“သံေယာဇဥ္ ...”

သံေယာဇဥ္ေတြ ေျမျပင္ေပၚ
ဖြာလန္ႀကဲကုန္ၿပီ...
တံျမက္စည္းနဲ႔
ေျပာင္ရင္ၿပီးေရာ လွဲထုတ္ဖို႔ကလည္းမျဖစ္...
ရင္တြင္းျဖစ္ အခ်စ္ေတြက
နာက်င္မႈကို ေမြးဖြားေပးမွာလည္း ေၾကာက္ရေသး...

“ထြက္သြားပါေတာ့”... ဆိုၿပီး
ဓမၼတာစကား ရင္မွာ ျပန္သုိထားလိုက္တယ္...
ဆက္လက္ၿပီး သံေယာဇဥ္မီးတိုင္နဲ႔
အတူတူလင္းဖို႔ေပါ့...
ေမွာင္ေနက် ဘဝေတြက
ခြဲခြာျခင္းအိပ္မက္ကို
အခ်ိန္တန္ရင္ မက္ရစၿမဲပဲေလ...
မျဖစ္ဘူး...
မ်က္ရည္တံခါးေတြနဲ႔ လိုက္ပို႔ရစၿမဲ...
အခုေတာ့လဲ ...
ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုက ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာဖို႔
မဝံ့မရဲ ...
တစ္ခုေတာ့ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္...
“...ငါ့မ်က္ရည္ နင့္ခရီးလမ္းမွာ
မလွ်ံပါေစနဲ႔...” ...လို႔...
အခုေတာ့ ...
နင္မရွိတဲ့ အရပ္မွာ ...
နင္မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ...
သံေယာဇဥ္ဝိဥာဥ္တစ္ခုရဲ့ အုတ္ဂူေပၚမွာ
ငူတူတူထိုင္ရင္း ...
အလြမ္းတစ္ခုရ့ဲ တေစၦနဲ႔
ငါေကာင္းေကာင္းေပ်ာ္ေနတတ္ပါၿပီ ...

တကယ္ေတာ့ ငါဟာ ...
ကိုယ့္အၿမီးကို ျပန္ကိုက္ေနတဲ့
ေခြးၿမီးတိုတစ္ေကာင္ဆို ...
ေကာင္မေလး နင္မမွားႏိုင္ဘူး ...
ငါ့ေနာက္ေက်ာ ...
ငါ့အတိတ္ ...
ငါ့အၿမီး ...
ငါ ျပန္ကုတ္ဖဲ့ရင္း ...
ပိုက္ေထြးထားတဲ့ ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္းေတာင္
ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ျမင္မေကာင္းရႈမေကာင္း ...
ေကာင္မေလးရယ္ ...
နင္မရွိတဲ့ေနာက္ ...
ေဟာင္းေလာင္းပြင့္ဖူးေနတဲ့ ငါ့ကဗ်ာၾကယ္ေလးေတြလည္း
ကပၸလီညေတြေပၚမွာ လွလွပပေလး ေၾကြဆင္းတတ္ပါၿပီ ...
အခုဆို ငါ့လက္ေတြေပၚမွာ
ကဗ်ာေလးေတြ အသားက်ေနၿပီ ...
အတိတ္ရနံ႔သုတ္ထားတဲ့ သံေယာဇဥ္ပန္းကို
နမ္းရႈိက္မိမွ ငါဟာ ...
သြပ္သြပ္ခါေအာင္ ရူးရေရာလား ...
ဒီပန္းကို နင္ဘာလို႔ ပ်ိဳးခဲ့ပါလိမ့္ ...
ဒီပန္းကို ငါဘာလို႔ ဂရုစိုက္မိပါလိမ့္ ...

ေကာင္မေလး ...
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ...
သံေယာဇဥ္ဆိုတာကို နင္သိခဲ့ရင္ ...
အေဝးဆံုးကို နင္ထြက္သြားလိုက္ပါ ...
သံေယာဇဥ္မရွိတဲ့ ဥယ်ဥ္ကိုပဲ
နင္ခံုမင္တတ္လိမ့္မယ္ ...
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ နင္ကိုယ္တိုင္
သံေယာဇဥ္အနမ္းကို စြဲလန္းေနပါရက္နဲ႔ ...
ရြံရွာေနမွာ ... မို႔လို႔ ...။...

ငါကေတာ့ ...
သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ...
ဘဝတျခား ...
အသက္ရႈသံတျခား ...။ ...
ကဗ်ာတျခား ...
ခံစားမႈတျခား ... ။ ... နဲ႔
ျပဴးၿပဲစိုက္ၾကည့္ေနလည္း မျမင္ရတဲ့
လမ္းေတြေပၚမွာ ေလွ်ာက္ရင္း ...
သံေယာဇဥ္မ်က္ရည္ဗံုးနဲ႔ ...
(သာသာယာယာပဲ)ရင္ခြင္ကို
ပက္လက္ႀကီးေပါက္ကြဲေနတတ္ပါၿပီ ....