ကေလး...
မွိတ္ထားတယ္ဆိုရံုပဲ...
ကေလးမ်က္လံုးေတြကို(ခဏ)
မွိန္းေနေပးပါေနာ္...
တစ္မိနစ္ေလာက္ပဲ...
ဟိုးမွာ ေလျပည္ေလးေတြက
ကိုယ္တို႔
ရင္ခုန္သံေတြကို ခဏေလာက္(အခ်င္းခ်င္း)
ေပြ႔ဖက္ခြင့္ေပးဖို႔
အယူခံတင္ထားတာ
(တစ္သက္လံုးအတြက္)
ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ေလးပဲက်န္ေတာ့့တယ္...
ေဝးသြားၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း
ဒလေဟာသြန္ပစ္မယ့္
ကေလးမ်က္ရည္ေတြကို ႏွစ္သိမ့္တဲ့အေနနဲ႔
ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို စြန္႔လိုက္ၿပီ...
ပါးေလးစင္းထားလိုက္ေနာ္...
ကဲ...
ဝမ္း...ထူး...သရီး...
...............................
ကဲ...
ေလျပည္ေလး အေဝးကို
လွိမ့္စင္းသြားၿပီ...
ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔ ထပ္တူေပါ့...
အၿပံဳးေတြကို ဝတ္ဆင္ၿပီး...
မုန္သုန္ေလေတြကိုပါ
ဓားေထာက္ခိုစီးသြားတယ္...
ေျပာရရင္...
ကေလးနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔(ၾကား)
ပင္လယ္ဘယ္ႏွဂါလံေလာက္ထဲမွာ...
ေဝးကြာျခင္းမွတ္တိုင္ေတြ
ဘယ္ႏွစ္မွတ္တုိင္နစ္မြန္းကာ...
အသက္ဖုတ္လိုက္ဖုတ္လိုက္ျဖစ္ေနမလားဆိုတာေတာင္...
သိလို႔ မရေအာင္
ေဝးသြားတာ...။...
.......................
အာရံုထဲမွာ...
ူေျမႀကီးကို ခၽြတ္ခ်ၿပီး
ေကာင္းကင္ႀကီးကို စုတ္ၿဖဲဝတ္ခ်င္မိတယ္...
စိုစြတ္ထားတဲ့ ေျမမႈန္႔ေတြလို
ေခ်ာ္ေစးညစ္ေထးတဲ့
အလြမ္းေတြကို ဆက္လက္
ေပြ႔ပိုက္ထားဖို႔ မသထီေတာ့လို႔ပါ...
ကႏၱာရတစ္ခုရဲ့ မနက္ေတြသာေဝေနတဲ့
လမ္းေပ်ာက္ဆဲ
အထီးက်န္ျခင္းေတြကိုလည္း
မိုးတိမ္(မိုးေငြ႔ေတြ)နဲ႔ အတူ
တဖ်တ္ဖ်တ္ေအးသြားေအာင္ အျဖဴေစးသုတ္ခ်င္လို႔ပါ...
ကဲ...
ကေလး...
ကေလးေၾကာင့္ ကိုယ္အခုလြမ္းေနၿပီေနာ္...
(မ်က္ရည္ေတြလည္း ပါးေပၚခေနၿပီ)
ဒါေပမဲ့...
ကိုယ္ေၾကာင့္ ကေလးမငိုပါနဲ႔...
ကေလးမ်က္ရည္ေတြ၊ ေခါင္ေနတဲ့
ေႏြေတြဆီ ပစ္လွဴလိုက္ပါ...
ပိုၿပီး အက်ိဳးရွိမွာ...။..
...............
ကေလး...
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ...
ကေလးဟာ...
အေကာင္အထည္တစ္ခုရဲ့ အေကာင္အထည္ပါ...။...။။။
No comments:
Post a Comment