အမွတ္တမဲ့၏ အနာဂတ္(၂)

(၂)အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ထူးဆန္းေနတာ။ ဟာ ဒီေကာင္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲလို႔ေပါ့။ တကယ္ပါခါတိုင္းကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ ေယာက္ေတြ႔ၿပီဆိုလွ်င္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ေျပာစရာကို မကုန္ဘူး။ အခုက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို နည္းနည္း စိမ္းေနတယ္။ စိတ္ထဲတထူးတဆန္းနဲ႔ သူ႔ကို
“ေဟ့ေရာင္ စာဝိုင္းကူးေပးရမလား”လို႔ ေျပာေတာ့ သူက
“ေဟ့ေရာင္ သြားမင္းငါနဲ႔လာမေပါင္းနဲ႔ ငါလဲမင္းနဲ႔ မေပါင္းဘူးငါ့အေမနဲ႔ အေဖကေပးမေပါင္းဘူး သြား”တဲ့။ ကဲ..ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟအ
သားလြတ္ႀကီးပါလား လို႔ေရရြတ္မိတယ္။ ဒီေတာ့ အတူပဲစားစား၊ အတူပဲသြားသြား ဘယ္ေလာက္ရင္နွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္ဒျဖစ္ပါေစ စိတ္ကုန္သြား
ၿပီ။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို အတတ္ႏုိင္ဆံုးေရွာင္တယ္။ ဒါကိုသူကလည္း ဂရုမစိုက္ဘူး။ ေနာက္ အဲဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေသြးေအးသြားေတာ့
ႏွစ္ႏွစ္လံုးလံုးေကာင္းေကာင္းေပါင္းလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ။ ျပန္ေပါင္းထုတ္ၾကတာေပါ့ အဲဒီလုိျပန္ေပါင္းထုတ္ရင္း သူ႔ေကာင္မေလးအေၾကာင္း ျပန္ေျပာျဖစ္မွ ကၽြန္ေတာ္အေၾကာင္းစံုသိရေတာ့သည္။ ဒါအျပစ္တင္တာမဟုတ္ပါ။ သူ႔ရဲ့ “ေခၚလိုက္ေလ တစ္ခါတည္းလက္မွတ္ထိုးၾကတာေပါ့”
စကားက သူ႔အေမလည္း အရွက္ကြဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ၾကားထဲကထိ။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ သူအဲဒီစကားမေျပာရင္ေတာင္ ေကာင္မေလးက သနားၿပီးမေျပာရင္ မေျပာဘူး၊ အခုက်ေတာ့ အဲဒီစကားေျပာလုိက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဟိုက မခံခ်င္စိတ္ေဒါသထြက္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ သြားေျပာလုိက္ေတာ့ထပ္ေျပာရရင္ဘာမွမဆိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ကိမ္တယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္မွာ ဘာကိုေျပာခ်င္လဲဆိုေတာ့ အမွတ္တမဲ့စကားရဲ့ဆုိးက်ဳိးပါ။ ဒါေလးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းဘက္နစ္နာမႈေျပာရရင္ အသည္းကြဲမႈေပါ့ဗ်ာ(ေလးစားရေသာစာဖတ္သူခင္ဗ်ာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဒီလိုကိစၥမ်ဳ္ိးရွိတယ္ဆိုတယ္ဆိုတာ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း အရမထူးဆန္းေပမဲ့ တကယ္လို႔ ဖတ္ရတာမ်က္စိရွက္ရင္ နားနဲ႔မနာ ဖဝါးနဲ႔နာမဟုတ္ပဲနဲ႔ မ်က္စိနဲ႔ မဖတ္ ပဲ ဖဝါးနဲ႔ ဖတ္ၾကပါလို႔သာ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္)
ေနာက္ အမွတ္တမဲ့နဲ႔ ပတ္သက္၍ သတိရမိေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုရွိပါေသးသည္။ အဲဒါလည္း(၈)တန္းတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ပါပင္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဝါသနာအရ စာေရးတယ္။ ေရာသမေမြစာေပေပါ့ဗ်ာ။ ဟာသ၊ စံုေထာက္၊ အခ်စ္၊ ေဆာင္းပါး၊ အိမ္ေထာင္ေရး၊ ဘဝ စာေပအကုန္။ ကၽြန္ေတာ္က စာတစ္ပုဒ္ေရးၿပီးတုိုင္း သူငယ္ခ်င္း (သုိ႔)မိသားစုဝင္ေတြ ဖတ္ခိုင္းတယ္။ ေဝဖန္ခိုင္းတယ္ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ေပါ့။(စာဖတ္သူခင္ဗ်ာ…ကၽြန္ေတာ့္စာေတြကို ေကာင္းရင္ေကာင္းသလို၊ မေကာင္းသလို ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ အရွိကိုအရွိအတုိင္း မွန္ကန္ပြင့္လင္းစြာ ေဝဖန္ေပးပါ) ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းထံုးစံအတိုင္း အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကို ဖတ္ခိုင္းတယ္။ ခါတိုင္းလိုပဲသူယူ ၿပီး ဖတ္ဖို႔အိမ္ယူသြားတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္။
“ေဟ့ေရာင္ေဆာရီးမင္းစာမူေပ်ာက္သြားတယ္ကြာ အိမ္တစ္အိမ္လံုးရွာတာႏ႔ွံေနၿပီ၊ ျခံျပင္ျခံထဲေတာ္ေတာ္ႏွံ႔ေနၿပီ။ ဘယ္ေနရာမွမေတြ႔ဘူး”
အဲဒီလိုေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နည္နည္းတင္းသြားတယ္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီတစ္ပုဒ္က ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္။ ေပ်ာက္ရေကာင္း လားဆိုၿပီး ေတာ့ေပါ့။ ေကာ္ပီကူးထားတာလည္း ဘာမွမရွိ၊ ျပန္ေရးရင္လည္း ေနာက္တစ္ပုဒ္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားမွာ၊ ဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို
“မင္းကြာ ငါ့အႏုပညာကို ဒီလုိလုပ္ရက္တယ္” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါ သူကႀကီးက်ယ္တယ္ဆိုၿပီး စကားမေျပာေတာ့ဘူး၊ ေရွာင္တယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလိုက္သင့္ပဲေနလိုက္တယ္။ ေနာက္အဲဒီကစၥေသြးေအးသြားေတာ့ အဲ့ဒီအေၾကာင္းျပန္ေျပာျဖစ္မွ သူ႔သေဘာထား ကၽြန္ေတာ္သိရတာ။ သာမန္သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္မ်ဳိးဆိုလွ်င္ ေနမင္းခတို႔လို ျဖစ္သြားႏုိင္သည္။ ဪ… အမွတ္တမဲ့ေျပာလိုက္တဲ့ စကားဆိုးက်ဳိးက အဲဒီေလာက္ေတာင္… ကၽြတ္ကၽြတ္..ကၽြတ္။
(ဤေနရာတြင္ နည္းနည္းေလာက္စကားအပိုေရးပါရေစ… သိၾက ဖတ္ၾကသည့္အတုိင္းေအာင္ျမင္ေသာ စာေရးဆရာမ်ားသည္ ေဆာင္းပါးမ်ားေရး သည့္အခါတြင္ ကမၻာေက်ာ္အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ကိုးကားကာေရးေလ့ရွိၾကသည္။ ထိထိမိမိေရးၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္မူကား ထိုသုိ႔မဟုတ္ ပဲကိုယ္တုိင္ႀကဳံသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေလးမ်ားကိုပါထည့္ေရးပါသည္။ စာေပအေတြ႔အႀကံဳဘာမွ်မရွိေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကုိယ့္ဟန္ကိုယ့္ပန္ ႏွင့္ ေရးျခင္းျဖစ္သည္။ တခါတေလက်ျပန္ေတာ့လည္း ကမၻာေက်ာ္အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုထည့္ေရးျဖစ္ပါသည္။ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ ေအာင္ျမင္ ေသာစာေရးဆရာႀကီးမ်ားကလည္းအသိပညာေပးခ်င္၍ကၽြန္ေတာ္လည္းအသိပညာေပးခ်င္၍ရည္ရြယ္ခ်က္ကအတူတူပင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္စာဖတ္သူဘက္မွ အႏွစ္ထုတ္တတ္ရန္သာျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္၏ ဟန္ပန္အားကန္႔ကြက္လို၊ ေဝ ဖန္လိုက လိုလိုလားလားပင္ ေခၚဖိတ္ပါသည္)
ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္အသိတစ္ေယာက္ ကၽြန္္ေတာ္လိုပင္။ အမွတ္တမဲ့ေျပာ၊ အမွတ္တမဲ့ေနတဲ့လူ။ လူႀကီးဆိုေတာ့ဗ်ာ လူေလးစားခံရသင့္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမွ သူ႔ကိုမေလးဘူး၊ မခန္႔ဘူး၊ လူမေလးေခြးမခန္႔။ အေသးစိတ္ကိုေတာ့မေျပာခ်င္ေတာ့ပါ။ ကဲ….. ဆကိေျပာရေအာင္ ေရးလက္စမို႔ လို႔။ ေနာက္.. ကမၻာေက်ာ္အျဖစ္အပ်က္ကုိ ကုိးကားၿပီးေျပာရမယ္ဆိုရင္ “မဟူရာညရဲ့ အလင္းသခင္” လို႔ ေခၚထိုက္တဲ့ ေသာမတ္(စ္)အက္ဒီဆင္။ သူငယ္ငယ္တုန္းက စကားကို အမွတ္တမ့ဲမေျပာတတ္ပံုမ်ားဆိုလွ်င္ အားအားေန သူသိခ်င္တဲ့ (အက်ဳိးရွိရွိ)ေမးခြန္းေတြကို ေမးလြန္းလို႔ ဆရာဆရာ မေတြကေတာင္ စိတ္မႏွံ႔တဲ့ ကေလးလို႔ေတာင္ထင္တဲ့အထိ။ သူလုပ္ခ်င္တဲ့စမ္းသပ္မႈေတြအတြက္ပါ။ မည္သုိ႔ပင္ဆိုေစကာမူ ၾကာေတာ့ သူ႔ကိုဘယ္လိုထင္ထင္ ဂရုမစိုက္ဘဲ သူ႔ရဲ့အမွတ္ တမဲ့မေျပာမႈ၊ အမွတ္တမဲ့မေနမႈ၊ အမွတ္တမဲ့မလုပ္မႈေတြေၾကာင့္ တစ္မၻာလံုးအတြက္ တစ္ကမၻာလံုးအတြက္ကုန္သည္အထိ အက်ဳိးရွိတဲ့လုပ္ငန္းႀကီးကို တီထြင္ခဲ့သည္။ အမွတ္တမဲ့…..အမွတ္တမဲ့စဥ္းစားရင္းကၽြန္ေတာ္ျဖဳန္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ႏွေျမာလာသည္။
အေတြးေတြကအေတာမသတ္ႏုိင္ေတာ့စိတ္ကအေမရိကန္စာေရးဆရာ(လွ်ိဳ႕ဝွက္သည္းဖို)အယ္လင္ပိုးအေၾကာင္းဘက္စိတ္ေရာက္သြား သည္။ဆရာႀကီးသည္ ငယ္ငယ္ကတည္းက လမ္းေဘးေလာကမွ ႀကီးျပင္းလာသူျဖစ္သည္။ မေကာင္းမႈမ်ဳိးစံုလုပ္ဖူးသည္။ လုပ္တတ္သည္။ စာေရးဝါ သနာပါသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ စာေရးရင္း ေရးရင္းေအာင္ျမင္လာသည္။ သုိ႔ေသာ္ လူတုိင္းမျပည့္စံုေပ။ စိတ္ညစ္စိတ္ဒုကၡေရာက္သည့္ အခ်ိန္မ်ားလည္း ရွိသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားတြင္မူ ဆရာႀကီးသည္ အေသာက္အစားအခံရွိသည္ႏွင့္အညီ အရက္ေသာက္၊ ဖဲရိုက္လာသည္။ ေနာက္ဆံုး တစ္ခဏတာစိတ္ညစ္မႈႏွင့္ သူလဲလွယ္လိုက္သည့္ သူ၏အက်ဳိးရွိေသာအခ်ိန္မ်ား၊ အက်ဳိးမရွိေသာအမွတ္တမဲ့အခ်ိန္အျဖစ္ အသံုးခ်မႈေၾကာင့္ သူေသ ဆံုးသြားခဲ့ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေတြးရင္းေတြးရင္းဗ်ာ အရင္တုန္းက အမွတ္တမဲ့ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ႏွေျမာလာသည္။ ယူက်ဳံးမရျဖစ္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သာအမွတ္တမဲ့မေနခဲ့ပါလွ်င္ အေမ၏ ဆူပူမႈကိုလည္း ခံရမွာမဟုတ္ေခ်။ လူရည္လူခၽြန္လူမြန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ႏုိင္မည္မွာမလြဲပါေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရွ႕ ေလွ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုေနထိုင္သင့္သလဲ……ကဲ ကြာ ကၽြန္ေတာ္မသိေတာ့ဘူး…ဘယ္လိုေနရမွာလဲ…ျပင္လို႔ရမွာတဲ့လား… ထိုသို႔ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနခိုက္ ဘယ္ေလာက္ပဲဆူဆူ၊ ခဏေလးနဲ႔ စိတ္ေျပတတ္ေသာအေမ၏ ေခၚသံကို ၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စပ္ၿဖဲၿဖဲႏွင့္ ဝင္သြားၿပီး ညီမေလးအႀကီးေရွ႕တြင္ ခါတိုင္းလုပ္ေနက်အေျခာက္တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ခါးေထာက္၊ လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ကို ရုိက္ၿပီး (ထိုအရာသည္ လူရႊင္ေတာ္ဖလား ထဲမွ)
“မိန္းမလွ်ာဘဝ သိန္းတစ္ရာမကတန္တယ္တဲ့ ဒါမ်ဳိးမေၾကာက္လို႔ ရြာရုိးေလွ်ာက္ေနတာ ဟဲ့ ”
ဟု ေျပာလိုက္မည္ျပဳစဥ္ အမွတ္တမဲ့အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိသည္ႏွင့္ ထိုအရာကိုမလုပ္ေတာ့ဘဲ ေလးလံေသာသက္ျပင္းရွည္ႀကီးကိုသာခ်လိုက္ပါ ေတာ့သည္။
ျပန္လည္ဆံုဆည္းခ်င္ေသာ
လ်ံႏုိး
(သင္၏ အမွတ္တမဲ့သည္ သူတစ္ပါးအတြက္ အမွတ္တရျဖစ္သြားႏုိင္သည္)

အမွတ္တမဲ့၏ အနာဂတ္

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ အမွတ္တမဲ့အေၾကာင္း ပါးစပ္ရြဲ႕ေစာင္းၿပီး ထုိင္ခံုေပၚတြင္ ထုိင္ရင္း စဥ္းစားေနသည္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျခင္ဒ အေၾကာင္းမွာ အေမက အမွတ္တမဲ့ေနတတ္လြန္းလို႔ ဆူထားေသာေၾကာင္ျဖစ္သည္။ အေမက
“ငါ့သားလ်ံႏုိး ေပါေပါေတာေတာမေနစမ္းပါနဲ႔ ခပ္တည္တည္ေနစမ္းပါ မင္းအခ်ိန္ကို တန္ဖိုးထားစမ္းပါ အမွတ္တမဲ့မေနစမ္းပါနဲ႔ အမွားေတြ႔မယ္ေနာ္ ငါ့သား အမွတ္တမဲ့ေနရင္။ ပါးစပ္က လႊတ္စြတ္မေျပာနဲ႔၊ စိတ္ထဲရွိတာကို ေသခ်ာစဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး ေျပာ၊ လုပ္ ငါ့
သားအမွတ္တမဲ့မေနစမ္းပါနဲ႔ အမွတ္တမဲ့ေနလုိ႔ ေနမင္းခ တို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အရမ္္းခ်စ္ေနရာက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ယာက္ ရန္ သူႀကီးေတြလုိ ေနေနၾကတာ သားမေတြ႔ဘူးလား စၾကေနာက္ၾကရင္းနဲ႔ အမွတ္တမဲ့ေျပာၾကလို႔ အဲဒီမွာတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္သည္းမ
ခံႏုိင္ဘဲ အဲဒီလိုျဖစ္သြားၾကတာ။ အဲဒါကဘာမွမဟုတ္ေသးဘူး ငါ့သားသာ အဲဒီလိုအမွတ္တမဲ့ေျပာအမွတ္တမဲ့သာေနေနရင္ သားအခု
ရည္းမွန္းထားတာေတြ ပ်က္ၿပားရုံတင္မကဘူး ငါ့သားလူ႔ခ်င္ဖတ္ႀကီးျဖစ္မွာ”
ကၽြန္ေတာ္လည္းဆင္ေျခႏွင့္
“အေမကလဲ ဒါအိမ္မွာမို႔လို႔ေပါ့ဗ်ာ တျခားေနရာမွာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ကို ေအးလြန္းတည္လြန္းလို႔ ေရခဲတုန္းႀကီးလို႔
ေတာင္ေခၚၾကတာ။ ေနာက္အိမ္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္မေနရင္ ဘယ္မွာေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနရေတာ့မွာလဲ”
“ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတယ္ဆိုတာနဲ႔ အမွတ္တမဲ့ေနတယ္ဆိုတာ မတူဘူးသား အခုနင့္ဦးေလးကို ၾကည့္စမ္းသား ေပါေပါ
ေတာေတာပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ စကားကို အမွတ္တမဲ့မေျပာဘူး၊ မေနဘူး၊ အလုပ္ကို အမွတ္တမဲ့မလုပ္ဘူး အခုငါ့သား ေနေနတဲ့ ပံုစံကအမွတ္တမဲ့ ေနတာပဲ သားေနာက္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတယ္ဆိုတာကလည္း ေနရာတိုင္းမေကာင္းဘူး သားလူမေလးေခြးမခန္႔ ျဖစ္တတ္တယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတာကို ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္းစြဲသာ မွ်မွ်တတ ေနရမယ္သား”
ကၽြန္ေတာ္က အေမဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ကုိဆူရင္ ေျပာင္တိေျပာင္ေခ်ာ္ လုပ္တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အက်င့္စရုိက္အတုိင္း
“ပန္းလွေစ ပ်ားဝေစဆိုသလုိေပါ့ အေမရာ”
“ဟဲ့ ႏြားရဲ့ နင့္ဘဝေကာင္းစားေရး ငါေျပာေနဟဲ့ ကျပက္ကေခ်ာ္မလုပ္နဲ႔ သြား ငါ့ေရွ႕မွာမေနနဲ႔”
ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ေရွ႕ထုိင္ခံုမွာ ထိုင္ၿပီး ပါးစပ္ရြဲ႕ေစာင္းၿပီးစဥ္းစားရေတာ့တာေပါ့။ တ ကယ့္ကို ေလးေလးနက္နက္ေပါ့။ အမွတ္တမဲ့မေနသင့္တဲ့အေၾကာင္းကို စဥ္းစားေတာ့(၈)တန္းတုန္းက အျဖစ္အ ပ်က္ကို သြားသတိရသည္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူသြား၊ အတူစားသည့္တိုင္ေအာင္ ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရည္းစားထား ေတာ့ သူ႔ရည္းစားကို ရည္းစားစကားလိုက္ေျပာတာ။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ကအရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ အဲဒီ မွာ ရည္းစားစကားလိုက္ေျပာေတာ့ သူ႔ေကာင္မေလးက သူ႔အေမကို ေျပာလိုက္မွာေနာ္တဲ့၊ အဲဒီေတာ့ သူကေျပာ လိုက္ေလ ရုံးခန္းမွာတစ္ခါတည္းလက္မွတ္ထိုးၾကတာေပါ့လို႔ အမွတ္တမဲ့ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ျပသနာက ေျခ ေထာက္ေပါက္ၿပီး ေရာက္လာတယ္သူ႔ဆီကို။ ဟုိက အေမတိုင္၊ အေမက ဆရာမႀကီးကိုတုိင္။ ဒီေတာ့ လူႀကီးမင္း ႏွာထ၊ ႏွာေခါင္းမီးေတာက္ေသာ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရုံးခန္းကို တစ္ခ်က္ေလာက္ၾကြျမန္းခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ ခ်င္းလည္း အေမဆင့္ေခၚခံရတာေပါ့။ သူ႔အေမက လံုးဝမပတ္သက္နဲ႔ ေတာ့တဲ့ သူ႔လမ္းကိုလဲ လံုးဝမသြားနဲ႔ေတာ့တဲ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေကာင္မေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က တစ္လမ္း
တည္း။ ဒီဟာကို ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့လမ္းကို မသြားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လည္းမေပါင္းနဲ႔လို႔ တလြဲဆံပင္ေကာင္းမွတ္
ယူထားတာ။ (ရွက္လို႔ ရွက္ရန္းရန္းတာျဖစ္ႏုိင္သည္-ကၽြန္ေတာ္အထင္)
အဲဒီေန႔က ေန႔လယ္မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္က် ကၽြန္ေတာ့္သူ႔ငယ္ခ်င္းဆီ ကၽြန္ေတာ္ဘုမသိဘမသိသြားတယ္။ သူရံုး
ခန္းေရာက္တာ၊ ရည္းစားစကားေျပာတာ ဘာဆိုဘာမွမသိဘဲနဲ႔။ ဟိုေရာက္ေတာ့ သူကစာကူးေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုေတြ႔တယ္။ အား
ပါးပါး.. ကုိယ့္လူက ဂရုေတာင္မစိုက္ဘဲ မ်က္လႊာခ်ၿပီးသူ႔စာသူဆက္ကူးတယ္။
အပုိင္း(၂)ဆက္ရန္။
လ်ံႏိုး

အခ်ိန္

နံရံကိုမွီရင္း ေဆးလိပ္တဖြာဖြာနဲ႔ ဇိမ္ရွာ
ေနၾကသူေတြ သူတို႔မို႔ အခ်န္အၾကာႀကီးကို
တန္ဖိုးမထားတတ္ၾကဘူး။
ကၽြတ္ကၽြတ္..ကၽြတ္ကၽြတ္
ေနတက္ဆင္းလုိ႔ မနက္ခင္းပဲ
ေရာက္ေနၿပီ မထၾကေသးဘူး။
အား..သနားလိုက္တာ
ေဒါင္းဒင္..ေဒါင္ဒင္.ေဂ်ာင္ဂ်င္..ေဂ်ာင္ဂ်င္နဲ႔
ဂီတာသင္အေၾကာင္းျပၿပီး သီခ်င္းေလွ်ာက္ဟစ္လုိ႔
အပ်င္းေႏွာက္ယွက္ၾကသူေတြ၊ ေနာက္
စီးပြားေရးအေၾကာင္းျပ လူစုၾကတဲ့၊.......
ဘာလုပ္ဖို႔လဲ..လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ၿပီး
ခ်ဲ၊ ထီကြဲမည္မသိဘဲ တြက္ၾကမည္.....ေဩာ္
အသက္ႀကီးၿပီး အခ်ိန္မစီးၾကသူမ်ား။
တေငးတငိုင္ ဦးေခါင္းယိုင္တိုင္တိုင္နဲ႔
အလုပ္မရွိ၊ ဘာလုပ္ရမယ္မသိၾကသူမ်ား
ဟင္း....အခ်န္ျဖဳန္းတဲ့ လူေတြအေၾကာင္းေျပာရင္ေတာ့
ကိုယ္လဲ အခ်န္ျဖဳန္းသူျဖစ္ဦးမယ္။
အခ်ိန္ရဲ့တန္ဖိုးနဲ႔ သာဓကမ်ား သူတုိ႔မသိၾကေရာ့ထင္။
ကမၻာေဟာင္းသြားသည့္တိုင္
မေျပာင္းလဲၾကေသးရင္ေတာ့
ဆန္ကုန္ေျမေလးပဲ ျဖစ္ၿပီး
ပ်ံကုန္ေငြေၾကးေတြပဲ ျဖစ္မွာ...
ေဩာ္..အခ်ိန္..အခ်ိန္..တစ္မိနစ္ဟာ
သံုးတတ္ရင္ ျပည္တန္ပါတယ္။
အခ်ိန္ရွိေသးသေရြ႕ လက္တြဲထားအခ်ိန္နဲ႔..
(မည္သူ႔ကိုမွ မရည္ရြယ္ပါ။ တုိက္ဆိုင္မႈရိွရင္ နားလည္ခြင့္လြတ္ပါ။)
လ်ံႏိုး

စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔မကပ္ေသာျပသနာ

ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေရးရမယ္ဆိုရင္ ဝါသနာက စာေရးဆရာ ဆိုေတာ့ စာရူးေပရူး။ အကုန္ေရးတယ္။ေျပာရရင္ျဖင့္ ေဆာင္းပါးလည္းေရးတယ္ ဆိုတာက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဆံုးမတဲ့ အေနနဲ႔ ေရာ
ပညာေပးတဲ့ အေနနဲ႔ေရာ ေရးျဖစ္တယ္။ ဥပမာ-ကၽြန္ေတာ္အရမ္းအပ်င္းထူေနရင္ မပ်င္းဖို႔ so on စသည္ျဖင့္ ေပါ့ဗ်ာ..။ ကဲ အေတြးတစ္စစီကို အစခ်ီရမည္ဆိုလ်ွင္ေလာကတြင္ လူသားတို႔ ရွင္သန္ေနထုိင္ၾကသည္၊ စားၾကေသာက္ၾကသည္၊ ေပ်ာ္္ၾကပါးၾကသည္၊ ခ်စ္ၾကေပြ႔ၾကပိုက္ၾက နမ္းၾကၾကင္နာၾကသည္။ မုန္းၾကသည္၊ ယုတ္စြအဆံုး မ်က္စိဖြင့္တာမွအစ မ်က္စိဖြင့္တာအဆံုး။ ၎ျပဳျခင္း၊ ျဖစ္ျခင္း၊ ရွိျခင္း ၾကိယာမ်ားကို လူတို႔၌ ျဖစ္တည္ရာတြင္ စိတ္ကသာ အဓိကဦးေဆာင္ပါသည္။
လူတစ္ဦးကို မုန္းေနသလား စိတ္မွပင္ သိသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ လူတို႔ေျပာၾကသည့္ စကားမ်ားထဲတြင္ အသည္းခုိက္ေအာင္ မုန္းသည္။ အရုိးထဲထိေအာင္ မုန္းသည္။ ဒါေတြသည္ စကားကို ခ်ဲ႔ထြင္ေျပာတာ ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆိုလွ်င္ သူ႔တို႔ခံစားခ်က္ကို လူသိေစခ်င္လြန္း၍ ျဖစ္သည္။ အသည္းခုိက္ေအာင္ မုန္းသည္ဆိုရေသာ္ အသည္းထဲတြင္ အ မုန္းတရားရွိပါ၏ေလာဟု ကပ္သတ္ေမးခြန္းဟုထင္ရေသာ အမွန္တရားဘက္မွ ေမးခြန္းကို ေမးေသာ္ မရွိပါဟု လူတုိင္းက ျပန္ေျဖပါလိမ့္မည္။ အဟုတ္အတုိင္းအမွန္အတိုင္း ကတ္သပ္ထပ္၍ ေျပာရျပန္လွ်င္ ေလာကတြင္ အသည္းသည္ခႏ္ဓာကုိယ္၏ မည္သည့္အစိတ္အပိုင္းတြင္ ေသေသခ်ာခ်ာဂဃဏန ရွိသည္ကို မသိသူ အမ်ားအျပားရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္၏ ႏုနယ္နည္းပါးလွေသာ အေတြ႔အၾကံဳ ထဲတြင္ပင္ အမ်ားအျပားရွိပါသည္။

ဘယ္ေနရာတြင္ ရွိမွန္းမသိသည့္ အသည္းကို ဥပမာေပး၍ မုန္းသည္ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။
အရုိးထဲထိေအာင္ မုန္းသည္ စကားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာစရာ စကားအနည္းငယ္ရွိပါသည္။ လူတစ္
ဦးတစ္ေယာက္အား အရိုးထဲတြင္ ဘာရွိပါသနည္းဟု ေမးလွ်င္ ထုိသူမွ ရုိးတြင္းခ်င္ဆီႏွင့္ ခ်င္ဆီအေၾကာမ်ားသာ ရွိပါသည္ဟုျပန္ေျဖပါလိမ့္မည္။(ဒီလုိေျပာလုိ႔ လူ႔ကတ္သတ္လုိ႔ ေျပာခ်င္ေျပာၾကပါ ဒါေတြသည္ အမွန္တရားဘက္မွ ကတ္သတ္ျခင္းျဖစ္သည္။)ထုိ႔ေၾကာင့္ အမုန္းတရားတည္းဟူေသာ စိတ္ခံစားခ်က္သည္ အသည္းမွလည္းမလာပါ။ အသည္းထဲတြင္လည္းမရွိပါ။ အရုိးတြင္လည္း ထိုနည္းတူ ျဖစ္သည္။
စိတၲဇနာမ္တည္းဟူေသာ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားသည္ လူ၏စိတ္အတြင္းမွသာ လာသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ ဥပမာ-အခ်စ္၊ အမုန္းအစ စိတ္အတြင္းမွသာ လာသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ အခ်စ္-ႏွလုံသားနဲ႔ ရင္းၿပီးခ်စ္တယ္တဲ့။ ကတ္သီးကတ္သတ္ဘက္မွ ေျပာရျပန္လွ်င္ အသားမည္း၊ သြားေခါ ရုပ္အရမ္းဆိုးတဲ့ လူကိုခ်စ္မယ့္လူရွိရဲ့လား လွလို႔ခ်စ္တာမဟုတ္ခ်စ္လို႔လွတာလို႔ ေျပာၾကသည္ ဒီေကာင္ေလး(သို႔)ဒီေကာင္မေလးလွတယ္(သို႔)ေခ်ာတယ္လို႔ စိတ္ထဲမွ အသိအမွတ္ျပဳၿပီး အခ်စ္ဆိုေသာ တဏွာႀကီးသည္ မီးကင္ထားေသာ ပ်ားလပို႔ပမာ တျဖည္းျဖည္းယိုက်လာတာ ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ျငင္းဆုိခ်က္ကို အခ်စ္စစ္ဘက္မွ ထုတ္ခဲ့လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို အေသအခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါလို႔ သာေျပာခ်င္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ႀကီးက်ယ္ေသာ ခံစားမႈမ်ားသည္ စိတ္မွသာလာပါသည္။
အၾကမ္းဖ်င္းေျပာၾကည့္လွ်င္ ဆႏၶတစ္ခုသည္ စိတ္မွလာသည္။ ထုိဆႏၵျဖစ္ေပၚၿပီးေနာက္ လုပ္
ေဆာင္သည္။ လုပ္ေဆာင္ၿပီးေနာက္ ျဖစ္ိျခင္း၊ ရွိျခင္း၊ ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ကမၻာေက်ာ္ပုဂ္ဂိုလ္မ်ားထဲမွဆိုလွ်င္ အလင္းတို႔သခင္ ေသာမတ္(စ္)အက္ဒီဆင္ကို ဥပမာအေနႏွင့္ ျပရေပမည္။ သူ႔ေနရာကအစားဝင္ၾကည့္လွ်င္ လွ်ပ္စစ္မီးသီးတီထြင္ရန္ အရင္ဦးဆုံးဆႏၵရွိသည္ ေနာက္ဆႏၵအေလွ်က္လုပ္ေဆာင္သည္။ သို႔ေသာ္သူမေအာင္ျမင္ေခ်။ အႀကိမ္ႀကိမ္က်ရႈံးေနပါေသာ္လည္း စိတ္၏သားေကာင္းရတနာျဖစ္ေသာ ဇြဲျဖင့္အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစားရာ ေအာင္ျမင္သည္။ သူေအာင္ျမင္ရျခင္းမွာ စိတ္ေၾကာင့္သာဟု ေျပာလို႔ရသည္။ အက္ဒီဆင္မွတပါး အျခားသာဓကျပစရာမ်ားစြာရွိသည္။ သို႔ေသာ္ အေကာင္ျမင္ဖို႔ရန္အတြက္ အရိပ္သာလွ်င္ျပလုိက္သည္။
စိတ္တန္ခုိးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကမၻာေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီးမ်ားစြာက စာတစ္ေစာင္ေပတစ္ဖြဲ႔ အုပ္ႏွင့္ေပႏွင့္ ေရးၾကညွြန္းၾကသည္။ ေဟာၾကေျပာၾကသည္။ ထိုသို႔ ေရးရ၊ ေျပာရ၊ ေဟာရညြွန္းရေလာက္ေအာင္လည္း အေရးပါသည္။အက္ဒီဆင္တို႔လုိ ကမၻာေက်ာ္ပုဂၢဳိလ္ႀကီးမ်ားအား ၾကည့္ပါ။ စိတ္တန္ခုိးျဖင့္ သာေအာင္ျမင္ၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ အလုပ္တစ္ခုလုပ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီး ပါကတစ္ဝက္ခန္႔ေအာင္ျမင္ေနၿပီဟု ကမၻာေက်ာ္ပုဂၢဳိလ္အခ်ဳိ႕က ဆိုၾကသည္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပဲ ခ်တာ။ ဤအခ်က္မ်ားကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ စိတ္၏ အေရးပါမႈကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းေတြ႔ႏိုင္သည္။ ေနာက္ အေရးႀကီးဆံုးတစ္ခ်က္မွာ အလုပ္တစ္ခုအား ဟန္ျပမလုပ္ဖို႔ရန္ ျဖစ္သည္၊ ကိုယ္လုပ္ေနေသာ အလုပ္တစ္ခု လုပ္ေနစဥ္ စိတ္မပါလွ်င္ လံုးဝေအာင္ျမင္ထိေရာက္မည္ မဟုတ္ေခ်။
ဥပမာ-ဝင္ကစြပ္ေကာင္ကေလးမ်ားသည္ သြားလာေသာအခါ အထဲမွ ခရုေလးသယ္ေဆာင္မွ အျပင္က အခြံပါ ေရြ႕သည္။ အထဲက ခရုေလးမရွိလွ်င္ အျပင္ကအခြံ လံုးဝေရြ႕မည္မဟုတ္ေခ်။ ထုိနည္းတူ လူတို႔၏ ခႏၶာကိုယ္တြင္လည္း စိတ္သြားမွ ကိုယ္ပါ၊ စိတ္သယ္ေဆာင္မွ ကိုယ္ေရြ႕သည္၊ စိတ္မပါ လွ်င္ကိုယ္မသြားႏုိင္ေခ်။ သို႔ေသာ္ ျခြင္ူခ်က္တစ္ခု အေနႏွင့္ တစ္ခ်ဳိ႕မသြားခ်င္ဘဲ သြားရတာမ်ဳိးရွိသည္၊ ထုိအခါမ်ဳိးက်ေတာ့လည္း စိတ္ကသြားသင့္သည့္သည္ထင္၍ သြားရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္မွသာ ျဖစ္တည္လာတာ ျဖစ္တည္လာတာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လုပ္သင့္သည္ ထင္၍ လုပ္လိုက္
ေသာ အရာတစ္ခုသည္ လံုးဝမေအာင္ျမင္ပါ။
တစ္ခ်ဳိ႕ပုဂၢဳိလ္မ်ား ရွိၾကပါသည္။ တံငါနားနီး တံငါ၊ မုဆိုးနားနီး မုဆိုး ဆိုသလုိ မိမိကဘာျဖစ္လုိ႔ သားသမီးဘာနဲ႔ အတင္းခုိင္းေစၾကသည္။ အဲဒီလုိ ခိုင္းေစတာကို သားသမီးေတြ စိတ္ပါရင္ပါ မပါရင္ေတာ့ လုံးဝေအာင္ျမင္မည္မဟုတ္ပါ။ ျခြင္းခ်က္အေနႏွင့္ တစ္ခ်ဳိ႕ပုဂၢဳိလ္မ်ားသည္ လြန္ဆန္၍ မရမွန္းသိေသာေၾကာင့္ ႀကိဳးစားၾကသည္ အနည္းအက်ဥ္းပါ။ ကိုယ္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိရင္လည္း ၾကည့္ထားၾကပါ အနည္းအက်ဥ္းထဲကလား အမ်ားစုထဲကလား တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ္လုပ္တိုငး္စိတ္မပါလွ်င္ ေသခ်ာစြာ ေျပာရဲပါသည္ လံုးဝေအာင္ျမင္မည္မဟုတ္ပါ။ ဤအလုပ္မ်ဳိးကို တစ္နည္းအားျဖင့္ စိတ္နဲ႔ကိုယ္ႏွင့္ မကပ္ဟုေျပာလို႔ရသည္။
စိတ္နဲ႔ကိုယ္ႏွင့္ မကပ္ျခင္းအေၾကာင္းကို ေျပာရလွ်င္ စိတ္နဲ႔ကိုယ္ႏွင့္မကပ္ေသာ လူတစ္ေယာက္သည္ဘာလုပ္လုပ္အဆင္မေျပေတာ့ေခ်။ အလြဲလြဲအမွားမွားေတြ ခ်ည္းျဖစ္တတ္သည္၊ ဆံုးရႈံးမႈေတြခ်ည္း ရတတ္သည္။ ဥပမာ-ကၽြန္ေတာ္ ႀကဳံရသည့္ အျဖစ္၊ စိတ္ထဲစာအေၾကာင္းေလး ဘာေလးအေတြးေလးရၿပီဆုိလွ်င္ စိတ္နဲ႔ကုိယ္ႏွင့္သိပ္မကပ္ခ်င္ေတာ့ ရုိင္းတယ္လို႔ ေတာ့မထင္ေစခ်င္ဘူး အဝတ္အစားလဲတုန္းက စိတ္ကလြင့္ေနတာ အဲတာ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီႀကီးကိုင္ထားၿပီး စြပ္က်ယ္အမွတ္နဲ႔ ေခါင္းမွာ စြပ္၊ ေနာက္မွျပန္ၾကည့္ေတာ့ ဟေဘာင္းဘီႀကီးပါလားဆိုၿပီး ခြာခ်လိုက္ရတယ္။ ေနာက္အေတြးေလးရတုန္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အျပင္သြားမလို႔ ေအာက္ထပ္မွာ မိန္းက
ေလးေတြေရာ၊ ေယာက်ာ္းေလးေတြေရာ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကအဝတ္အစားလဲေနတာစိတ္ကေလာလြန္းလို႔ အေပၚက ရွပ္အကႌ်တခမ္းတနားနဲ႔ ေအာက္ကေအာက္ခံေဘာင္းဘီနဲ႔ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းသြားတာ ျပန္ေတြးရင္
ေတာင္ ရွက္တယ္။

ေနာက္ အသက္အႏၶရာယ္စိုးရိမ္ရတဲ့ အထိလည္းျဖစ္ဖူးသည္။ ကားကဆင္းရမယ့္ေနရာေရာက္ၿပီ စိတ္ကကိုယ္နဲ႔မကပ္ မဆင္းေသးဘူးအင္တင္တင္လုပ္ေနတုန္းကားဆရာက ဆင္းၿပီထင္ၿပီး ဝူးကနဲ ထြက္အေမာင္း ကၽြန္ေတာ္ကလည္းအဆင္း ေတာ္ေသးလုိ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ လွမ္းဆဲြလိုက္တယ္။ ဒါေတြက စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔မကပ္ရင္ ျဖစ္တတ္တဲ့ ကိစၥႀကီးႀကီးမားမားေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္လိုက္လွ်င္အေသးအဖြဲမွ်။ ဆိုပါိစို႔ အၾကမ္းဖ်င္းေရးၾကည့္ရင္
လူအမ်ားႀကီးရဲ့အသက္ကို တာဝန္ယူထားရေသာ ကားဆရာတစ္ေယာက္ စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔မကပ္ရင္ ေရးေတာင္မေရးဘဲ အေတြးေလးကို ျဖန္႔ၾကည့္ရင္ အလြယ္တကူသိႏုိင္ပါတယ္။ ေျပာရလွ်င္ အမ်ားႀကီး ဓာတုေဗဒပညာရွင္၊ ႏုိင္ငံ့အႀကီးအ
ကဲ လမ္းသြားလမ္းလာ စာဖတ္သူကိုယ္တုိင္(ကၽြန္ေတာ့္အရိပ္အျမြက္ေလး)ကို အေျခခံၿပီး အမ်ားႀကီး စဥ္းစားသိရွိႏုိင္ပါသည္။
ဆိုရလွ်င္ စိတ္နဲ႔ကိုယ္ႏွင့္မကပ္ျခင္းသည္ ေယဘုယ်အားျဖင့္(၄)မ်ဳိးေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚႏုိင္ပါသည္။ (၁)အနာဂတ္အား ႀကဳိတင္မွန္းဆ၍ ခံစားခ်က္တစ္ခုခုျဖစ္ေပၚတတ္ၿပီး ထုိခံစားခ်က္သည္ စားလည္းဒီစိတ္၊ သြားလည္းဒီစိတ္၊နဲ႔ျဖစ္တတ္ျခင္းဥပမာ-ေရကူးအလြန္ဝါသနာပါသူတစ္ေယာက္ ေရကူးျပိဳင္ပြဲတြင္ ငါသာပထမရခဲ့ရင္ ဆိုတဲ့အေတြးေတြးၿပီးေရးကူးျခင္း ေႏွာင့္ေႏွးသြားတတ္သည္။

စိတ္နဲ႔ကိုယ္ႏွင့္မကပ္ေသာျပသနာ(၄)(၂)တစ္စံုတစ္ရာ ခံစားခ်က္ျဖစ္ေပၚၿပီး ထိုခံစားခ်က္သည္ စိတ္ညစ္စရာဆိုလွ်င္မႈိင္ေနတတ္ျခင္း(၃)အတိတ္က ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ အမွားမ်ားအားအႀကီးအက်ယ္ ေနာင္တရကာ မိမိကိုကိုယ္ ယူက်ဳံးမရျဖစ္ျခင္း(၄)အတိတ္က ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ အမွားအား အႀကီးအက်ယ္ေနာင္တရကာ မိမိတြင္ ထိုအမွာ၏ အက်ဳိးဆက္ဘာမ်ားျဖစ္ေပၚအံ့နည္း ဆိုၿပီး ေတြးပူေနတတ္ျခင္း--စသည့္ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚတတ္ပါသည္။
စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ စိတ္နဲ႔ကိုယ္ႏွင့္မကပ္ ျခင္း၏ အက်ဳိးဆက္(သို႔)ဆိုးက်ဳိးကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း သိျမင္ေတြးသိႏုိင္သည္။ တခ်ဳိ႕လူေတြ ရွိပါသည္။ ရည္းစားေၾကာင့္၊ ဘာေၾကာင့္ညာေၾကာင့္ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္နဲ႔မကပ္ဘူး ဘာညာနဲ႔သီခ်င္းအျဖစ္ဆိုၾက၊ ေရးၾက၊ စာအျဖစ္ေရးၾကနဲ႔။ ေရးရေလာက္ေအာင္လည္း အေရးပါေသာ၊ ဆိုးရြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လက္ရွိကမၻာေပၚတြင္ စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ မကပ္ျခင္းေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္ေနရာက က်ရႈံး၊ က်ရႈးေနရာက မတက္ႏုိင္ တဲ့ လူေတြအမ်ားႀကီးရွိပါသည္။ ဤအခ်က္မ်ားကို ၾကည့္လွ်င္းစိတ္နဲ႔ ကိုယ္ႏွင့္ မကပ္ျခင္း၏ ဆိုးက်ဳိးမ်ားကြက္ကြက္ကြင္း ကြင္းေတြ႔ႏုိင္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ေျပာလိုသည္က စိတ္နဲ႔ကိုယ္ႏွင့္မကပ္ျခင္းကို လက္ခံထား(သို႔)ဖိတ္ေခၚပါက အနည္းအမ်ားသာ ကြာျခားေသာ ဆိုးက်ဳိးမ်ားသည္ မလြဲဧကန္လုိက္လာမည္ျဖစ္သည္။

ဝါသနာစစ္မွန္စိတ္ရင္းထက္သန္စြာျဖင့္
လ်ံႏုိး

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ကဗ်ာ

ကဗ်ာ ကဗ်ာ တစာစာနဲ႔
ငါနာက်င္တဲ့ အခ်ိန္ေတြနဲ႔
ငါခံစားရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ
ရင္ထဲကို ဘာနဲ႔လာမွန္းမသိရဘဲ
ေရာက္လာတတ္တယ္။
ေက်ာက္ေတာင္ေတြၾကားက
ၾကည္လင္ေအးျမတဲ့ ေက်ာက္စိမ့္ေရ
ထြက္ေလ့ရွိတတ္သလုိ ခံစားခ်က္တစ္ခုခုေပၚ
မူတည္ၿပီး ရင္ထဲမွာ ကဗ်ာဆိုတာ
ျဖစ္ေပၚဖြဲ႔စည္းတတ္ပါတယ္။
နာက်င္မႈၾကားက ေတာင့္တေနတာ ကဗ်ာ..
ေပ်ာ္ရႊင္မႈၾကားက မေၾကာင့္မၾကတည္ရွိေနတာ
အလကႍာညရဲ့ ကဗ်ာလ။
ကဗ်ာမရွိတဲ့ ညေတြအိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ ခဲယဥ္းတယ္..
ကဗ်ာမရွိတဲ့ေန႔ေတြ ေနမထိထုိင္မသာ
ရွိေနရင္လာပါ တစာစာ ေအာ္ေခၚေနတာ
အၾကြင္းမဲ့ ခ်စ္ခင္ေသာ အျပစ္စင္တဲ့ ကဗ်ာကိုပါ..
ေန႔ေတြကို ကဗ်ာနဲ႔ ျဖတ္သန္း
ညေတြကို ကဗ်ာနဲ႔ အနမ္းေလးေတြဆင့္ၿပီး
ေသဆံုးသည္အထိ ငါဆုပ္ကိုင္ထားမွာက
ကဗ်ာ..
ကဗ်ာ...
ကဗ်ာ။
လ်ံႏုိး