ေကာင္းကင္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔
ရိုးတံမရွိဘဲ ပံုမျပယ္ေရာင္မကြယ္
ကစဥ့္ကလ်ားပြင့္ဖူးေနတဲ့
တာရာၾကယ္ေတြေတာင္
အခ်ိန္တန္လို႔ အမဂၤလာက်ိန္ဒဏ္သင့္ဖို႔
ေၾကြက်စၿမဲ....
တို႔လူေတြဟာလည္း
ခြဲခြာျခင္းမိုးတိမ္ေအာက္မွာ
(တစ္ခ်ိန္တည္းမဟုတ္ေပမဲ့)
ဝိဥာဥ္ေတြ စိုစြတ္ၿပဲစုတ္ကာ
ေသၾကရမွာလည္း
ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ၿမဲ...
ဓမၼတာတစ္ခုပါပဲ...
.............................
ေသေၾကြျခင္းမရွိဘဲ မနက္ျဖန္ေတြ
ၿပဴးျပဴးၿပဲၿပဲနဲ႔ ေလာကႀကီးထဲ
ရွင္သန္ေနပါလ်က္
သမုဒၵရာတစ္ခုရဲ့ အစြန္းအစႏွစ္ဖက္မွာ
အနာဂတ္ေကာင္း(သို႔)ပစၥဳပၸန္ဆိုးဆိုတဲ့
ေလွာ္တက္ကိုယ္စီကိုင္ကာ
ေျခလွမ္းေတြ ခပ္ပဲ့ပဲ့ေလး
ကိုယ္မ်က္ႏွာမူရာ အေရွ႕ဘက္ဆီကို
အေနာက္ေလနဲ႔အတူ
ခပ္ေပါ့ေပါ့ေတြး ယြန္းေပးခဲ့ၾကတယ္....။
............................
ကဲ....အခုေတာ့.....
ေဝးၾကစတမ္းရယ္လို႔
ညစ္ညမ္းတဲ့ ႏြမ္းနယ္မႈေတြျပယ္ဖို႔
ရြာရိုးကိုးေပါက္
ေက်ာခ်င္းဆိုင္ေလွ်ာက္၊ ခပ္ေနာက္ေနာက္
ျမင္ေနက်မ်က္ႏွာကိုယ္စီေပ်ာက္ေအာင္
ေဆာ့ကစားခဲ့ၾကတာထက္ကို......
တစ္ေယာက္ေခၚ...တစ္ေယာက္ေအာ္
(မၾကားတဲ့အခါ)
ျပန္မထူးႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဘဝေတြေပါ့...
တကယ္လုိ႔ ထူးခဲ့ရင္ေတာ့
ဒီလူအမွန္ရူးၿပီေပါ့...။....
အရင္ကလို ေလေျပေတြထဲ
စကားသံေတြနဲ႔ ကလူက်ီစယ္ခြင့္ေတြ
ဆံုးရႈံးသြားတဲ့ လူႏွစ္ဦးရဲ့ အက်ည္းတန္တဲ့
ညေတြ...
လတ္ဆတ္ဆဲ ရင္ခုန္သံကိုယ္စီ
အေမွာင္ညေတြနဲ႔ တြဲခ်ီကာ...
ေကာင္းကင္ႀကီးက တစ္ဆင့္
ပို႔ေပးခဲ့ၾကတာေတြဟာလဲ....
သန္းေခါင္ယံတို႔ မ်က္ႏွာသစ္ခ်ိန္ထဲ
ႏွစ္ဦးသား သြားေလးေတြေပၚေအာင္
ေျဖသိမ့္/ေျဖေတြးအၿပံဳးေလးေတြ
ၿပံဳးၾကစၿမဲ...။..။..။.။။။
No comments:
Post a Comment