အဲဒါကို ရွင္းမယ့္စိတ္က တံျမက္စည္းကို ဖက္ၿပီး အိပ္ေနတုန္း ...
ငါ့ကမၻာမွာ ႏို႔ေသာက္ထားတဲ့
၀လံုးေလးလည္း ရွိတယ္ ...
အဲဒီ၀လံုးေလးက အဘိ္ုးအိုနဲ႔ ယုန္သူငယ္ကို
ၿမိန္ေရယွက္ေရအေကာင္လံုးလိုက္ မ်ိဳခ်ထားတယ္ ...
ငါ့ကမၻာမွာ ပဥၥဂံတစ္ခုနဲ႔ သံုးနားညီႀတိဂံအခ်ဳိ႕ေပါင္းစည္းျခင္းေတြ
မိုးေပၚ ခ်ိတ္တင္ထားတယ္ ...
သူတို႔က မၾကားတတ္ေပမဲ့ ငါသူတို႔ကို
စကားေျပာေလ့ရွိတယ္ ...
တခါတခါ ငါ့ကို ႏွစ္သိမ့္ဖို႔ သူတို႔ထဲက တခ်ိဳ႕ခုန္ဆင္းလာၾကေတာ့ ...
လမ္းတ၀က္မွာ သူတို႔ေပ်ာက္သြားတယ္ ...
သူတို႔ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းအတြက္ ငိုလိုက္ရတာအေမာ ...
ငါ့ကမၻာမွာ ...
မနက္တိုင္း အိပ္ရာေပၚက င့ါကိုယ္ငါ
ျပန္ခူးၿပီး ...
ညတိုင္း အိပ္ရာထဲကို ငါ့ကိုယ္ငါ
သမ္းေ၀မ်ည္းငိုက္ျပန္သီးေလ့ရွိတယ္ ...
ငါ့ကမၻာမွာ ...
ဘယ္သူကမွ လက္သင့္မခံတဲ့ အနမ္းေတြ
ငါ့ကဗ်ာမွာ ပံုအပ္ထားခဲ့တယ္ ...
ကဗ်ာဆရာေတာ့ မဟုတ္ေပမဲ့ ကဗ်ာမာယာမွာ
ယစ္မူးတတ္သူမို႔ ...
ငါ့ကမၻာမွာ ...
``မေသာ္တာအေၾကာင္း ေတြးေတာျခင္း´´ ဆိုတဲ့ ရိုးရာနဲ႔
အိပ္မက္ေတြကို ကုလားရွင္ျပဳ ျပဳေပးရင္း ဘာညာကြိကြငါဟာ
သန္းေခါင္ယံေက်ာ္မွ အိပ္တတ္လာၿပီ ...
လ်ံႏိုး
ဒီဇင္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၀(ည ၁၁:၂၃)
No comments:
Post a Comment