အၿပံဳးတစ္လက္နဲ႔ ...
ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တာ ၾကာၿပီ ...
ရင္ထဲမွာေတာ့ ...
မိုးေတြ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ရြာလို႔ ေကာင္းလာတယ္ ...
သီခ်င္းေတြ ၿမိဳင္ဆိုင္ေဆြးေျမ့ေၾကကြဲတတ္လာတယ္ ...
စကားလံုးေတြ ရွာႀကံ ေကာက္စု ...
အၾကည့္တစ္စံုကို ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တတ္လာတယ္ ...
အိပ္မက္ေတြနဲ႔ အတိတ္ကို ...
သူ႔အသံေလးၾကားရဖို႔ ႀကိဳးညိွသီဆိုတတ္လာတယ္ ...
လြန္ခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးလမ္းခြဲခ်ိန္ကို ...
ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး အေပၚေအာက္ ႏွစ္ထပ္ကို ခ်ဲ႕ၿပီး
ထုတ္ၾကည့္တတ္လာတယ္ ...
တစ္ရြက္တည္း လြင့္ ...
တစ္ေလွတည္း စီး ...
တစ္ေယာက္တည္း ညည္း ... ရင္း ...
ဂူသားဆန္ ... အုတ္ဂူဆန္ ... သခ်ိဳင္းဆန္ ...တဲ့
အေဖာ္မဲ့ ပဲ့တင္သံ
ကဗ်ာေတြကို သူ႔ဆီပို႔ပို႔ေပးတတ္တယ္ ...
ၾကယ္စင္ေလးေတြ ဆီကေန တစ္ဆင့္ ...ေပါ့ေလ ...
သူ႔အေၾကာင္းေတြးမိတိုင္း ...
ကေဝအဆိပ္သင့္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို
ထိုင္ထကခုန္ခိုင္းၿပီး ...
သူန႔ဲ နီးၿပီ ... လို႔ ေပ်ာ္ေနတတ္လာတယ္ ...
သူနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ...
အန္ခ်ခင္းျပဖို႔ ကဗ်ာေတြ မ်ားစြာ ...
သိုဝွက္သိမ္းဆည္းထားပါတယ္ ...
No comments:
Post a Comment