“ကဗ်ာစစ္သည္ ...”

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ ...
ရင္ခုန္သံလက္နက္နဲ႔
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ႏွလံုးသားကုိ
သိမ္းပိုက္တဲ့ တိုက္ပြဲမွာ ...
ေအာင္ပါေစသား ...
ေအာင္ေစသား ...

ေႏြေန႔လည္ခင္းတစ္ခု ...
အထီးက်န္ေနတဲ့ ငါ့ၾကမ္းျပင္ေတြ
သူသိမ္းပိုက္လွည့္...
အခ်စ္အတြက္ ငါ့ဒိုင္ယာရီေတြ
သူ႔အလိုလိုက္ခဲ့ရတယ္ ...
မဆန္းပါဘူး ...
သြားတက္ေလးနဲ႔ ရင္ခုန္သံေတြကို
ႏုတ္ႏုတ္စင္းသြားတာ ...
အခုထိခင္မင္ခြင့္ရတဲ့အတြက္လည္း ေက်နပ္တယ္ ...
တခါတည္း ေျပာလိုက္မယ္ ...
ေကာင္မေလးမင္းကိုငါ ... ခ်စ္တယ္...

ငါတစ္ခ်က္မွ မညည္းဖူးဘူး ...
မင္းခင္းထားတဲ့ မာယာစားပြဲခင္းေပၚမွာ
မင္း အလိုႀကိဳက္ ကျပေဖ်ာ္ေျဖခဲ့ရတာ ...
ဒါေပမဲ့ မင္းသိဖို႔ ေကာင္းတာက ...
ငါဟာ ငါ့ရင္ခြင္ကို ေႏြျမက္ၾကမ္းတစ္ပင္လို
လူတိုင္းအတြက္ ရည္ရြယ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး ...
လူတိုင္း နားခိုပိုင္ခြင့္မရွိဘူး ...
လူတိုင္း ျပက္ရယ္ျပဳခြင့္မရွိဘူး ...
ဒါေပမဲ့ ...
မင္းအနမ္းေတြ ငါ့ဘဝမွာ
ျဖန္႔ႀကဲခ်င္တဲ့အတြက္ မင္းအဖို႔ေတာ့ ငါဟာ ...
“မည္သူမဆို ျဖတ္သန္းခိုဝင္ႏိုင္သည္ ...” ...ဆိုတဲ့
ဇရပ္တစ္ခုရဲ့ ေခြးကတက္ ...
မင္းႀကိဳက္သလို ဝင္ထြက္သြားလာ ...
မာယာေတြသံုးၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ ...
ငါပိုင္သမွ် သိကၡာ၊ ယူငင္ သတ္စားခြင့့္ရွိတယ္ ...

မင္း ....
မင္းအတြက္ ...
ငါတက္လာခဲ့သမွ်ခ်င္ျခင္းေတြ အကုန္လံုး
ေျမျမဳပ္မီးေလာင္တုိက္သြင္းလိုက္ၿပီ ...
ငါဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္တူးတဲ့
ကမၻာႀကီး ဆိုေတာ့ ...။...
ေနာက္ ...
ငါဟာ ...
ကဗ်ာေရးတဲ့ ညေတြဆီကေရာ ...
စာေရးတဲ့ ဘဝေတြဆီကေရာ ...
ေစာင္ၿခံဳတဲ့ လမိုက္ညေတြဆီကေရာ ...
ရယ္သံလႊမ္းတဲ့ အိပ္မက္ေတြဆီကေရာ ...
ငိုသံရႊမ္းတဲ့ လမ္းေတြဆီကေရာ ...
အရႈံးမဖက္ဘဲ ရုန္းထြက္ခဲ့ၿပီ ...
မင္းအတြက္ ငါ ...
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို မနာက်င္ခ်င္ဘူး ...
စာတစ္အုပ္လို မလြမ္းခ်င္ဘူး ...
လမိုက္ညလို မေမွာင္မိုက္ခ်င္ဘူး ...
မင္းအတြက္ ...
ငါ့လက္ေတြကို
မင္းစိတ္ႀကိဳက္ပံုသြင္း၊ (လံုးဝကို)
ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္လင္းပစ္လိုက္မယ္ ...
ငိုသံရႊမ္းတဲ့ လမ္းေတြဆီက ငါရုန္းထြက္ခဲ့သလို ...
မင္းမငိုနဲ႔ေတာ့ ...
ငါလည္း မငိုေတာ့ဘူး ...
လက္ေလးဖက္နဲ႔ ကမၻာႀကီးအသက္ကို
သန္႔စင္ျခင္းေဘာင္ကြပ္မယ္ ...
..............................
အင္း...
ဒီေကာင္ေတာ့
ငုတ္တုတ္ထိုင္ နာမ္မဲ့အေတြးေတြနဲ႔
သြပ္သြပ္ခါေအာင္ ရူးေနျပန္ၿပီ ....။....။။။