အဲဒီညေနေပါ့...
သူ႔မ်က္ဝန္းထဲမွာ
ကိုယ့္အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြ က်ရႈံးခဲ့တာ
အတံုးအရံုးပဲ...
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး စကားလမ္းေၾကာင္းေတြ
စီးခ်င္းထိုးကတည္းက က်ရႈံးခ်င္တဲ့
စိတ္နဲ႔ပဲ ခုခံခဲ့တယ္...ဆိုေတာ့...
ဒါဟာ မထူးဆန္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ပါပဲ...
ထူးဆန္းတာတစ္ခုေတာ့ ေသခ်ာရွာၾကည့္ရင္...
အဲဒီမ်က္ဝန္းထဲ
ကိုယ္က်ရႈံးသြားကတည္းက
ကိုယ့္အခ်ိန္ေတြကို သူသိမ္းပိုက္သြားခဲ့တယ္... ဆိုတာကို
မသိလိုက္တာပဲ...။...
.......................
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...
ရင္ထဲ မႈိင္းညိဳ႕ေနတဲ့
မိုးတိမ္ေတြကိို
အဲဒီအၾကည့္နဲ႔ပဲ ကိုယ္လွဲထုတ္ပစ္ႏိုင္ခဲ့တယ္...
ဆိုေတာ့ ကိုယ္ဝမ္းသာတယ္...
ညေတြကို သူ႔ဆီေပးအပ္တယ္...
အိပ္စက္ျခင္းပဲေပးပါလို႔...
ေန႔ေတြကို သူ႔ဆီ လႊဲေျပာင္းတယ္...
ျပန္ေတြ႔တဲ့ အခ်ိန္... လူမႈေရးအရၿပံဳးရယ္ေပးပါလို႔...
...................................
ဂစ္တာတစ္လက္ရဲ့ ႀကိဳးေလးတစ္စင္း
ေလဟာနယ္ကို ခုတ္ျဖတ္...
သူလဲ (ပိုင္းပိုင္းစစ)အျပတ္ပါပဲ...
သံစဥ္မဲ့သြားမယ့္ စကၠန္႔ေတြေၾကာင့္
ယိုဖိတ္လာမယ့္ ႏွလံုးသားအလြမ္းဓာတ္ေတြကိုေတာ့
သူသိရွာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး...
ေကာင္းတယ္... ဒါဟာ ရင္ခြင္မွာ
ကဗ်ာေလရူးေတြ ခုန္ေပါက္ခိုဝင္လာမယ့္
အလားအလာေတြပဲ...
ဒါေပမဲ့...
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေရးေနရတဲ့
ငါ့လက္ေတြပဲ ငါသနားလို႔ မဆံုးဘူး...။...။...
No comments:
Post a Comment