“သုညသည္သာ ေနာက္ဆံုးျဖစ္၍ ... သုညသည္သာ အစကနဦးဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း ...”

ေမ်ာခဲ့ရတာ ျမစ္က်ိဳးအင္းဘယ္ႏွစ္ခုေတာင္
ငါ့ဘဝမွာ လက္ပစ္စံခ်ိန္ခ်ိဳးခဲ့ၿပီလဲ ...
ေကြ႔ေကြ႔ေကာက္ေကာက္
ဒီျမစ္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္စုန္လာလိုက္ရတာ ...
စုန္သာ စုန္ခဲ့ရတယ္ ...
ကၽြန္ေတာ့္မွာ မ နဲ႔ ေဝးခဲ့ရတယ္ ...ဆိုတာကို
မယံုႏုိင္ေသး ...
ေမ်ာသာေမ်ာခဲ့ရတယ္ ...
ေျဖသာစကားျမစ္ေတြထဲမွာ
ကၽြန္ေတာ့္နာမည္အခုထိမေပ်ာ္ဝင္ႏိုင္ေသး ...

မနက္ျဖန္ေတြကို ေမးရက္ပါဘဲ ...
ဒီဒဏ္ရာ ျပန္ေကာင္းေအာင္ ကုသေပးႏိုင္မလား ...လို႔ ...

ရင္ခုန္သံေတြ လြင့္ေမ်ာတဲ့
ေကာင္းကင္ႀကီးမွာ ကြဲရွရာ မေျဖသာ၊
ပက္လက္ဟေနတဲ့ ဒဏ္ရာ ...
ေဘးနားမွာ အပ္ေလးတစ္စင္း ...
ဘယ္ေတာ့မွ ထြက္သြားႏိုင္မွာ မဟုတ္လို႔
သက္ေသခံပစၥည္းေလးေပါ့ ...
အိပ္မက္ေတြထဲမွာ အဲဒီအပ္တစ္စင္းကို
လံုလံုၿခံဳၿခံဳသိမ္းဆည္းထားတယ္ ...
အပ္ေလးက တခါတေလညည္းရွာပါတယ္ ...
“ ေမာင္ေလး ...မ ကို ထြက္သြားခြင့္ ျပဳပါေတာ့ ...” ...လို႔ ...။...

ညအမွတ္ေထာင့္ငါးရာ ...
ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ကဗ်ာဆရာ ...
အိပ္မက္ေတြ ျပန္ေပးဆြဲမႈနဲ႔ ...
စာရြက္ေတြေပၚ ေဘာပင္တစ္လက္နဲ႔ ကားစင္တင္ခံရတယ္ ...
သံေယာဇဥ္ေတြ ...
အတိတ္ေတြ ...
မ စကားသံေတြကေတာ့ သူ႔ကို ေလွာင္လို႔ ရယ္လို႔ ...ေပါ့...
သူေလးေက်နပ္ပါတယ္ ...
တစ္စထက္ တစ္စ ...၊
ကြဲရွလာတဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို ညင္သာစြာပြတ္ထူရင္း ...
ညီႇေစာ္နံ သူ႔ေသြးဒိုင္ယာရီတစ္ပုဒ္ကို ပစ္ခ်လိုက္တယ္ ...

ဒိုင္ယာရီေနာက္ဆံုးမွာ ...
စာလံုးေလးေတြ ခြင္းထားတာက ...
“ ငါ့အတိတ္တြင္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ မ အိပ္ေနစဥ္
မသိမသာ ရင္ခုန္သံမ်ားအား သူ႔အတြက္ ...
ပက္ျဖန္းေပးခဲ့ပါသည္ ...ကုန္ခမ္းသြားေသာာ
ထိုရင္ခုန္သံရနံ႔မ်ားသည္ မ အားခစားမည့္
တစ္သက္တာ ေမႊးႀကိဳင္ရနံ႔မ်ားသာ ...”