“မတိုင္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့ ရင္ဘတ္ႏွစ္ခု...”

ခ်စ္သူနဲ႔...
မဆံုႏိုင္ေအာင္...
တာ့တာျပေဝးသြားၾကၿပီးတဲ့အခါ...
လမ္းခရီးမွာ ေရးမကုန္ႏိုင္မယ့္
ဒိုင္ယာရီလြတ္ေတြ...
ေပြ႔ပိုးခဲ့ပါတယ္...။...။...
မဆံုႏိုင္တဲ့ မ်က္ဝန္းႏွစ္စံုအေၾကာင္း
ကဗ်ာေတြကို ရင္ဖြင့္ထားပါတယ္..
ပင္လယ္ျပင္မွန္ရင္...
စိုစြတ္စၿမဲ...
လူမွန္ရင္ ခ်စ္တတ္စၿမဲ...
ခ်စ္မိေတာ့ လြမ္းမိတာလည္း...
ေရွ႕ေနမလို သက္ေသခံပစၥည္းမလို
သိၾကတယ္...
တကယ္ေတာ့...
ခ်စ္သူဟာ...
ညခင္းပ်ိဳးတဲ့ လမင္းပါ...
ခက္တာက ကိုယ့္မွာ အိပ္စက္ျခင္းေတြ
ေပ်ာက္ဆံုးေနေတာ့...
ခ်စ္သူနဲ႔ ကိုယ္
ကိုးရီးယားလြဲထက္ကို သီသီေလးလြဲေခ်ာ္မႈေတြနဲ႔
လွလွပပေလး၊
တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ရယ္သြမ္းေသြးၿပီး
လြဲေခ်ာ္သြားခဲ့ၾကတယ္...။...
.......................
ေနာက္ ျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း
အတိတ္မွာ အဲဒီေႏြမပါတဲ့
ေအးျမတဲ့ ဆည္းဆာႀကီး
ေတာင္စြယ္မွာ မကြယ္ခဲ့ရင္ေတာ့...
ကိုယ့္ရင္ခုန္သံေတြ အခုထိၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္လက္ေနဦးမွာပဲ...။...
အဲဒီအလင္းေရာင္ေတြဟာ
ခ်စ္သူအတြက္...
ဘဝသန္းေခါင္ႏွစ္ခုမွာ
ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူလင္းတူလင္းဖို႔..
မီးပြားေလးတစ္စ..ေပါ့..။...။...
....................
အဲဒီေက်ာပိုးအိတ္ေလးမရွိခဲ့ရင္လည္း
သူ႔ကို ထုတ္ပိုးထည့္ထားခဲ့မိမွာ...
ေလျပည္ေလးေတြနဲ႔...
ဂ်ိဳးဂ်ာေတာင္ပံခတ္သံေတြနဲ႔...
သူ႔ဝမ္းဗလာကို လက္ဗလာနဲ႔..
ျဖည့္ခ်င္တယ္...။...ဆိုၿပီးေတာ့...
ဟူးးး...တကယ္ေတာ့ေလ...
အခုထိ ႏွလံုးသားဟာ
ရင္ခုန္သံေတြ သူ႔ဆီခ်န္ထား...
လို႔...
ဗလာမ်ားခဲ့ရတဲ့ ရင္ခြင္လို႔...
အမည္တစ္ခုတြင္ရင္း...
...............................
မတိုက္ဆိုင္ခဲ့တဲ့ မ်က္ဝန္းေလးကို
တမ္းတရင္း...
ရင္ခြင္စီးခ်င္း...
ရဲ့ ၿပိဳင္ျမင္းႏွစ္ေကာင္
(လံုးဝကို)
မတိုက္ဆိုင္ခဲ့ဘူး...။...။။။

“အခ်စ္...” (ခ်စ္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း)

ပူေလာင္တယ္...
လံုးဝကို ရက္ရက္စက္စက္ကို
ပူေလာင္တယ္...
ေနခုနစ္စင္းကို ရင္ဘတ္ထဲ
ဆြဲေပြ႔ရႈိက္သြင္းထားရေလာက္ေအာင္
ပူေလာင္တယ္...
သူကေတာ့ ေခါင္းေလးကိုခါလ်က္...
ျငင္းလို႔ ေကာင္းတုန္း...
ဒါေပမဲ့ ဒီဘက္မွာကေတာ့
ရိႈက္သြင္းထားတဲ့ ေန႔လည္ေတြ မြန္းတည့္လို႔ေကာင္းတုန္း...။...
...........................
ခါးသီးတယ္...
ေအာ္ဂလီဆန္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္
ခါးတူးေနတာပဲ...
ငွက္ဖ်ားမျဖစ္ဘဲနဲ႔...
(ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဘာမွကို မျဖစ္တာ)
ဒါေပမဲ့...
သူ႔ဘက္က ဥေပကၡာခါးခါးေတြကို
ႏို႔စို႔သူငယ္လို တိုက္ေကၽြးလို႔ ေကာင္းတုန္း...
..............................
စိုေနတယ္...
ပါးျပင္တစ္ခုလံုး ေရခ်ိဳးထားတယ္...
ညေတြကို ဖင္ခုထိုင္ထားၿပီးေတာ့...
တစ္ေယာက္တည္း အေတြးဧည့္ခန္းတံခါးေတြကို
ပိတ္ၿပီး...
တိတ္တိတ္ေလး ပါးျပင္ေတြကို တစ္စက္ခ်င္း
ေဝွ႔ပက္ထားတာ...
သူသိမွာပါ...လို႔...မေမွ်ာ္လင့္ရဲဘူး..
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့...
ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ့ မာန...
ေၾကာင့္...
နာက်င္ျခင္းတံခါးဟက္တက္ခြဲလိုက္ၿပီ...။..
ပါးျပင္ျမစ္ေတြေပၚမွာလည္း
ေခါင္းအံုးကေလးေတာင္ ေမ်ာေနၿပီ...။...
...............................
မ်က္လံုးႏွစ္လံုးထဲကို
သူ႔မ်က္ႏွာထည့္ထားကတည္းက အရာရာကို
ပေစာက္ စသတ္နဲ႔ ပစ္ခဲ့တာ...
အခုဆို သူတို႔က ကိုယ့္ကို
ပေစာက္စသတ္နဲ႔ ျပန္ပစ္သြားၿပီ..
ဆိုေတာ့ အရာရာ...
..........................
လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ေရွ႕တည့္တည့္
ေကာင္းကင္ႀကီး ဘုတ္ခနဲ ျပဳတ္က်လာတယ္..
ေနာက္ ေမးတယ္...
“မင္းငါ့ေရွ႕ထြက္ခဲ့ေတာ့”...တဲ့။...

“မိုးရာသီ...နဲ႔...အလြမ္း”

ေကာင္းကင္ႀကီးကို
ထုခြဲေရာင္းခ်ၿပီး...
ရလာသမွ် အက်ိဳးအျမတ္ေတြကေတာ့
မိုးတိမ္ေတြဆီက ညစ္ထြက္လာတဲ့
ညင္းသိုးသိုး စိုစြတ္မႈေတြပါပဲ...။...
.......................
ရင္ခုန္သံႀကီးကို
ထုခြဲေရာင္းခ်ၿပီး...
ရလာသမွ် အက်ိဳးအျမတ္ေတြကေတာ့
ပါးျပင္ဆီက လြတ္ထြက္လာတဲ့
ေခ်ာေျပာင္ေျပာင္ မ်က္ရည္ေတြပါပဲ...။...
........................
။။။