အို...
အေဖ...
ေနမင္းႀကီးလား...
ဆိုတာထက္...
ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ အေဖ့ဘဝက
ပူျပင္းၿပီးသားပါ...
ေက်းဇူးပါပဲ...
ေႏြလက္ေတြနဲ႔ အနာက်င္ခံၿပီး
ေဆာင္းဘဝေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ဆီ
သယ္ေဆာင္ေပးလို႔...။...
.......................
အေဖေရးခဲ့တဲ့...
ကၽြန္ေတာ့္ကႀကီးဘဝေလး...
အခုအေဖေမွ်ာ္လင့္ထားသလို
“အ” အထိေရာက္ေတာ့မွာ...
ဒါေပမဲ့ အခုေတာင္မေရာက္ေသးဘူး...
အေဖ့လက္ေတြ...
ကၽြန္ေတာ့္ဘဝကို အဓိပၸာယ္ျပည့္စံုေအာင္
ေရးျခယ္ခံစားဆြဲျခစ္ေနတုန္းပဲရွိေသးတယ္...
အဓိပၸာယ္တစ္ခု အေဖေမွ်ာ္လင့္ထားသလို
ျဖစ္ေပၚမလာခင္...
အေဖ့လက္ေတြ ဓားေတြရွကုန္ပါၿပီ...
အရိုးအဆစ္ေတြ ဖူးေယာင္ေနပါၿပီ...
ဦးေဏွာက္ေတြ အလုပ္ပန္းေနပါၿပီ...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ...
အခု အေဖ့သား “ဘဝ” ဆိုတာႀကီးကို
ေရးတတ္ဖတ္တတ္ရံုေတာ့ ရွိပါၿပီ...
ကၽြန္ေတာ္သိတယ္...အေဖ...
ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ေက်ာျပင္ဘက္မွာ...
အေဖဟာ မ်က္ရည္အသက္ေတြ၊
ေခၽြးစက္ေတြနဲ႔ ...
ကၽြန္ေတာ့္ညေတြကို ေခ်ာ့ျမဴခဲ့တယ္...
ကၽြန္ေတာ့္ေန႔ေတြကို ပံ့ပိုးေပးခဲ့တယ္...
ေက်းဇူးပါပဲ..အေဖရယ္...။...
............................
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...
ေကာင္းကင္ႀကီးဟာ စိုတစ္လွည့္
ေျခာက္တစ္လွည့္...
ေလာကႀကီးဟာလည္း ခ်ိဳတစ္လွည့္
ခါးသီးျခင္းလက္ရာေျမာက္တစ္လွည့္...နဲ႔...
ပ်ံသန္းဖို႔ အေတာင္ပံေတြ မျဖစ္မေနတပ္ေပးခဲ့တဲ့
အေဖ့လက္ေတြကေတာ့...
အေဖ့ေစတနာခ်ိဳေတြနဲ႔...
Ever ခါးသက္တယ္...
ကၽြန္ေတာ္သိတယ္...
အေဖ...
အေဖ ဒီအပင္ကို ပ်ိဳးခဲ့တာ
အသီးစားဖို႔ မဟုတ္ဘူး...
ေလာကႀကီးမွာ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔နဲ႔...
အရိပ္သစ္တစ္ပင္ေကာင္းျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ...
အခုေတာ့ အဲဒီအပင္ဟာ...
အေဖ့ဒသနေတြနဲ႔ ပင္စည္ေတြ အခ်ိဳးက်က်၊
လက္ရာေျမာက္ေနပါၿပီ...
................................
အေဖ ဒီဇာတ္ကို ေရးခဲ့တာ
ဂုဏ္ေတြ နာမည္ေတြ
သိမ္းက်ံဳးလိုခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူး...
ဒသနခါးခါးေတြနဲ႔ လူေတြရင္ထဲကို...
နာက်င္တဲ့လက္အားျပဳၿပီး
အသက္သြင္းခဲ့ရံုပဲ...
အေဖရယ္...
ေက်းဇူးပါပဲ...
...........................
ေအာ္...အေဖ
ကဗ်ာလည္း ရွည္ေနၿပီ...
အေဖ့ဇရာေတြလည္း ေၾကြေနၿပီ...
ဒါေပမဲ့ ႏုသစ္ဆဲ
အေဖ့အၿပံဳး...
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ဓာတ္ႀကံ့ခိုင္ဖို႔အတြက္...
အခုထိေတြ႔ေနရတုန္းပါပဲ...
.........................
အေဖနဲ႔ အတူ
အေဖမ်ားအားလံုး...
တူညီတဲ့...
လက္ေတြ၊
ႏွလံုးသားေတြ ဘဝေတြ နဲ႔
သားသမီးေတြအတြက္ အၿမဲတည္ရွိေနမယ္ဆိုတာ
ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့အတြက္...
အေဖနဲ႔ တကြ...
ကမၻာေပၚရွိ အားလံုးေသာ အေဖအားလံုး...
ကိုယ္၊ စိတ္ႏွလံုး၊ သံုးပါးစလံုးရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့
ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ...
No comments:
Post a Comment