ေရႊဝါေရာင္ ကႏၱာရႀကီးထဲမွာ ...
ေဆာင္းကို သြားပ်ိဳးမိတဲ့ ငါ့အျဖစ္ကိုက
ငါ့အျပစ္တစ္ခု ...
သဲမႈန္ေလးေတြေတာင္
အပူလွ်ပ္၊ အေအးပတ္ကုန္ၿပီး
ေသေမ်ာၾကၿပီ...
ေျမျပင္ႀကီးေပၚ လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ေနၾကတဲ့.
သဲဝိဥာဥ္ အမွတ္စဥ္ေတြကို ရည္တြက္ၿပီး
ငါတစ္ေယာက္တည္း ...
ေတြးမိေတြးရာ ေတြးမိရာက ...
ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္ သံေဝဂတရရနဲ႔...
ပါးစပ္ကေန တီးတိုးေရရြတ္မိလိုက္တာက
“...ေဩာ္... ငါ့အျမင္အာရံုေအာက္မွာ
မင္းေလး ေသဆံုးေပ်ာက္ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့တာ
အခုဆို ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူးပဲ...
ဒါေပမဲ့ ငါ့မ်က္စိေအာက္မွာ ေသဆံုးေနၾကေပမဲ့
ရွိေနၾကတဲ့ သဲမႈန္ေတြလို...
ငါ့အၾကည့့္ေတြ ေအာက္မွာ
မင္း ေသဆံုးသြားလည္း ဒီရင္ခြင္ထဲ ...
ဂစ္တာတစ္လက္နဲ႔
ကဗ်ာေရးတဲ့ လက္တစ္စံုကိုသာ အသံုးျပဳၿပီး
သတိရတိုင္း ေငးငိုင္ၾကည့္မိတတ္တာ ...
ၾကည့္မိတိုင္းလည္း ပါးျပင္ေပၚ
မိုးေတြ ခိုးရြာရတယ္....”...။...။...
No comments:
Post a Comment