“သခါၤရရယ္ မင္းကိုေတာ့ ဆလံေပးပါတယ္”

သစ္ရြက္တစ္ရြက္ေတာ့
ေလေျခြလို႔ ေၾကြသြားျပန္ပါေရာလား...
လူတစ္ေယာက္ေတာ့
အေသေစလို႔ ေသသြားျပန္ပါေရာလား..
အမွတ္တမဲ့ သခါၤရသေဘာကို
ေဆာင္ၿပီးေတာ့ေပါ့ေလ..။
...................
ေဩာ္......သစ္ရြက္ေတြ
ေၾကြေစတဲ့ ေလေျပရယ္
ဘာအၿငိဳးမ်ားရွိလို႔ ေျခြရတာလဲ...
ေနာက္...
ေသေစ.... တဲ့...မျမင္ႏိုင္တဲ့
ပစၥဳပၸန္ပဲ့တင္သံေအာက္မွာ
အမိန္႔သံခပ္ရိုင္းရိုင္းကို
ဘာေၾကာင့္မ်ားေစရတာလဲ
အခ်ိန္ရယ္...။
ေအးေပါ့ေလ..
သခါၤရသေဘာတရားကို
မင္း..အမွတ္တမဲ့ဆိုတဲ့
လက္နက္အားျပဳၿပီး
ေက်ပြန္စြာတာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတာပဲ..။
အင္း...ငါမတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး
မင္းတာဝန္ေက်ပါတယ္လို႔ေတာ့
ေျပာရမွာပဲ...။
ကဲပါ...အခ်ိန္နဲ႔ ေလမင္းရယ္
အဲဒီတာဝန္ေက်ပြန္မႈႀကီးကို
လူေတာ္ေလးေတြ၊ လူေကာင္းေလးေတြဆီမွာ
ပန္းဖူးပန္းငံုေလးေတြဆီမွာ၊
လန္းဆန္းေနတဲ့ သစ္ရြက္စုိေတြဆီမွာ
မလုပ္ဖို႔ ငါေတာင္းဆိုခ်င္ေပမဲ့လည္း
ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ မေထာက္ဘဲ
တာဝန္ေက်ခ်င္တဲ့ မင္းတို႔ရဲ့
စိတ္ဓာတ္ကို ငါလက္ေျမွာက္ဆလံေပးလိုက္ပါၿပီကြာ...။..။.။။။

“ဥဩသံေတြၾကားက အိမ္အလြမ္း”

ငါအိပ္မက္ေတြတိုင္းက
အိမ္ျပန္ဖို႔ ေဆာ္ဩကာ
ငါအိမ္ျပန္မယ့္အေရးေတြးရင္း
အေပ်ာ္ေစာခဲ့တဲ့ ေန႔ေတြအခ်ိန္ေတြ
ဟာလည္း မေရမတြက္
ႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပါပဲ..။
မီးရထားဥဩသံႀကီးၾကားတိုင္း....
ေလယာဥ္ပ်ံေခါင္းေပၚ
ခြင့္ျပဳခ်က္မဲ့တစ္ဖက္သတ္စြန္းေရာက္
လြမ္းမိုးသြားတိုင္း...
လူမႈေရးနားမလည္
တအားဆူတယ္ေျပာထိုက္တဲ့
ကားဟြန္းတီးသံေတြၾကားတိုင္း...
အိမ္လြမ္းသူအျဖစ္
အိမ္ျပန္ခ်င္လို႔ ညိဳမိိုင္းေနတဲ့
ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ေတာင္ ျပန္သနားမိတယ္.။
...........................
ဟူး...အိမ္ျပန္လို႔ မရေအာင္ခ်ည္ေႏွာင္ထားဆဲ
ထက္ရွတတ္တဲ့ အေျခအေနႀကိဳးေတြၾကားက
ရုန္းထြက္တတ္လြန္းလို႔
ရင္မွာဒဏ္ရာေတြဟာ
ေျပာျပစရာမေကာင္းေလာက္ေအာင္
ပြန္းပဲ့ကာ ထိရွခဲ့ပါၿပီ...။
.....................
ျမင္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း
ဒီနာက်င္စရာ ဒဏ္ရာေတြကို
နာက်င္စြာေပြ႔ပိုက္ထားတဲ့
ငါအိမ္လြမ္းသူတစ္ေယာက္
အိမ္မက္မ်ားထဲ လမ္းေပ်ာက္လို႔ လမ္းရွာ
ဥဩသံ၊ ဟြန္းသံ၊ ေလယာဥ္သံေတြထဲမွာ
ေမ်ာလြင့္ကာ...
ေျခလွမ္းသစ္ေတြက
ေတြးေနက်အေတြးေလးေတြကိုပဲ
ဆုပ္ကိုင္ထားတာ...
ဒီေတာ့ ငါဟာ အခုခ်ိန္ထိတိုင္
အိမ္မျပန္ႏိုင္သူ...။..။.။။။