... :)

   "ေလွ်ာက္ေနက်လမ္းမွာ ငါအၿမဲရွိတယ္"

က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ေပၚ မျဖဴစင္ နာမည္ပဲ ခဏခဏေၾကြက်မိေနေၾကာင္း
စာေရးအေၾကာင္းၾကားလိုက္ေတာ့ ...
လက္ဖ၀ါးေပၚမွာ အသင့္ခူးၿပီးသား ကဗ်ာအသီးပြင့္ေတြ ...
က်ေနာ္ဟာ မျဖဴစင္ ကို ပ်ိဳးတဲ့ လယ္သမား ...
စာအုပ္ထဲက ထြက္လာသမွ် ရိုင္းစိုင္းရင့္က်က္မႈေတြသာ ျဖစ္ရဲ့ ...
သိမ္းထားပါ ဆိုတာထက္ အဲ့ဇာတ္ထုပ္ကို ခဏေခါက္ထား ...
ေခါင္းရိုးညီတဲ့ တေန႔ ကမၻာႀကီးမီးေလာင္တဲ့တေန႔ အဲဒီဇာတ္ထုပ္/ထုတ္ ကျပၾကတာေပါ့ ...
အဲ့ဒီေန႔က်ရင္ က်ေနာ့္ေလာက္ ဘယ္သူမိုက္မလဲ မျဖဴစင္ေရွ႕ဘလိုင္းႀကီးေခါင္းေမာ့ရဲတယ္ ...
ရင္ခြင္ႀကီးကို ဖြင့္ထားတာ ၾကာၿပီ မျဖဴစင္ ဘယ္ေတာ့မွ လာမနားခဲ့ဘူး ...
ရင္ကြဲပက္လက္ထဲကို ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းၿပိဳင္းၿပိဳင္းေတြကို ခပ္စိပ္စိပ္ စီရီထားလိုက္ေတာ့
အလြမ္း ... ဆိုတာ လူၾကားေကာင္းတဲ့ ေရာဂါျဖစ္ေၾကာင္း ...
ကိုယ့္ျမင္း ကိုယ္စိုင္းတာပဲ စစ္ကိုင္းက ဘယ္ေရာက္ေရာက္ေပါ့
မျဖဴစင္အနားေ၇ာက္ဖို႔ ...
တေန႔တလံ ေျခသံက လံုပါတယ္ ေလွ်ာက္ရင္းေလွ်ာက္ရင္း မျဖဴစင္ အသံက တျဖည္းျဖည္း က်ယ္လာသလိုပဲ ...
နဖူးျပင္ေပၚက မိုးသီးေတြ ျပဳတ္က်
ႏွေျမာပါတယ္ ဆိုမွ
သံုးစြဲလိုက္မိတဲ့ ျပကၡဒိန္ဇယားေတြ ...
မျဖဴစင္ နဲ႔ မသက္ဆိုင္ေတာ့ပါဘူးဆိုမွ သက္ဆိုင္မႈက
မသက္ဆိုင္မႈလို လို သက္ဆိုင္မႈလိုလို ... ဘာလို လို ညာ လို လို ဘယ္ လို လို ...
လိုေနတာက သူမ နာမည္ ရည္ရြတ္လိုက္ရံုနဲ႔ ရလာတဲ့ သတၱိအစိုင္အခဲေတြ ...