ပူေလာင္တယ္...
လံုးဝကို ရက္ရက္စက္စက္ကို
ပူေလာင္တယ္...
ေနခုနစ္စင္းကို ရင္ဘတ္ထဲ
ဆြဲေပြ႔ရႈိက္သြင္းထားရေလာက္ေအာင္
ပူေလာင္တယ္...
သူကေတာ့ ေခါင္းေလးကိုခါလ်က္...
ျငင္းလို႔ ေကာင္းတုန္း...
ဒါေပမဲ့ ဒီဘက္မွာကေတာ့
ရိႈက္သြင္းထားတဲ့ ေန႔လည္ေတြ မြန္းတည့္လို႔ေကာင္းတုန္း...။...
...........................
ခါးသီးတယ္...
ေအာ္ဂလီဆန္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္
ခါးတူးေနတာပဲ...
ငွက္ဖ်ားမျဖစ္ဘဲနဲ႔...
(ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဘာမွကို မျဖစ္တာ)
ဒါေပမဲ့...
သူ႔ဘက္က ဥေပကၡာခါးခါးေတြကို
ႏို႔စို႔သူငယ္လို တိုက္ေကၽြးလို႔ ေကာင္းတုန္း...
..............................
စိုေနတယ္...
ပါးျပင္တစ္ခုလံုး ေရခ်ိဳးထားတယ္...
ညေတြကို ဖင္ခုထိုင္ထားၿပီးေတာ့...
တစ္ေယာက္တည္း အေတြးဧည့္ခန္းတံခါးေတြကို
ပိတ္ၿပီး...
တိတ္တိတ္ေလး ပါးျပင္ေတြကို တစ္စက္ခ်င္း
ေဝွ႔ပက္ထားတာ...
သူသိမွာပါ...လို႔...မေမွ်ာ္လင့္ရဲဘူး..
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့...
ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ့ မာန...
ေၾကာင့္...
နာက်င္ျခင္းတံခါးဟက္တက္ခြဲလိုက္ၿပီ...။..
ပါးျပင္ျမစ္ေတြေပၚမွာလည္း
ေခါင္းအံုးကေလးေတာင္ ေမ်ာေနၿပီ...။...
...............................
မ်က္လံုးႏွစ္လံုးထဲကို
သူ႔မ်က္ႏွာထည့္ထားကတည္းက အရာရာကို
ပေစာက္ စသတ္နဲ႔ ပစ္ခဲ့တာ...
အခုဆို သူတို႔က ကိုယ့္ကို
ပေစာက္စသတ္နဲ႔ ျပန္ပစ္သြားၿပီ..
ဆိုေတာ့ အရာရာ...
..........................
လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ေရွ႕တည့္တည့္
ေကာင္းကင္ႀကီး ဘုတ္ခနဲ ျပဳတ္က်လာတယ္..
ေနာက္ ေမးတယ္...
“မင္းငါ့ေရွ႕ထြက္ခဲ့ေတာ့”...တဲ့။...
No comments:
Post a Comment