သစ္ရြက္တစ္ရြက္ေတာ့
ေလေျခြလို႔ ေၾကြသြားျပန္ပါေရာလား...
လူတစ္ေယာက္ေတာ့
အေသေစလို႔ ေသသြားျပန္ပါေရာလား..
အမွတ္တမဲ့ သခါၤရသေဘာကို
ေဆာင္ၿပီးေတာ့ေပါ့ေလ..။
...................
ေဩာ္......သစ္ရြက္ေတြ
ေၾကြေစတဲ့ ေလေျပရယ္
ဘာအၿငိဳးမ်ားရွိလို႔ ေျခြရတာလဲ...
ေနာက္...
ေသေစ.... တဲ့...မျမင္ႏိုင္တဲ့
ပစၥဳပၸန္ပဲ့တင္သံေအာက္မွာ
အမိန္႔သံခပ္ရိုင္းရိုင္းကို
ဘာေၾကာင့္မ်ားေစရတာလဲ
အခ်ိန္ရယ္...။
ေအးေပါ့ေလ..
သခါၤရသေဘာတရားကို
မင္း..အမွတ္တမဲ့ဆိုတဲ့
လက္နက္အားျပဳၿပီး
ေက်ပြန္စြာတာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတာပဲ..။
အင္း...ငါမတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး
မင္းတာဝန္ေက်ပါတယ္လို႔ေတာ့
ေျပာရမွာပဲ...။
ကဲပါ...အခ်ိန္နဲ႔ ေလမင္းရယ္
အဲဒီတာဝန္ေက်ပြန္မႈႀကီးကို
လူေတာ္ေလးေတြ၊ လူေကာင္းေလးေတြဆီမွာ
ပန္းဖူးပန္းငံုေလးေတြဆီမွာ၊
လန္းဆန္းေနတဲ့ သစ္ရြက္စုိေတြဆီမွာ
မလုပ္ဖို႔ ငါေတာင္းဆိုခ်င္ေပမဲ့လည္း
ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ မေထာက္ဘဲ
တာဝန္ေက်ခ်င္တဲ့ မင္းတို႔ရဲ့
စိတ္ဓာတ္ကို ငါလက္ေျမွာက္ဆလံေပးလိုက္ပါၿပီကြာ...။..။.။။။
No comments:
Post a Comment