ဘယ္ေတာ့ ေျခဦးလွည့္လာမလဲ ...
မသိရတဲ့
ေလလြင့္ႀကိဳးမဲ့ေကာ္နက္ရွင္ကို
ညရိုင္းတစ္ခုမွာ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို
စကားေျပာခ်င္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္
ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အလိုမက်စိတ္နဲ႔ပဲ ...
တက္(ေတာက္)တစ္ခုကို (ေခါက္)
ေလျပည္ေတြထဲ လက္ေဆာင္ထည့္ေပးလိုက္တယ္ ...
ေမြးကတည္းက ေမြးဖြားေပးတဲ့
သူနာျပဳဆရာမကို ေမာ္ဖူးဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ႏုိ႔စို႔ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ကစားရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေက်ာင္းတက္ရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
အတန္းၿပီးဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေအာင္စာရင္းထြက္ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေနာက္တစ္တန္းတက္ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေစာင့္ဆိုင္း ....
ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေစာင့္ဆိုင္း ...
ဆယ္တန္းေလးေတာ့ ေအာင္လာခဲ့ပါၿပီ ...တဲ့...
ေကာလိပ္တက္ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ႏွစ္ကုန္ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေနာက္တစ္တန္းတက္ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
တဆိုင္းဆိုင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုး
အရိုးေတြ ၿပိဳင္းၿပိဳင္းထြက္သည္အထိ
ေစာင့္ဆိုင္းလာလိုက္တာ ...
ဘြဲ႔ေလးေတာ့ နာမည္တပ္ခံရပါၿပီ ...
ေနာက္ ...
အလုပ္ရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
အလုပ္ရွင္မ်က္ႏွာရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
မ ဆီက အေျဖရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ကို႔ဆီက အေျဖရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ညီမေလးဆီက အေျဖရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေမာင့္ဆီက အေျဖရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
သူ႔ဆီက အေျဖရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
တဆိုင္းဆိုင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ...
ကဗ်ာရိုင္းေတြ ထြက္လာမွ ...
လက္ထပ္ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ကေလးရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အိမ္ေထာင္စုတစ္ခုကို ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေျမးေလးေတြ၊ ေျမးမေလးေတြမ်က္ႏွာ ေစာင့္ဆိုင္း ...
သားသမီးေတြ အိမ္ျပန္အလာ
ေျမးေလးေတြနဲ႔ အတူ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေစာင့္ဆိုင္း ...
ေနာက္ဆံုး ...
“...ငါဘယ္ေန႔ ေသရမလဲ...” ဆိုတဲ့
စကားရဲ့ အေျဖသိရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ...
ကဲ ...
အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ျပည့္ဖံုးကားခ်လိုက္ပါၿပီ ...
.......................................
ဘဝဆိုတာ ...
ယံုၾကည္ရမယ္ ...
ရွင္သန္ရမယ္ ...
“...ငါဟာ မေန႔ကထက္ ဒီေန႔
ပိုေကာင္း၊ ပိုတုိးတက္ရမယ္...”...လို႔ ...။
No comments:
Post a Comment