေပါင္းအသင္း၊
ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔
သူငယ္ခ်င္းေတြဆီမွာ
ေကာင္မေလးကိုသတ္ဖို႔ ရင္ခုန္သံဓားကို
ေသြးထားကတည္းက
တစစီထုခြဲ၊ ေစတနာမပါဘဲ
ပစ္လွဴခဲ့ၿပီးပါၿပီ…
အခုေလာက္ဆို သူတို႔ေတြရဲ့
လြယ္အိတ္ေတြထဲမွာ
နည္းနည္းေလာက္ပဲက်န္ဦးမယ္ထင္တယ္…
ေကာင္မေလးကလည္း
ဥေပကၡာမ်က္လံုး၊ မာယာအၿပံဳး၊
ရယ္စရာစကားလံုးစတဲ့…
အဆီးအတားေကာင္းေကာင္းေလးေတြနဲ႔
ေသြးပ်က္ပ်က္နဲ႔ ေျပးလိုက္တာ
ငါ့နာရီေတြဆို ေခၽြးေတြနဲ႔
အေအးပတ္ခဲ့တယ္…။…
…………………………
ဒီလိုပါပဲ…
ဒီလိုနဲ႔ဆိုရမွာေပါ့…
ငါ့မွာ မနက္ညမခြဲႏိုင္ဘဲ
ေကာင္မေလးရနံ႔ကို ခ်င္ျခင္းတက္ခဲ့တာ…
ေကာင္မေလးကို ရင္ခုန္သံဓားနဲ႔
မရမကသတ္ျဖတ္ခဲ့တာ…
ငါပဲ ဇြဲေကာင္းခဲ့လို႔လား…
သူပဲ ေမာသြားလြန္းလို႔လားေတာ့ မသိဘူး…
သူ႔ကိုငါ ရင္ခြင္ထဲ ပစ္သြင္းဖို႔
လိုက္လို႔ မီခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ…
ငါ…ေလ
ရယ္စရာေတာင္ေကာင္းတယ္…
ေလယာဥ္ႀကီးကို မ်က္ရည္ေတြနဲ႔
ျပည့္လွ်ံေစမတတ္ေလာက္ေအာင္…
ငွက္ေတြကို အေဖာ္ညႇိၿပီး…
အေဝးကိုပါ…
ပ်ံသန္းသြားခဲ့တာ…
ဘယ္လိုေနရမလဲ
သိရွာမွာ မဟုတ္တဲ့
ေကာင္မေလးေတာ့…
သနားစရာပါ…
…………………
ကဲ…ဘယ္သူပဲမွားခဲ့သလဲ…
ဘယ္သူ႕ကိုပဲ အျပစ္သြားတင္ရမလဲ…………………
။။။

“အခ်စ္တစ္ခုနဲ႔ စၾကာဝဠာဆံုးကြာေဝးသည္…ဟု”

မ…
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညေတြ
မဆံုစည္းႏိုင္ေအာင္
ၿမိဳ႕ရုိးဘယ္ႏွစ္လီ၊
ဘယ္ႏွစ္ထပ္၊ ဘယ္ႏွစ္ခုနဲ႔
ကာဆီးထားသလဲ…
(အဲဒါေတြကို)
စုတ္ၿဖဲကာ လာခ်င္ေပမဲ့ မရယ္…
မဘက္က အၿပံဳးေတြနဲ႔ ႀကိဳဆိုေနမယ္ဆိုတာ
သိေပမဲ့ မရယ္…
ကၽြန္ေတာ္ေလ…
ေျခလွမ္းေတြက အလြမ္းေျဖကဗ်ာေလးေတြဆီကေန
ရုန္းထြက္ဖို႔…
မဝံ့မရဲ ျဖစ္ေနစိတ္နဲ႔ပဲ…
ဪ…
ၿမိဳ႕ဘယ္ႏွစ္လီေဝးေနၿပီလဲ…
…………………………
မရဲ့ ေရွ႕…
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ေန႔ေတြကို
လာေရာက္လက္ေဆာင္ပကာသနအျဖစ္ေပးခ်င္ေပမဲ့
အနမ္းေတြအျဖစ္ တစ္ယူသန္မွတ္ယူထားတဲ့
အတိတ္က မရဲ့ မဲ့တဲ့တဲ့ အၿပံဳးေလးေတြနဲ႔ပဲ
ေတြးရင္း ေက်နပ္ေနတဲ့ စိတ္နဲ႔ပဲ…
ေဩာ္…
ၾကယ္စင္အလင္းတန္းဘယ္ႏွကုေဋေလာက္
ကြာျခားေနၿပီလဲ…
ရင္ထဲမွာ ကမၻာျခားေနသလို ခံစားေနရၿပီပဲ…
……………………………
ဘယ္ေတာ့ ျပန္ဆံုႏိုင္မလဲ…
အားလံုးမေသခ်ာတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ
အားလံုးမေသခ်ာတာကို ေက်ေက်နပ္နပ္
ခံယူထားေပမဲ့…
ဘယ္ေတာ့ ျပန္ဆံုရမလဲဆိုတဲ့
ေမးခြန္းရဲ့ အေျဖက မေသခ်ာဘူးဆိုတာေတာ့
လက္မခံခ်င္ဘူး…
တစ္စံုတစ္ေယာက္မ်ားသိရင္ေလ…
ထပ္တူထပ္မွ်ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း
ေျပာျပေပးၾကပါ…
…………………………
မရယ္…
မွတ္ထားပါေနာ္…
မျမင္တာမဆံုတာၾကာေပမဲ့
ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္အတိုင္း
ရင္ခုန္သံေတြ မေအးစက္ေသးဘူးဆိုတာကို
ဘယ္ပဲေရာက္ေရာက္ပါ…
ေနာက္…
ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း စဥ္းစားတဲ့အခ်ိန္တိုင္း…
လတ္ဆတ္ေနတဲ့ ရင္ခုန္သံေလးေတြကို
အေတြးေတြနဲ႔ တို႔ထိယူေပးပါ…
ရင္ခုန္သံေတြ ပူေႏြးေန(ဆဲ)တယ္ဆိုတာလည္း သတိရေပးပါ…
မရယ္…
…………..။……………
မရယ္…
မရယ္…
မရယ္…