``ဘ၀စည္း၀ါး´´(သို႔)``တစ္´´

တ ခါ တ ေလ က ႏၱာ ရ ကို  အ လည္ ေရာက္ သြား တဲ့ အ ခါ …

ကိုယ္ ကုိ ကိုယ္  အ ငမ္း မ ရ ျပန္ ေသာက္ သံုး တယ္ …

တ ခါ တ ေလ  ရာ ဇ ၀င္ ထဲ  မ်က္ စိ လည္ သြား တဲ့ အ ခါ …

ကိုယ့္ ကို ကိုယ္  အား မ နာ တမ္း  ျပန္ သတ္ တယ္ …

ဂီ တာ တစ္ လက္ ကို  အ ေလး ဆံုး အ ရာ တခု လ႔ို  ထင္ မိ တဲ့ အ ခါ …

ကိုယ့္ ကို ကိုယ္  ခ်ိဳ ၿမိန္ စြာ  တီး ကာ ညည္း ေန တတ္ ေလ့ ရွိ တယ္ …

အ ျပည့္ ၀ ဆံုး လ ေရာင္ ေအာက္ မွာ  လမ္း ထြက္ ေလွ်ာက္ တဲ့ အ ခါ …

က ဗ်ာ တ ပုဒ္ လို  ကိုယ့္ ကို ကိုယ္  ေခါက္ တံု႔ ေခါက္ ျပန္ ေရး စပ္ ေလ့ ရွိ တယ္ …

ငါ့ စည္း ၀ါး ေတြ နဲ႔  ငါ …

ဒီ ဘ ၀ ထဲ မွာ  ေန ေပ်ာ္ ပါ တယ္ …

ငါ့ စ ကား လံုး ေတြ နဲ႔ ငါ …

တ ခါ တ ေလ  ဖြက္ ထား ရ ေကာင္း မွန္း ေတာ့  သိ ပါ တယ္ …

ငါ့ မိ နစ္ ေတြ နဲ႔  ငါ …

အ ခ်ိန္ ေတာ့  မွန္ ေလ့ ရွိ ပါ တယ္ …

ဘယ္ သူ မွ ရွိ တဲ့ အ ခါ …

ရယ္ သံ ေတြ ကို  မိ တၱဴ ပြား ၿပီး

ကိုယ့္ ကို ကိုယ္  ျပန္ စည္ ကား ေန ေလ့ လည္း  ရွိ ပါ တယ္ …

                                                          လ်ံႏိုး

                                                စက္တင္ဘာလ ၂၂၊ ၂၀၁၀

“သင္ရိုးကဗ်ာ”

မလွမြန္ ...

ငါ့ကို ထူပါ ...
ေစတနာေတြ ေနာက္ထားၿပီး ငါ့ဒဏ္ရာကို ေဆးထည့္ပါ ...

ဩ၀ါဒေတြ ... ေဒၚလာ($)ေတြ
ေနာက္ထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဘာမွားေနလဲ ဆိုတာသာ
သင္ျပေပးပါ ဦးဖိုးက်ား ...

လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ခင္ဗ်ား ကယ္ခဲ့တယ္ ...
ခင္ဗ်ား တဆိတ္ကို တအိတ္လုပ္ၿပီး
နာမည္ေကာင္း ဘယ္လိုယူခဲ့တယ္... ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး ကိုသာဇံ ...
အေရးႀကီးတာ အေရးႀကီးတာပါပဲ လို႔ ခင္ဗ်ား သိထားဖို႔ပါပဲ ...

လူဆိုးေတြကို ဟိတ္ဟန္ႀကီးဖမ္းျပဖို႔ထက္
သိုးေရၿခံ အတုအေယာင္ေျမေခြးေတြကိုသာ
ထိုက္ထိုက္တန္တန္အေရးယူေပးပါ ကိုလွေရႊ ...

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ
အလုပ္ခ်ိန္မွာ အိပ္ေနရၿပီး ဆာေလာင္ငတ္မြတ္ေနၾကတဲ့ သူေတြဆိုတာ ...
ခင္ဗ်ား အသိဆံုးပါ ကိုဖိုးေမာင္ ...
ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေဟာက္သံကို နည္းနည္းေလွ်ာ့ပါ ...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာေတြ ေတြးေနၾကတာလဲ ...???
ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာေတြ ေျပာေနၾကတာလဲ ...???
ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာေတြ လုပ္ေနၾကတာလဲ ...???

အႀကံတခုေတာ့ ေပးခ်င္တယ္ ...
ခင္ဗ်ားတို႔ ရြတ္ဖတ္သရဇၨာယ္ေနတဲ့ ဇာတ္ညႊန္းစာအုပ္ႀကီးကို
ခင္ဗ်ားတို႔ ႏွလံုးသားမွာ မရိုးမရြေလး ခ်ိတ္တင္ထားရင္ေတာ့ ...
ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံတို႔နဲ႔ တလံုးတ၀ျဖစ္သြားမွာ အမွန္ပဲ ...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ခင္ဗ်ားတို႔ ေတြးေနတာရဲ့ တစ္သန္းပံုတပံုေလာက္
ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္ခြင့္ေပးၾကပါ ...
ေနာက္ ...
ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ခ်စ္တတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိပါလိမ့္မယ္ ...

ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္ရပ္ေတြကို အမွန္အမွား မဟုတ္ဘဲ
မ်က္ရည္ခ်ိန္ခြင္တရားနဲ႔ ခ်ိန္ၾကည့္ရင္ ...
ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္ရပ္ေတြက အေလးသာေနမွာကို ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ...
နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေလွ်ာ့ေပါ့ေပးပါ ...
ခင္ဗ်ားတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တတ္လာပါလိမ့္မယ္ ...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ခင္ဗ်ားတို႔ ဖတ္ေနၾက ဇာတ္ညႊန္းစာအုပ္ႀကီးကို
ကၽြန္ေတာ့္ကို ခဏေလာက္ ေပးဖတ္စမ္းပါ ...
ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားက လူေတြကို ဟာဒယရႊင္ေဆးအျဖစ္
ခဏေလးပဲ ရယ္, ရယ္ဗ်ာ ... တ၀ႀကီး တိုက္ေကၽြးခ်င္လို႔ ...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

``ဒဏ္ရာ´´

ေန႔ရက္ေတြေပၚမွာ ...
စကားတခြန္းကို အခါခါေသြးေနတယ္ ...

ေရးလာမယ့္ ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာတိုင္းမွာ ...
ပူပူေႏြးေႏြးနဲ႔ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္  ခ်ိတ္တင္ထားလိုက္တယ္ ...

``ကိုလံဘတ္(စ္)ရဲ့ နိယာမ´´

ကဗ်ာတပုဒ္ကို အရွိအတိုင္း အန္ခ်ဖို႔ ...

ကဗ်ာဆန္တဲ့ အေမွာင္ပ်ိဳးလမင္းကို ရွာတယ္ ...
ကဗ်ာဆန္တဲ့ ႏွင္းဆီဘုရင္မကို ရွာတယ္ ...
ကဗ်ာဆန္တဲ့ ေကာင္းကင္ဘံုက စံပယ္ကို ခူးတယ္ ...
ကဗ်ာဆန္တဲ့ စာသားေတြကို တစစီျဖဳတ္ၿပီး ျပန္စီၾကည့္တယ္ ...

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ...
ကဗ်ာတပုဒ္ ငါ စပ္လုိက္တယ္ ...
“ငါ့ကဗ်ာ နဲ႔ ငါ ေ၀းကြာခဲ့ၿပီပဲ” ...
- - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - -
ေရွ႕ကိုပဲ ရႈတတ္တဲ့ ငါ့မ်က္လံုးေတြေၾကာင့္ ...
ေရွ႕ကုိပဲ လွမ္းတတ္တဲ့ ငါ့ေျခေထာက္ေတြေၾကာင့္ ...
ရယ္သံေတြကို ေနာက္ျပန္မပို႔တတ္တဲ့ ငါ့ႏႈတ္ခမ္းေတြေၾကာင့္ ...
ေ၀းခဲ့တယ္ ... လို႔သာ ခပ္ရွင္းရွင္း မွတ္ယူေပးပါ ...

ေရာမတၿမိဳ႕လံုး ငရဲမီးထြန္းပြဲ က်င္းပေနတာေတာင္မွ
တေယာထိုးမပ်က္ခဲ့တဲ့ နီရိုး ဘုရင္ႀကီးလို ...
ငါ့အနာဂတ္ေတြကို နင့္နႈတ္ခမ္းပါးထက္ဆီ ရက္ရက္ေရာေရာနဲ႔
ေ၀သႏၱရာ ဇာတ္မခင္းခဲ့ႏိုင္တာ တခုလည္း ခြင့္လႊတ္ပါ ...
- - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - -
“အခ်စ္ဟာ ဘ၀မွာ ခ်ိဳၿမိန္ေပမဲ့ ...
ဘ၀ဟာ အခ်စ္မွာ မခ်ိဳၿမိန္ဘူး ...”
- - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - -
အေသေကာင္ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ အခုခ်ိန္ထိ
အသက္ေတာ့ ေမ်ာေမ်ာရႈေနပါေသးတယ္ ...
စကားတစ္ခြန္းကို မရိုးမအီဘဲ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ဆိုေနရင္းနဲ႔ေပါ့ေလ - -
“ဆံုၾကဦးမွာပါ ...”
- - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - - -
ကမၻာႀကီး လံုး၀န္းၿပီး လည္ပတ္ေနတဲ့အတြက္ ...
ငါ ျဖတ္သန္းေနတဲ့ အေရွ႕အရပ္ကလည္း
တေန႔ေတာ့ အေနာက္အရပ္ဆီ ေျခခ်ျဖစ္ဦးမွာပါ ...

``မ်က္ရည္ေသာ့ ...´´

အသက္ရႈသံ တမွ်င္တစမွ မရွိတဲ့
သေဘာၤႀကီးကို စြင့္စြင့္ကားကားလြင့္ရင္း ...
မ်က္ရည္ေခ်ာင္းေဖါက္ေနသူ ေကာင္မေလးကို စြန္႔ခြာခဲ့တယ္ ...
.........................................
ေကာင္မေလး ရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို
မ်က္စိစံုမွိတ္ ... ႀကိတ္မွိတ္ဥေပကၡာျပဳထားလိုက္ရင္း ...
စကားလံုးတလံုးကို ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ရြက္ဆိုလိုက္တယ္ ...
``မင္း(အခ်စ္)ထက္ အေရးႀကီးတဲ့ မနက္ျဖန္ေတြကို ဖြင့္ဖို႔
                          ``ေသာ့´´
ငါ ရွာရဦးမယ္ ...´´
(၂)
ငါ့ အနာဂတ္ကို လူယံု ျပန္မသတ္ေစခ်င္ဘူး ...

”မႏုႆသီခ်င္း”

ေန၀င္တိုင္း ၾကယ္စင္ေတြကို
ေကာက္ေကာက္ပါ မွ်ားေနမိတတ္တဲ့ ငါ့ကိုယ္ငါ …
လက္ေတြ အံေသလာေတာ့
ညေပ်ာက္သူ …
တစ္ေယာက္ပဲ ဆိုတာ သိခဲ့လိုက္ရ …
………………………………………………
တကယ္ေတာ့ ငါဟာ ...
သာမညမႏုႆလူသား တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္တယ္ …
(၂)
ေျခေထာက္ေညာင္းရင္ ျပန္လာလိမ့္မယ္ … ဆိုတာ
မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ပိုင္ဆိုင္(ေနထိုင္)လာခဲ့တဲ့
အိမ္အိုႀကီးက တိုးတိုးေလး သိေနခဲ့တယ္ …
ဒီေတာ့ …
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သူ မွန္းထားတာထက္ သာလြန္ထူးကဲစြာ …
ငါ့အေသြးအသားအားလံုး ေျခကုန္ႏႈန္းက်လာခဲ့ …
(၃)
ကတိုက္ကရိုက္လြတ္လပ္တဲ့ ဟိုတုန္းက ငါ့ခဏေလးမ်ား ေလးေတြ …
သတ္မွတ္ထားတဲ့ ကိုင္ေနဆဲ
ဒုိင္ယာရီေကာင္းကင္ႀကီး ၿပိဳမက်လာခင္ …
ငွက္တစ္ေကာင္လို ကဆုန္စိုင္းပ်ံသန္းသြားၿပီး
“အေမနဲ႔ အေဖ ေရ …
သားျပန္လာၿပီ …” လို႔ အားရပါးရ ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲေအာ္လိုက္ခ်င္တယ္ …
………………………………………………….
ဒီလိုနဲ႔ …
ငါ့လမ္း ငါ ေလွ်ာက္ရင္း …
ေခၽြးသီးေတြ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း တသြယ္သြယ္ၿပိဳက်လာခဲ့တယ္ …
ပြန္းပဲ့ျခင္းနဲ႔ ႏႈန္းခ်ိမႈေတြ ေျခေထာက္ေတြေပၚ အစီအရီျပြတ္သီးလာခဲ့တယ္ …
(၄)
“ပတ္ ေဗ ဒိုး ေဗ …
ပတ္ ေဗ ဒိုး ေဗ … ေဗ ေဗ ပတ္ ေဗ ပံု ပတ္ …”
ပီျပင္ေအာင္ ဆက္ကစမ္းပါ ကြ ငါ့ေကာင္ႀကီးရ …
မင္း အိမ္ေရွ႕မ်က္ႏွာစာကို မေရာက္ခင္ထိ မင္း ပီျပင္ေအာင္ ဆက္ကရမယ္ …
………………………………………………………..

"MORE THAN NOTHING"

Baby!

Just call me when you need...

Just tell me when you feel something...

Just join me when you feel lonely...

I am yours...!!!

.............................
The nights always come and the days
Becomes blind...

The days hours becomes dreams b'cause
I think of you in all days for the nights are poisonous
By my being madness.
.........................................
Baby!
Do you copy me?
Do you hear my heart beating?

For the last of this poem,
Nothing I can say but I love you...
Nothing I can do but I cherish you...
Nothing I can think but you...

“၀န္ေပါ့ျခင္းႏွင့္ ေစာင့္ႀကိဳသူ …”

ဘူတာရံုႀကီးက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔

ငါ့ကို စြန္႔ခြာေျပးထြက္ခဲ့ …

ဒီလိုနဲ႔ပဲ …

ဘူတာရံုနဲ႔ ငါနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းလြတ္လပ္စြာ

တစစီကြာေ၀းခဲ့ …

ဒီလိုနဲ႔ပဲ …

ၾကယ္စင္ႏႈိးထမႈေတြကို အေဖာ္ျပဳသူအျဖစ္

အထီးက်န္မႈေတြကို ကပိုကသီ၀တ္ဆင္ခဲ့ …

ဒီလိုနဲ႔ပဲ တေန႔က် …

ငါဟာ ရထားတစင္းျဖစ္မွန္း ငါ့ကိုယ္ငါ သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ …

……………………………………………….

(၂)

“အို အဖ … အိုအဖ …

အဘယ္ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ကို စြန္႔ပစ္ေတာ္မူသနည္း …

ကၽြႏု္ပ္လဲေနေသာအခ်ိန္ အဘယ္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေတာ္ကို

၀ွက္ထားေတာ္မူသနည္း …”

ကၽြႏုပ္သည္ နာက်င္ျခင္းျမစ္အစင္းေပါင္။မ်ားစြာကို

ေန႔စဥ္ အဟုန္လိုက္ အစီးလိုက္ ကူးခတ္ေနရပါသည္ …

ကၽြႏု္ပ္၀န္မ်ားသည္ ပခံုးမ်ားကို

နာက်င္ေတာင့္တင္းေစပါသည္ …

………………………………..

“၀န္ေလး၍ ပင္ပန္းေသာသူ အေပါင္းတို႔ ငါထံသို႔ လာၾကေလာ့ …

ငါသည္ ခ်မ္းသာေပးမည္ …” (ရွင္မသဲခရစ္၀င္က်မ္း ၁၁း၂၈)

တရားေဟာခ်က္ေတြေၾကာင့္လား …

တစံုတေယာက္ရဲ့ စကားလံုးေတြေၾကာင့္လား …

မေတာ္တဆၾကားမိတဲ့ နားေသာတအာရံုေၾကာင့္လား …

အဲဒီ က်မ္းပုိဒ္ ေလး ငါ့ဘ၀ထဲကို မေတာ္တဆျပဳတ္က်လာခဲ့တယ္ …

…………………………………………

(၂)

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါဟာ ရထားတစင္းသာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ …

ငါ့ကို သက္သာေစတဲ့ …

၀န္ေပါ့ေစတဲ့ ဘူတာရံုႀကီးကို ငါေမ့ေလ်ာ့ေနျခင္းသာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ …

……………………………………….

(၃)

ငါဟာ …

ဘ၀တစင္းသာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ …