“တေစၦမ်ားႏွင့္ ထာဝရည”

သက္တံကို ႀကိဳးမွတ္လို႔
ေကာင္းကင္အဆံုးအစ
ႏွစ္ဘက္မွာ
ႀကိဳးတစ္စဆီ ဆြဲကာခ်ီ
တိမ္ညႊန္႔ေတြကို အပ်င္းေျပ
စားသံုးရင္း...
ေပါ့ပါးျခင္းကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေလး
ဖြဲ႔ဆိုေနမိတယ္...။
.................
ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္နာရီေတြက
ညခင္းညစာစားပြဲမွာ
လမင္းႀကီးကို ဖိတ္ေခၚတဲ့အခ်ိန္
ေရာက္လာေလေတာ့
စုန္းကေဝ၊ သရဲတစၧေခၚ
ညေပ်ာ္ ငါ့အေဖာ္ေလးေတြ
ေဘးနားမွာ ရစ္သီရစ္သီနဲ႔
မရွိမဲ့ရွိမဲ့ အၿမီးေလးေတြကိုယ္စီကို
တစ္လီတစ္လီထုတ္ၿပီး
ကစားမလား...တဲ့..
ၾကည့္..အေဖာ္ညွိတဲ့ပံုကိုက..
ေတာ္ၿပီ ႏႈိးလ်က္မက္ရတဲ့
အိပ္မက္ေတြထဲမွာပဲ
ငါေပ်ာ္သည္ လို႔ ပစ္ပစ္ခါခါ
ေျပာလိုက္ရင္လည္း မေကာင္း..
စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ကုလားလို
ဂ်ာလာပါတီေဂ်ာင္းလို႔
ေဟာက္ပစ္လို႔ကလည္း မေကာင္း...
စိတ္တိုလို႔ အၿငိဳးထားၿပီး
လူနဲ႔ ကေဝခ်စ္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို
မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အနမ္းေတြနဲ႔
ကိုယ့္ကို ေကာက္ခ်စ္လိုက္မွျဖင့္...။
ဒါေၾကာင့္ ေလးျဖဴစကားခဏ
ငွားသံုး အလွထားၿပံဳးကာ
ခဏေလးမ်ားနဲ႔
သူ႔ကို ေစာင့္ထားခိုင္းရတယ္...
နာဂစ္ထက္ႀကီးတဲ့ ယံုႏိုင္စရာ
ရုပ္ဆိုးဆိုး အေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ေပါ့...။
...............................
ေဟာ....ေနပြင့္လာပါၿပီ...။
ေနမင္းရဲ့ သားပ်ိဳ
အလင္းေရာင္ေတြ မထခ်င္ထခ်င္ပဲ
အာသန္းရင္း ေနမင္းႀကီးရဲ့
အမိန္႔အတိုင္း သူတို႔ကိုယ္သူတို႔
ေလာကႀကီးအေပၚကိုင္းထားၾကတယ္..။
ငါ့မွာေတာ့ ဝမ္းကိုသာလို႔...
တေစၦမ်ားနဲ႔ တစ္ညတာ
လြတ္လပ္ျခင္းေပါ့ကြာ..ေပါ့..။
ေနာက္..ရယ္ခ်င္တာတစ္ခုက
ညေပ်ာ္တဲ့ ငါ့အေဖာ္
စုန္းကေဝ၊ သရဲတေစၧေတြေကာ
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လို
ကေလးဆန္စြာ ငါ့ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး
ငါ့အိပ္မက္ေတြကို
သယ္ပိုးကာ ငါ့ညေတြေနာက္မွာ
ထပ္ခ်ပ္မကြာဂိုးသြားၾကပါေလေရာ
ဟာ....ေကာင္းတယ္ေဟ့..။...
ကဲ...ငါ့အေဖာ္
ညေပ်ာ္သရဲတေစၧေတြေရ..
မိုးတိမ္အနမ္းေတြ ထပ္ပ်ိဳးဖို႔
ေနာက္တစ္ညမွ ဒီတစ္ညအၿငိဳးနဲ႔
ေတြ႔ေတာ့မယ္ေလ...။