“မ နဲ႔ ရူးခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္...”

က်ားဖင္ႏႈိက္တဲ့ မနက္ခင္းေတြနဲ႔...
လြမ္းတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ (စိတ္ဒဏ္ရာ/စိတ္ေရာဂါ)
တစ္ခုခုမ်ားရေလမလားဆိုၿပီး
အၿမဲႏႈိးထရတဲ့ အျဖစ္ကို
မ သနားလွည့္ပါ...
ၾကည့္လွည့္ပါ...
ျမင္လွည့္ပါ...
.......................
တခါတေလ..
အလြမ္းေျပဆိုေပမဲ့...
ပိုလြမ္းေစတဲ့ လမ္းခြဲခ်ိန္ေလး..
ေရးေရးေလး ျပန္ေတြးလိုက္ေတာ့
အားနည္းေနတဲ့ ေနျခည္ဆည္းဆာေတြထဲမွာ
မဟုတ္ခဲ့ဘဲ...
ကဗ်ာမဆန္...
ဖ်င္းစပ္စပ္ေနပူက်ဲက်ဲႀကီးေအာက္မွာ
ရင္ခုန္သံေတြကို
ခပ္မိုက္မိုက္စကားလံုးေတြနဲ႔
အရည္ေဖ်ာ္ပစ္ခဲ့ၾကတယ္...ဆိုတာကိုဘဲ...
ထပ္ခါတလဲလဲ
ဂီတတစ္ပုဒ္လို ျပန္တီးခတ္ခြင့္မရေတာ့ေပမဲ့
အတိတ္ေတြကို စိတ္ေတြနဲ႔
ႀကိဳးစားတီးယူၾကည့္ျဖစ္တယ္...။...
ဒါေပမဲ့...
ႀကိဳးေတြက ဂီတာမဆန္ဘဲ
ကဗ်ာဆန္ေနေတာ့ကာ...
ေဘာပင္တစ္လက္ပါပဲ..
အခုခ်ိန္ထိ...
ကိုယ့္တင္ေပၚ ကိုယ္ျပန္လွန္မေရးရံုတမယ္...
ရွိသမွ်မုန္႔ဖိုးေလးေတြနဲ႔...
စကၠဴလြတ္ေတြေပၚ...
ခပ္ရိုင္းရိုင္းကဗ်ာေတြကို ဖန္တီးျဖစ္တယ္..
............................
ေဩာ္...
အတိတ္က ကၽြန္ေတာ့္ဂုဏ္သိကၡာေတြကို
ဖဲ့ေခ်ေရာင္းခ်ၿပီး
ခင္းက်င္းျပသထားတဲ့ မ တစ္ေယာက္တည္းအတြက္...
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံေတြ...
အရွက္နဲ႔ သိကၡာကို
အေပါင္သေဘာနဲ႔ေတာင္
ျပန္ေရြးယူလို႔ မရေလာက္တဲ့အထိ
ခ်စ္ခဲ့တယ္...။...
ျမတ္ႏိုးခဲ့တယ္...
ရူးသြပ္ခဲ့တယ္...
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လို
အနမ္းေတြကို
ျပန္တီးခတ္ခြင့္သာ ရမယ္ဆိုရင္...
တီးစရာဂစ္တာအသင့္ေဆာင္ထားတယ္...
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို
ေပ်ာက္ဆံုးသြားတိုင္း ျပန္ရွာမရေတာ့တဲ့
ရင္ခုန္သံေတြက တစ္ပါတည္း
ေခၚသြားေတာ့ကာ...
အထီးက်န္ညေတြနဲ႔...
ငူတူတူေန႔ရက္ေတြပဲ အဖတ္တင္ခဲ့တယ္...
အေမမေပၚဘဲ ေမြးလာတဲ့
အလြမ္းေတြကိုလည္း
မ ဘယ္လို တာဝန္ယူမွာလဲ...
အၿပံဳးေတြန႔ဲ ဒီကေလးကို
ဆက္ေမြးထားဖို႔ ေထာက္ပံ့ေကၽြးေမြးလွည့္ပါ...ေနာ္...
ဒါေပမဲ့ လမ္းခြဲခ်ိန္ဆိုတဲ့
အတိတ္က ျပန္ဆံုဖို႔
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြကို
အမႈိက္ပံုနဲ႔ အတူ...
စိတ္အားငယ္ျခင္းအပင္ေတြအတြက္
ေျမဩဇာျဖစ္သြားပါၿပီ...
ဒါေပမဲ့ အခုထိ ခ်စ္ေနေသးတယ္...
သတိရေနေသးတယ္...
လြမ္းဆြတ္ေနေသးတယ္...
ေကာင္းကင္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး
မ ဆိုတဲ့ နာမည္ေရရြတ္ေနေသးတယ္...
ဆိုတာေတြကို...
ၾကားၾကားသမွ်...
မ ... မ ... မ ...
မ ဆီ ေျပာျပေပးၾကပါ...ေနာ္...။