"ဒုကၡကဗ်ာ"

ဘယ္သူမွ ငါ့ကို လက္သင့္မခံေတာ့တဲ့အခ်ိန္ ...
င့ါကိုယ္ငါ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ျပန္၀တ္လိုက္တယ္ ...
မ်က္ရည္တိုင္ကီတပံုးလံုးကို
စိတ္လုိလက္ရ
ငါ သြန္ခ်ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ...
ေလယာဥ္လက္မွတ္တေစာင္ ...
မ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေခၚတဲ့ "...." ...
ေၾကကြဲျခင္း အလင္းနစ္စကားလံုးေပါင္းသန္းေပါင္းမ်ားစြာ ...
တို႔နဲ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရင္းႏွီးခဲ့ရ ...

သက္တမ္းေစ့ ေသဆံုးသြားတဲ့
ေလယာဥ္လက္မွတ္ကို လည္ပင္းညစ္ အပိုင္းပိုင္းျဖတ္တဲ့အခါ ...
တံျမက္စည္းတို႔ရဲ့ အထာနဲ႔ ေက်ာင္းစာအုပ္ေပၚ
ကဗ်ာျဖစ္လာၿပီ ...

လက္ပြန္းတတီးေနလာခဲ့တဲ့ စကားလံုးတို႔နဲ႔ ...
ငါ့လက္ေတြ ေသြးရဲ လာခဲ့ၿပီ ...

စကားလံုးမရွိတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီဘူးထဲ
ရင္းႏွီးေနက် စကားလံုးေတြ ထည့္တယ္ ...
ဆြတ္ပ်ံ႕မႈိင္းညိဳကဗ်ာစာအုပ္ထဲ မ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေခၚတဲ့
"..." ကို ထည့္တယ္ ...
အဲဒါေတြကို ေခတ္မီညေပါင္းအိုးထဲ စနစ္တက် ျပဳတ္ထည့္လိုက္တဲ့အခါ ...
"ေဟာ ... ဘာတဲ့ နာမည္က ...
ေရေျမျခားသြားရေတာ့ မင္းေလးကို ထားခဲ့ရၿပီေပါ့ ..."
R ဇာနည္ သီခ်င္းဆန္ဆန္ ...
ေ၀းမွာသိလို႔ ကိုယ့္အနားမရွိေစခ်င္ခဲ့တဲ့ သူ႔ ကို ...
ေမွာ္ႏႈတ္ခမ္းသားတို႔နဲ႔ အနားဆြဲေခၚ ...
တစ္ခါ ...
ႏွစ္ခါ ... နမ္းမိခဲ့ပါၿပီ ...

၂၀၁၁ ထိပါပဲ ...
၂၀၀၈ က ထုတ္လုပ္တဲ့ မ်က္ရည္ပါးပါး မိတ္ကပ္ေတြ
လူးလိမ္းတုန္းပဲ ...

၂၀၁၁ ထိပါပဲ ...
၂၀၀၈ က အေၾကာင္းေတြ အေၾကာင္း ...
တေစ့တေစာင္း လြမ္းတုန္းပဲ ...

ဓါးထက္ထက္ ...
ငါ့၀ိဥာဥ္အသက္ဆက္ဆက္ ...
လင္းလက္လိုက္တဲ့အခါ ...
မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းေအာက္က ေရာင္စံုဒဏ္ရာတို႔နဲ႔ ...
မ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေခၚတဲ့ "..." နာမည္ေလးေပၚ
မွတ္မွတ္ရရ ဖင္ေသၿမဲ ဖင္ေသ ေနမိခဲ့ျပန္ၿပီ ...