ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ငါ့အခ်ိန္နာရီေတြ
ျဖန္႔ႀကဲကာ ရႈပ္ပြေနေလရဲ့...။
နံရံေတြ ေပၚမွာလည္း
ငါ့စကားလံုးေတြ မဝံမရဲပါ
ပုန္းၾကေခြေနတဲ့ အျဖစ္ကို
အခ်စ္သံနဲ႔ ထုရိုက္ကာ
ခ်ိတ္ဆြဲထားေနဆဲ...။
ခံစားခ်က္အေၾကာေတြ
ကတက္မွ ေျပာလက္စနဲ႔
ေျပာရရင္ျဖင့္ ငါ့အေတြးေတြက
ေလဟာနယ္ထဲ ဝဲေနရာက
ယိုရြဲကာ ေပါက္ၿပဲေနတဲ့
မိုးမ်က္ႏွာၾကက္ခပ္စုတ္စုတ္ကေန
excuse me လို႔ေတာင္ ခြင့္မပန္ဘဲ
ငါ့ဦးေဏွာက္ထဲကို
ဟဲ့..ပလုတ္တုတ္လို႔
အာေမဋိတ္စြဲရေလာက္ေအာင္
တိုးဝင္လာခဲ့.။
ဒီအေၾကာင္းေတြဟာလည္း
ငါ့အတြက္ နိစၥဓူဝမေဟာင္းႏြမ္းတဲ့
အေၾကာင္းထူးထူးဆန္းဆန္းေတြပါပဲ...။
ဒါေၾကာင့္လည္း အခ်ိန္ရွိတိုင္း
ငါ့အသြးအသားေတြက
ေသြးရူးေသြးတန္းနဲ႔ ေအာ္ေနတာေပါ့..။
ကဲ...ဇာတ္လမ္းအဆံုးမွာေတာ့
မဆီမဆိုင္ငါေျပာလိုက္ခ်င္တာက
ေသြးလမ္းမွာ ေျပးနမ္းစရာ
ခ်စ္သူ႔ပါးေလး အခုငါ့ဖင္ထိုင္ခံုေအာက္မွာ...။
