အေဖာ္မြန္ေကာင္း

ဘဝမွာ စိတ္ခ်မ္းတသာေနဖို႔ရာ
မေတာင့္တေတာ့ပါ...
ေတာင့္လည္းမေတာင့္တရဲပါ...
သို႔ေသာ္...
နာက်င္ေနတဲ့ အခါ
ေဘးနား အေတြးမမ်ားဘဲ
ေျဖသိမ့္ေပးသူတစ္ေယာက္ေတာ့
ေတာင့္တမိပါသည္....။
..................
ေပြ႔ပိုက္ထားတဲ့ ဒီရင္ခြင္ထဲမွာ
မီးၿမိွဳက္ထားခံရတဲ့ အခါ
အပူမီးႀကီးၿငိမ္းသတ္ၿပီး
ေအးခ်မ္းသြားေအာင္
ငါမလိုခ်င္ရဲပါ...
သို႔ေသာ္...
ငါ့အပူမီးမ်ား ေဘးနား
ၾကင္နာတဲ့ လက္မ်ားနဲ႔
မွ်ေဝခံစားေပးမည့္
သူတစ္ေယာက္ေတာ့
ရင္ခြင္မွာ မီးကၽြမ္းေလာင္တိုင္း
ရွိေစခ်င္မိသည္....။
........................
ဘဝမွာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမက
မွားမိတဲ့အခါ ငါတမိတာ
ေဘးနားမွာ
အမွားေတြ မလုပ္ေအာင္
အႀကံေပးသူတစ္ေယာက္သာ...
..........................

...
ဒီမတည္ၿမဲျခင္းေလာကႀကီးမွာ
မတည္ၿမဲတဲ့ သခၤါရတရားေတြေၾကာင့္
စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ကာ
ဝမ္းနည္းတဲ့ အခါ
တစ္ခါတစ္ရံက်ရံႈးတဲ့ အခါ
ေဘးနားမွာ အားေပးဖို႔
ေတာင့္တတာမဟုတ္ပါ..
လိုခ်င္တာ မဟုတ္ပါ..
တကယ္ကိုလိုအပ္တာဟာ တစ္ေယာက္ေယာက္ပါ...

“အေမွာင္ထဲက ေလွာင္ရယ္သံမ်ား”

ငါ့အေတြးေတြကို
ေခြးတစ္ေကာင္လို
အေမွာင္ထုဆီခ်ီတာ
က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ အိပ္မက္ေတြနဲ႔
ထပ္တူေပါ့...
ေရွ႕ခရီးလမ္းအတြက္ဆိုၿပီး
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြကလည္း
ငါ့ကို အျပတ္ဆူဆဲေနေတာ့ကာ
တစ္ေယာက္တည္း
ေဝဝါးျခင္းကၽြဲေတြ
အျပတ္ေခြ႔တဲ့ေနရာမွာ
အေမွာင္ထုကို မွီခိုရင္း
ခပ္ယို႔ယို႔ေလးထိုင္ေနမိတယ္...
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ
ထိုင္ေနတဲ့ မလွမ္းမကမ္းေလာက္ထင္တယ္..
ရယ္သံေတြ ခပ္အုတ္အုတ္ေလးေတြ
ၾကားမိတယ္...
ရယ္သံေတြရဲ့ ေလယူေလသိမ္းကို
ငၿပိန္းတစ္ေယာက္အေတြးေတြ
ေဘးဖယ္ကာ နားထဲႀကိဳးစားရွာၾကည့္ေတာ့
မထီမဲ့ျမင္ရယ္သံေတြ...
အားပါးပါး....
ေၾကာက္စရာေကာင္းလွခ်ည္လား...
ရယ္သံေတြက ၿမွားတစ္စင္းလို
ငါ့ကို ရည္စူးကာ
ပစ္ခြင္းေနၾကတယ္...
အဲဒီျမွားခ်က္ေတြ ေရွာင္ရွားတဲ့
သေဘာနဲ႔ နားေတြရဲ့
အၾကားအျမင္ေတြကို ဖဲ့ၿဖဲလိုက္တယ္...
ေနာက္ ေရွ႕တည့္တည့္လာၿပီး
ေသနတ္ထက္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့
အထင္ေသးအျမင္ေသး
မ်က္လုံးေတြနဲ႔ မတ္တတ္ရပ္
ပစ္ခတ္ေနလိုက္ၾကတာ...
အနာဂတ္မွာ အသံုးျပဳမယ့္
အျမင္အာရံုေတြသာ
မရွိရင္ ဒီစကၡဳအာရံုေတြကို
ဖဲ့ၿဖဲခ်င္လိုက္ပါဘိ...
ဒီလို တစ္ေယာက္တည္း
အေမွာင္ထုနံရံေတြကို
မွီခိုၿပီး ရိုင္းစိုင္းခက္ထန္တဲ့
ေလွာင္ရယ္သံေတြၾကား
မေသမရွင္က်ဆံုးခ်င္စိတ္ေတြ
တငင္ငင္ျဖစ္ေနတုန္းမွာ
အိပ္မက္ေတြက ကယ္တင္ရွင္အျဖစ္
အေဝးကို စိတ္လြတ္လပ္ျခင္းအလို႔ငွာ
ေခၚေဆာင္သြားေပးေပလို႔
အေမွာင္ထုထဲက ရယ္သံေတြနဲ႔
ကင္းလြတ္တာပဲ...။
ခဏၾကာေတာ့
ခပ္မႈိင္ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြက
ထပ္မႈိင္ေတာ့ဘဲ
မႈိရတဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔
ငါ့ကို လာေရာက္ခ်ီးက်ဴးေထာမနာျပဳၾကတယ္...
အဓိပၸာယ္ကို နားမလည္
မသိျခင္းထဲမွာပဲ လည္ေနတုန္းမွာ
အိပ္မက္နဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းပူးေပါင္းၿပီး
အနာဂတ္ကို ရုပ္လံုးလွပေအာင္
ၾကြရြစြာ ထုဆစ္ေပးေတာ့မွ...
ခပ္တံုးတံုးငါနားလည္ေတာ့တယ္.
ေနာက္ ပါးနပ္စြာ ထပ္သိရတာက
အေမွာင္ထဲက ေလွာင္ရယ္သံေတြဟာ
ငါ့ဘဝအတြက္ အဆိပ္ခြက္ေတြပဲကိုး...