မနက္…..
အိပ္မက္တစ္ပိုင္းတစ္စနဲ႔
အိပ္ခ်င္မူးတူးထရျပန္ၿပီ…။
အေၾကာင္းက
ရည္မွန္းခ်က္မီးေတြ ဘဝမွာ
ၿပီးျပည့္စံုျခင္း ဝဲဂယက္ထဲ
ေတာက္ေလာင္ႏိုင္ဖို႔ရာ
ဝိရိယဆိုတဲ့ ေလာင္စာနဲ႔
ဂရုတစိုက္ေမြးေနရျခင္းသာ…။
………………………
လတ္တေလာအတြက္ေတာ့
ေမွးစင္းစင္းငါ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔
မၿပံဳးႏိုင္တဲ့ ငါ့ရဲ့ ကဗ်ာေတြေပါ့…။
………………………
ဒီလိုပါပဲ..ငါ့ကဗ်ာေတြ
မၿပံဳးႏိုင္ေပမဲ့ ငါၿပံဳးႏိုင္ပါတယ္..
ဒါေပမဲ့ ေက်နပ္တဲ့ အၿပံဳးေတာ့
မဟုတ္ဘူး…မေက်နပ္တနပ္
မတတ္ႏိုင္တဲ့ ငါးခူမဲ့ၿပံဳးေလး..။
…………………….
ဒီေတာ့ ငါယံုၾကည္တယ္..။
အခုငါ့ ကုန္ဆံုးသြားတဲ့
ဝိရိယေလာင္စာေတြဟာ
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား
ၿပီးျပည့္စံုျခင္းဝဲဂယက္ထဲ
အဟုန္အရွိန္ခပ္ျပင္းျပင္း
ေတာက္ေလာင္လာလိမ့္မယ္လို႔..။
ဒါေၾကာင့္ ငါ….ဝိရိယႀကိဳးစားမႈမ်ားနဲ႔သာ…—)
Friday, March 26, 2010
“ဆန္႔က်င္ျခင္း၏ ေနာက္ဝယ္”
ေနမင္းႀကီး အာပုတ္နံ႔ကင္းရွင္းစြာနဲ႔
အာသန္းေနတဲ့ အခ်ိန္
တစ္စံုတစ္ေကာင္ေသာ
အေကာင္သည္ အိပ္ရာဝင္ၿပီ…။
…………………….
ေနမင္းႀကီး ပ်င္းရိ၍
မ်က္လံုးမ်ားအတင္းစိပိတ္ေနေသာ
အခ်ိန္ ထိုအေကာင္သည္
ပင္လွ်င္ မ်က္ႏွာသစ္ခ်ိန္..။
…………….။
ေနမင္းႀကီး စက္ေတာ္ဆန္႔မွ
သူလည္း အစာအတြက္ ေျခေတာ္
အျမန္ခန္႔ရသည္…။
ေျပာရရင္ သူက အေမွာင္ထဲက ဘုရင္…
ညရဲ့ သခင္…ေလာကႀကီးထဲက
ဆန္႔က်င္ဘက္အားလံုးရဲ့ အရွင္
အေမွာင္ထဲမွာ က်က္စားကာ
သူ႔အကြက္ထဲက်တဲ့
သတၲဝါအထီးအမ မလြတ္တမ္း
သုတ္စၿမဲ အေမွာင္ထဲကပဲ..။
……………………..
ေန႔မင္းႀကီးနဲ႔ ကံဆိုးေထာက္မစြာ
ဆံုစည္းတဲ့ အခါက်… သူ
ဘာကိုမွ် မတတ္ႏိုင္ေတာ့ …
ဘာျဖစ္လို႔…?
ဆန္႔က်င္ဘက္အားလံုးရဲ့
သခင္ျဖစ္ေနမႈအက်ိဳး
သူ႔အတြက္ ေသျခင္းပဲကိုး…။
အာသန္းေနတဲ့ အခ်ိန္
တစ္စံုတစ္ေကာင္ေသာ
အေကာင္သည္ အိပ္ရာဝင္ၿပီ…။
…………………….
ေနမင္းႀကီး ပ်င္းရိ၍
မ်က္လံုးမ်ားအတင္းစိပိတ္ေနေသာ
အခ်ိန္ ထိုအေကာင္သည္
ပင္လွ်င္ မ်က္ႏွာသစ္ခ်ိန္..။
…………….။
ေနမင္းႀကီး စက္ေတာ္ဆန္႔မွ
သူလည္း အစာအတြက္ ေျခေတာ္
အျမန္ခန္႔ရသည္…။
ေျပာရရင္ သူက အေမွာင္ထဲက ဘုရင္…
ညရဲ့ သခင္…ေလာကႀကီးထဲက
ဆန္႔က်င္ဘက္အားလံုးရဲ့ အရွင္
အေမွာင္ထဲမွာ က်က္စားကာ
သူ႔အကြက္ထဲက်တဲ့
သတၲဝါအထီးအမ မလြတ္တမ္း
သုတ္စၿမဲ အေမွာင္ထဲကပဲ..။
……………………..
ေန႔မင္းႀကီးနဲ႔ ကံဆိုးေထာက္မစြာ
ဆံုစည္းတဲ့ အခါက်… သူ
ဘာကိုမွ် မတတ္ႏိုင္ေတာ့ …
ဘာျဖစ္လို႔…?
ဆန္႔က်င္ဘက္အားလံုးရဲ့
သခင္ျဖစ္ေနမႈအက်ိဳး
သူ႔အတြက္ ေသျခင္းပဲကိုး…။
“လက္ရွိဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္ေနသလဲ”
တစ္ခုေပး ႏွစ္ခုလိုခ်င္၊
ႏွစ္ခုေပး သံုးခုလိုခ်င္၊
သံုးခုေပး အကုန္လံုးသိမ္းခ်င္
လူဆိုတာ တပ္မက္မႈေတြရဲ့ ဘုရင္…။
ခပ္ယဥ္ယဥ္ေျပာရရင္
လူဆိုတာ ေအာင္ျမင္မႈရဲ့
သခင္…သို႔ေသာ္
ဘဝင္ေတြနဲ႔ ေအာင္ျမင္ျခင္းလႈိင္းမွားကာ
ေလာဘဂိုဏ္းသမားျဖစ္သြားတာ…
ဆရာမင္းျမတ္သူရစကားငွားသံုးရင္
ရေလလိုေလ အိုတေစၦ…
ရွာၾက၊ ရုန္းၾက၊
ကလိန္ကက်စ္က်
ကတံုးေပၚထိ္ပ္ကြက္မွ
လူထင္..အက်င့္ဆိုးႀကီးကို
တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္
အျပစ္မျမင္…။
ေနာက္ဆံုး ေလာဘေနာက္လိုက္ကာ
ေနာက္ဆံုး…
ေသျခင္းက သူတို႔ရဲ့ သခင္..။
(ေသျခင္းဆိုသည့္ ေနရာတြင္ ဘဝေသျခင္း၊
အသက္ေသျခင္း စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ
ေသျခင္းမ်ားကို ရည္ညႊန္းထားသည္..)
ႏွစ္ခုေပး သံုးခုလိုခ်င္၊
သံုးခုေပး အကုန္လံုးသိမ္းခ်င္
လူဆိုတာ တပ္မက္မႈေတြရဲ့ ဘုရင္…။
ခပ္ယဥ္ယဥ္ေျပာရရင္
လူဆိုတာ ေအာင္ျမင္မႈရဲ့
သခင္…သို႔ေသာ္
ဘဝင္ေတြနဲ႔ ေအာင္ျမင္ျခင္းလႈိင္းမွားကာ
ေလာဘဂိုဏ္းသမားျဖစ္သြားတာ…
ဆရာမင္းျမတ္သူရစကားငွားသံုးရင္
ရေလလိုေလ အိုတေစၦ…
ရွာၾက၊ ရုန္းၾက၊
ကလိန္ကက်စ္က်
ကတံုးေပၚထိ္ပ္ကြက္မွ
လူထင္..အက်င့္ဆိုးႀကီးကို
တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္
အျပစ္မျမင္…။
ေနာက္ဆံုး ေလာဘေနာက္လိုက္ကာ
ေနာက္ဆံုး…
ေသျခင္းက သူတို႔ရဲ့ သခင္..။
(ေသျခင္းဆိုသည့္ ေနရာတြင္ ဘဝေသျခင္း၊
အသက္ေသျခင္း စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ
ေသျခင္းမ်ားကို ရည္ညႊန္းထားသည္..)
“မနက္ျဖန္ျပယုတ္”
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူနဲ႔ ေတြ႔ရမယ့္
မနက္ျဖန္ေတြအတြက္
ငါဝမ္းသာတယ္…။
သူေပးခဲ့တဲ့ အတိတ္က
နာက်င္ျခင္းေတြကိုလည္း
ငါစြန္႔ခြာခဲ့ၿပီမို႔ သူ႔အခ်စ္နဲ႔ေတြ႔မယ္
မနက္ျဖန္ေတြအတြက္
ငါဝမ္းသာတာပါ..။
အင္း..ဒါဟာေတာ့
မေသခ်ာတဲ့ ေယာင္ခ်ာခ်ာ
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရဲ့
ျပယုတ္တစ္ခုသာ…။
မနက္ျဖန္ေတြအတြက္
ငါဝမ္းသာတယ္…။
သူေပးခဲ့တဲ့ အတိတ္က
နာက်င္ျခင္းေတြကိုလည္း
ငါစြန္႔ခြာခဲ့ၿပီမို႔ သူ႔အခ်စ္နဲ႔ေတြ႔မယ္
မနက္ျဖန္ေတြအတြက္
ငါဝမ္းသာတာပါ..။
အင္း..ဒါဟာေတာ့
မေသခ်ာတဲ့ ေယာင္ခ်ာခ်ာ
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရဲ့
ျပယုတ္တစ္ခုသာ…။
“အခ်စ္တစ္ပိုင္းတစ္စနဲ႔ ထားခဲ့…”
ေမာင္…
ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ေမာင့္ရုပ္
ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္စရိုက္နဲ႔
အင္း…အခုအမွတ္တမဲ့
လြမ္းတတ္ေနပါၿပီေမာင္ရယ္..။
………………………
ေမာင့္စကားေတြနဲ႔
ေမာင့္အၾကည့္ေတြက
အတူေနမယ္မယ္
တစ္သက္လံုးမခြဲဘူးလို႔
ကတိေပးသေယာင္ရွိေပမဲ့
အခုေမာင္…ထားခဲ့ၿပီ…။
………………..
မ်က္ရည္နဲ႔ ရႈိက္သံေတြက
မဖိတ္ေခၚဘဲ ေရာက္လာတဲ့
အေၾကြးရွင္လို ခဏခဏ
ရင္ထဲကို အလည္လာၾကတယ္…။
ဘယ္လိုေျဖသိမ့္ရမလဲ….
ျပန္ဆံုႏိုင္ဖို႔ လမ္းစေရာရွိရဲ့လား…။
အမွတ္တမဲ့ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔
ေမာင့္ကို ခ်စ္တတ္ခဲ့တာ
မဟုတ္ဘူး…။
ေမာင့္ အခ်စ္ကို စနစ္တက်
ဆန္းစစ္ၿပီးမွ ခ်စ္ခဲ့တာ..။
ဒါေပမဲ့ ခ်စ္တဲ့အခ်ိန္က် ေမာင္က
အေဝးကို…ထားခဲ့တာငိုဖို႔
ပါပဲလားေမာင္…ဪ…
ေမာင္ရယ္…အခုလြမ္းတတ္ေနပါၿပီကြယ္….။..။.။။။
ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ေမာင့္ရုပ္
ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္စရိုက္နဲ႔
အင္း…အခုအမွတ္တမဲ့
လြမ္းတတ္ေနပါၿပီေမာင္ရယ္..။
………………………
ေမာင့္စကားေတြနဲ႔
ေမာင့္အၾကည့္ေတြက
အတူေနမယ္မယ္
တစ္သက္လံုးမခြဲဘူးလို႔
ကတိေပးသေယာင္ရွိေပမဲ့
အခုေမာင္…ထားခဲ့ၿပီ…။
………………..
မ်က္ရည္နဲ႔ ရႈိက္သံေတြက
မဖိတ္ေခၚဘဲ ေရာက္လာတဲ့
အေၾကြးရွင္လို ခဏခဏ
ရင္ထဲကို အလည္လာၾကတယ္…။
ဘယ္လိုေျဖသိမ့္ရမလဲ….
ျပန္ဆံုႏိုင္ဖို႔ လမ္းစေရာရွိရဲ့လား…။
အမွတ္တမဲ့ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔
ေမာင့္ကို ခ်စ္တတ္ခဲ့တာ
မဟုတ္ဘူး…။
ေမာင့္ အခ်စ္ကို စနစ္တက်
ဆန္းစစ္ၿပီးမွ ခ်စ္ခဲ့တာ..။
ဒါေပမဲ့ ခ်စ္တဲ့အခ်ိန္က် ေမာင္က
အေဝးကို…ထားခဲ့တာငိုဖို႔
ပါပဲလားေမာင္…ဪ…
ေမာင္ရယ္…အခုလြမ္းတတ္ေနပါၿပီကြယ္….။..။.။။။
ကဗ်ာသို႔ ကဗ်ာ...
ဒီေနရာဒီခံုေလးမွာ……
ေမာင္…တဲ့။
ဒီစကားရဲ့ ခ်ိဳၿမိန္မႈက
အခုထိ ႏွလံုးသားမွာ
ရွတတက်န္ရွိေနတုန္းပါပဲ….
အနမ္းေလးေတြကလဲ
ရင္ထဲမွာ ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔ုအတူ
အသက္ရွင္ဆဲ…………။
ဖက္တြယ္ေပြ႔ပိုက္မႈရဲ့
ေႏြးေထြးျခင္းဟာ အခုထိတိုင္
ေဆာင္းကာလအတြက္ ၿခံဳလႈံစရာကင္းေစတယ္…။
………………………………………
ဪ…အတိတ္ဆိုေတာ့
ပစၥဳပၸန္မွာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနပါၿပီေလ…။
ဒါေၾကာင့္ ပစၥဳပၸန္အေျခအေနအရ
ဒဏၰာရီအေတြးထဲက
ဒဏၰရီတစ္ပုဒ္ပါ..။.။…
ေမာ္ကြန္းတင္ေလာက္သည့္
တိုင္ေအာင္ မဆိုတဲ့
စကားလံုးေလးကေတာ့…
Subscribe to:
Comments (Atom)