ခ်စ္သူနဲ႔...
မဆံုႏိုင္ေအာင္...
တာ့တာျပေဝးသြားၾကၿပီးတဲ့အခါ...
လမ္းခရီးမွာ ေရးမကုန္ႏိုင္မယ့္
ဒိုင္ယာရီလြတ္ေတြ...
ေပြ႔ပိုးခဲ့ပါတယ္...။...။...
မဆံုႏိုင္တဲ့ မ်က္ဝန္းႏွစ္စံုအေၾကာင္း
ကဗ်ာေတြကို ရင္ဖြင့္ထားပါတယ္..
ပင္လယ္ျပင္မွန္ရင္...
စိုစြတ္စၿမဲ...
လူမွန္ရင္ ခ်စ္တတ္စၿမဲ...
ခ်စ္မိေတာ့ လြမ္းမိတာလည္း...
ေရွ႕ေနမလို သက္ေသခံပစၥည္းမလို
သိၾကတယ္...
တကယ္ေတာ့...
ခ်စ္သူဟာ...
ညခင္းပ်ိဳးတဲ့ လမင္းပါ...
ခက္တာက ကိုယ့္မွာ အိပ္စက္ျခင္းေတြ
ေပ်ာက္ဆံုးေနေတာ့...
ခ်စ္သူနဲ႔ ကိုယ္
ကိုးရီးယားလြဲထက္ကို သီသီေလးလြဲေခ်ာ္မႈေတြနဲ႔
လွလွပပေလး၊
တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ရယ္သြမ္းေသြးၿပီး
လြဲေခ်ာ္သြားခဲ့ၾကတယ္...။...
.......................
ေနာက္ ျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း
အတိတ္မွာ အဲဒီေႏြမပါတဲ့
ေအးျမတဲ့ ဆည္းဆာႀကီး
ေတာင္စြယ္မွာ မကြယ္ခဲ့ရင္ေတာ့...
ကိုယ့္ရင္ခုန္သံေတြ အခုထိၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္လက္ေနဦးမွာပဲ...။...
အဲဒီအလင္းေရာင္ေတြဟာ
ခ်စ္သူအတြက္...
ဘဝသန္းေခါင္ႏွစ္ခုမွာ
ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူလင္းတူလင္းဖို႔..
မီးပြားေလးတစ္စ..ေပါ့..။...။...
....................
အဲဒီေက်ာပိုးအိတ္ေလးမရွိခဲ့ရင္လည္း
သူ႔ကို ထုတ္ပိုးထည့္ထားခဲ့မိမွာ...
ေလျပည္ေလးေတြနဲ႔...
ဂ်ိဳးဂ်ာေတာင္ပံခတ္သံေတြနဲ႔...
သူ႔ဝမ္းဗလာကို လက္ဗလာနဲ႔..
ျဖည့္ခ်င္တယ္...။...ဆိုၿပီးေတာ့...
ဟူးးး...တကယ္ေတာ့ေလ...
အခုထိ ႏွလံုးသားဟာ
ရင္ခုန္သံေတြ သူ႔ဆီခ်န္ထား...
လို႔...
ဗလာမ်ားခဲ့ရတဲ့ ရင္ခြင္လို႔...
အမည္တစ္ခုတြင္ရင္း...
...............................
မတိုက္ဆိုင္ခဲ့တဲ့ မ်က္ဝန္းေလးကို
တမ္းတရင္း...
ရင္ခြင္စီးခ်င္း...
ရဲ့ ၿပိဳင္ျမင္းႏွစ္ေကာင္
(လံုးဝကို)
မတိုက္ဆိုင္ခဲ့ဘူး...။...။။။
No comments:
Post a Comment