တိမ္ေငြ႔ေတြလို ေကာင္းကင္အႏွံ႔ ...
ရာဇဝင္ဆန္႔ခ်င္တယ္ ...
ဒီမိုးကုပ္စက္ဝိုင္းေထာင့္ေခ်ာင္ေလးထဲမွာ
တစ္ေယာက္တည္းေနၿပီး
ဆည္းဆာေတြကိုပဲ အခ်ိန္တန္သေဘာနဲ႔
နိစၥဓူဝမေနာႀကီးပိုက္ၿပီး
ရႈရႈိက္သြင္းေနရတာ အီသြားၿပီ ...
အရံုဦး ...ဆိုတာ ...
ဘာလဲ သိရဖို႔ ငါ့ေျခလွမ္းေတြ
ေကာင္းကင္ႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ ...
အျပတ္က်ဴးခ်င္မိပါရဲ့ ...။...။...
ေလျပည္ခရီးေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္
ရနံ႔တစ္ခုလို ...
ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုနဲ႔ ပါးျပင္အကုန္
လိုက္လွည့္ကာ ...
ခိုးနမ္းခ်င္မိတယ္ ...
အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာပဲ
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ကဲပြင့္ေနတဲ့ ငါ့ဝတ္မႈန္ေတြ ...
နံရံေတြကို ခဏခဏထိုးေဖာက္ရတာ
ငါ့ဆူးေတြ နာတယ္ ...
ႏွင္းဆီျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း
ဥယ်ာဥ္ထဲ ပြင့္ခြင့္မရတဲ့ ဘဝ ...
နယ္နိမိတ္ေတြကို ဖဲ့ခ်ိဳးၿပီး
ငါ့အတြက္ အသစ္အဆန္း ဝတ္မႈန္ပ်ိဳးရွာမယ္ ...။...
ေရတဆံုး ...
ေျမအဆံုး ...
လိုက္လံကူးခတ္ၿပီး အသစ္အဆန္း
အေကာင္းအေထြ မွန္သမွ် ...
ရာဇဝင္ႀကီးကို ဗန္းျပ ...
တူးဆြသင့္ရင္လည္း တူးဆြရမွာပဲ ...။...
လက္ရွိနယ္နိမိတ္ထဲကေန ရုန္းထြက္ဖို႔ အဓိက ...
ဖားတစ္ေကာင္လို မ်က္စိက်ယ္က်ယ္ျပဴးထားမွ ...
ႏြားေျခရာခြက္ထဲက
ဖားကေလးလိုအသိစိတ္ေတြကို ဖဲ့ခြင္းၿဖိဳ ...
ေရအဆံုး ...
ေျမအဆံုး ...
ေရွ႕မွာ ...
နယ္ေျမသစ္ေတြ ...
ငါ့ကို ေစာင့္ႀကိဳေနတယ္ ...
ႀကိဳဆိုေနတယ္ ...
လက္ေတြ ယက္ကမ္းေခၚငင္ေနတယ္ ...
နယ္နိမိတ္ႀကီးထဲက ရုန္းထြက္လိုက္ ...
ရုန္းထြက္လိုက္ ...
ရုန္းထြက္လိုက္ ...
ရုန္းထြက္လိုက္ ...
ေရွ႕ဆက္ အေတာင္ပံအသစ္ေတြသာ ျဖန္႔ထားလိုက္ ...
No comments:
Post a Comment