``မိုးလႈိင္ည´´

မိုးျမႇားေတြ ...
မိုးျမႇားေတြ ...
ရက္ရက္စက္စက္ပဲ ေျမျပင္ေပၚကို သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ေတြ
ေဒါင္လိုက္ အလ်ားလိုက္ သြန္ႀကဲခ်ၾက ...

ေကာင္းကင္တစ္ေလွ်ာက္ကလည္း ....
အလင္းအိမ္ေတြနဲ႔ ကခုန္ေပ်ာ္ျမဴးလို႔ .... မို႔လို႔ ေမာက္လို႔ ...

ေျမျပင္တစ္ေလွ်ာက္လံုးက မိုးရာသီထဲ ၿပိဳလဲကာ ...
ခါးသီးတဲ့ ပူေလာင္ျခင္းေတြ
အၿပိဳင္အဆိုင္ အိုမင္းရင့္ေရာ္သြားၾကတာ ...
ဘယ္သူသိႏိုင္မလဲ ...

ေဩာ္ ...
တမ္းျခင္းတစ္စံုနဲ႔ ပ်ိဳးခဲ့တဲ့
တရႈိက္မက္မက္မိုးရာသီအနမ္းေလးတခုေတာ့ ....
အသက္၀င္စျပဳလာပါၿပီ ...။ ...
(၂)
ေကာင္းျခင္းအျဖာျဖာနဲ႔ ...
ငါ့ရဲ့ ....
ေၾကကြဲျခင္း ရင္ဘတ္တစ္စံု ...
ပူေလာင္ျခင္း သက္ျပင္းတစ္အံု ...
နာက်င္ျခင္း ၀ိဥာဥ္အစံုတို႔ကို ရိုက္ခြဲခုတ္ခ်သြားေပးၾကပါ ...
ေစာင့္ဆိုင္းျခင္း အခါခါ ...
ေစာင့္လာခဲ့ရတာ ...
(၃)
မိုးတိမ္ေတြကေတာ့ ...
ညေတြနဲ႔ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဖံုးအုပ္ထားၾကေလရဲ့ ...
ဟိုး ... ျမင္ေနရတဲ့
မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းႀကီးရဲ့ ၀င္ရိုးစြန္းအစနဲ႔ အဆံုးတေလွ်ာက္ ...
ေျပးလႊားေနတဲ့ ေကာင္းကင္ကမ္းရိုးတန္းႀကီးဟာ ေအာ္ျမည္တာ ...
အြား ...
ေသြးပ်က္စရာေကာင္းလိုက္တာ ...
ေၾကာက္ခမန္းလိလိ တခ်က္တခ်က္ ထထေအာ္ျမည္ၿပီး ....
ခံစားခ်က္ေတြကို အပူျပင္းဆံုးေတာက္ကၽြမ္းေနတာ ...

ေကာင္းကင္ႀကီးရ့ဲ မ်က္ႏွာျပင္တစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ ...
အက္ကြဲမႈနဲ႔ တုန္ခါမႈတို႔ ေဆာက္တည္ရာမရ ေျပးၾကလႊားၾက ...
(၃)
ငါ့တစ္ေယာက္တည္း ...
မူးေ၀ျခင္းေတြထဲမွာ ...
ကဗ်ာတပုဒ္၊
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ... တိုနဲ႔
ယစ္မူး...လို႔ပါလ်က္ ...နဲ႔ ...

ေကာင္းကင္ရဲ့ တဟုန္ထိုးမိုးစက္ေလးေတြဆီက
အေငြ႔အသက္ေတြ ...

ခ်မ္းေအးေအးေလးနဲ႔ ...
အဲဒီည အိပ္မက္ေတြထဲ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္ ...
(၄)
ရႈိက္ပါတငင္ မိုးႀကီးရွင္ ...

``ကြဲေၾကျခင္း သီအိုရီ´´

အလြမ္းေနမ၀င္ေသးခင္အထိ ...
ငါဟာ ...
အခ်စ္ကို ကပိုကသီ၀တ္ဆင္အလွျပင္ထား သူ ...

သူ႔ႏႈတ္က ဖိတ္စင္လွ်ံက်လာသမွ် ...
ဆိုင္ဆိုင္ၿမိဳင္ၿမိဳင္ ရယ္သံတီးလံုးေတြေအာက္မွာ ...
ရႈသူမရွိဘဲ ကျပေယာင္တမ္း သူ ...

ေကာင္းကင္မရွိတဲ့ မိုးတိမ္ေတြဆီ ...
က်ရႈံးၿပိဳလဲ ေနေၾကာင္း ...
ေကာင္မေလး သိပါ ...
မ်က္ရည္ေတြ ရႈိက္ႀကီးတငင္ အေၾကာင္းျပခ်က္မဲ့
ရြာခ်ေနတာ ...
တီးတိုးရြတ္ဆိုမိ သူ ...

ႏွင္းဆီဆူးလို ခ်ိဳၿမိန္ျခင္း ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးနဲ႔ အဆိပ္သင့္ သူ ...

ေနမ၀င္ တမ္းတမႈအင္ပါယာနဲ႔ ...
သံုးပန္းျဖစ္ေနမွန္းေတာ့ မသိဘဲ ...
ကိုယ္ တေကာေကာ ...
ခ်စ္တယ္ ... ဆိုတဲ့ စကား တသြင္သြင္ ေျပာတတ္ သူ ...
တကယ္ေတာ့ ...
ေကာင္မေလး ေနမ၀င္ခင္ က်ရႈံးသင့္တာက ငါ ပါ ...
(ဒါေပမဲ့)
ငါ့မွာ ေကာင္းကင္မရွိတာ ...
ဒိုင္ယာရီေတြ အရြက္လိုက္ အလိပ္လိုက္ ...
ကြာက်ေပ်ာက္ရွသြားသလိုပ ...
....................................
အဆံုးမွာေတာ့ ...
ျပကၡဒိန္ေတြထဲက ``အထီးက်န္ျခင္း´´ ... ဆိုတဲ့
စကားလံုးေတြ အစိုင္အခဲဆန္လာခဲ့ ...

ခပ္ယဲ့ယဲ့ ပူျပင္းစပ္ေလာင္ျခင္းေတြထဲ ...
ေနခုနစ္စင္းကို လက္သင့္ခံထားရတာ ...
အရင္က ခင္မင္ခဲ့တဲ့ ...
ေဆာင္းပ်ိဳအလင္းေတြကို အားနာတယ္ ...

တကယ္ေတာ့ ...
ေကာင္မေလးရယ္ ...
ငါေလ ...
(အရာအားလံုး)
တစ္စစီကြဲေၾကေနတယ္ ...

လွ်ိဳ႕၀ွက္သည္းဖိုဆန္ဆန္ မိန္းမတစ္ေယာက္အား ဖတ္ရႈျခင္း

လွ်ိဳ႕၀ွက္သည္းဖို ဆန္တဲ့မိန္းမ …
ငါ့ေကာင္းကင္ကို ဟားတိုက္၀တ္ဆင္ထားတယ္ …
ငါ့မွာေတာ့ …
အသက္ရႈသံေတြ ပင့္လိုက္ ရႈိက္ခိုက္နဲ႔
အပင့္အရႈိက္တိုင္းမွာ စကၠန္႔ေလးေတြနဲ႔ အတူ …
မင္း အၿပံဳးေတြရဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ေဖြရွာတယ္ …

မင္းရဲ့ အနံ႔အသက္ေတြမွာေတာင္မွ …
? ဆိုတာ အၿမဲတမ္းရွိတယ္ …
တကယ္ေတာ့ မင္းကို ခ်စ္မိတာဟာ …
ငါဘ၀မွာ ကိုယ့္စကားကို ျပန္မ်ိဳခ်ရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး …

…………………………………..
မင္းအၿပံဳးေတြမွာ ရူးသြပ္ျခင္းေတြပါတယ္ …
ေၾကာင္စီစီျဖစ္ျခင္းေတြ ပါတယ္ …
ရယ္ေမာျခင္းေတြ ပါတယ္ …
ငူတူတူျဖစ္ခ်င္းေတြ ပါတယ္ …
ငိုယိုမ်က္စပ္ျခင္းေတြ ပါတယ္ …
အားလံုးပါပဲ …
မင္း ငါ့အာရံုထဲမွာ မီးဖြားသန္႔စင္တဲ့ေန႔ေတြက စလို႔ …
ငါသိလာတာက …
မင္းမွာ အဓိပၸာယ္ေပါင္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိတယ္ …
ဘာသာစကားေပါင္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာကို သိုသိပ္လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားတယ္ …
…………………………………………
မင္းကို ဖတ္ေနရတာ …
အာရံုငါးပါးစလံုး ေန႔တိုင္းေမာရတယ္ …
မိနစ္တိုင္းဟာ မင္း အၾကည့္ေလးေတြရဲ့ အဓိပၸာယ္ကို မွန္းဆမႈန႔ဲ …
လြဲေခ်ာ္မႈလွလွေလးေတြကို ျဖတ္သန္းလြဲေခ်ာ္ရွပ္သီသြားတယ္ …
မင္း အနား ငါခစားလို႔ ….
တစကၠန္႔ေလးပဲ ငါၿပံဳးေနခဲ့ရင္ေတာင္မွ …
ငါ့ရင္ခုန္သံေတြရဲ့ လြဲေခ်ာ္မႈေတြ မင္း အာရံုေတြမွာ
လြတ္ခ်ေနတယ္ … ဆိုတာ
မင္း နားလည္ …

? ? ? ? ? ? ? ?
? ? ? ? ? ?
? ? ? ? ? ? ? ?
? ? ? ? ? ?
ငါ ဘယ္မွာလဲ ….
ဘယ္မွာလဲ ငါ ….
မင္းေၾကာင့္ ? ေတြထဲမွာ …
ငါ ရြာလည္တယ္ …

ေတာက္ !!!!!!!!!!!
မီးခိုးေတြ ေ၀တဲ့ မ်က္ရည္ မ်က္ခုန္းေတြ …
ေမးခြန္းဆန္တယ္ …
မင္း မွတ္ထားပါ …
ေမးခြန္းဆိုတာ ဖတ္တတ္မွ …
အခ်စ္ဆိုတာ ခ်စ္တတ္မွ …
အေျဖေတြ႔တယ္ …တဲ့ …။….
မင္းကိုငါ ခ်စ္တတ္ခဲ့တာ …
ငါ့ မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ေသြးယုိေႏြအိုေတြ ျပန္ျပန္ႏုပ်ိဳမ်စ္ႏုလာတာ ….
ေဆာင္းပ်ိဳလင္းညိဳေတြ အိုမင္းရင့္ေရာ္လာတာ …
နားလည္စမ္းပါ …
မင္း အေပၚ အခ်ိန္ကာလနဲ႔ တကြ …
ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခဲ့လဲ ဆိုတာ …
ဒါေပမဲ့ အခုခ်ိန္ထိ မင္းရဲ့ တခါၿပံဳးေလးကိုေတာင္မွ …
အေျဖရွာမေတြ႔ဘူး …

………………………………
ခ်စ္တတ္တဲ့ …
ဒီ ေႏြလို သတၱ၀ါေကာင္ …
ေနခုနစ္စင္းနဲ႔ မီးေလာင္သန္႔စင္မယ္ …

အိေျႏၵရွင္

ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲမနက္ခင္းတစ္ခု ...
ယဲ့ယဲ့ေလး သူ ၿပံဳးခဲ့ ...
သြားထက္ေလး ...
ကၽြန္ေတာ့္အာရံုထဲ ထြက္ေပၚလာတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ...
ဦးေဏွာက္ထဲ ? တစ္ခု ကစုန္ေျပးေပါက္ေရာက္ခ်လာတယ္ ....

... ? ...

သိကၡာေတြေအာက္မွာ အလံျဖဴေတြသာ ....
ရက္ရက္ေရာေရာ လႊင့္ထူရင္း ...
ရင္ခုန္သံေတြဟာ တစ္ေကာင္ၾကြက္တစ္ေကာင္ ရဲ့ ...
လာသူမဲ့ ... ခိုသူမဲ့ ...
ေျမပံုေဟာင္းတစ္ခုလို ...
ေဆြးေျမ့ေဟာင္းႏြမ္းအထီးက်န္တာ ...
... ဪ ...
ၾကာၿပီေပါ့ေလ ...
...................................
ဒီရင္ခြင္ဟာလည္း ...
မိုးငတ္လယ္ျပင္တစ္ျပင္လို ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲ
ေျခာက္ေသြ႔ေပါက္ကြဲေနပါၿပီ ...
.......................................
..................................
အာရုံေတြမွာ ...
အိေျႏၵေတြသာ မရွိခဲ့ရင္ ....

ကဗ်ာေတြ ရွိေနေသးသ၍ေတာ့

မိန္းမပ်ိဳေလးေရ …
ကဗ်ာေတြ ရွိေနသ၍
မင္း ဟာ ငါ နဲ႔ …
လံုးဝအခ်ိတ္အဆက္မဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး …

ေနာက္ …
ကဗ်ာေတြ ရွိေနေသးသ၍လည္း
မင္းငါ့ႏွလံုးသားကို …
ဘယ္လိုခြဲခြဲ ကြဲမွာမဟုတ္ဘူး …
? ? ? —–
မင္း ငါ့ႏွလံုးသားမွာ …
မေမြးဖြားခင္ကတည္းက …
ငါ ဟာ …
ကဗ်ာေတြမွာ ကြဲေၾကၿပဲစင္ … ခဲ့ၿပီးလို႔ပဲ …
(၂)
ငါ့ေျခေထာက္ေတြ အေမေမြးကတည္းက အတိုင္းပဲ …
မေျပာင္းလဲဘူး … ႏွစ္ေခ်ာင္းထဲ …
လမ္းေပၚမွာလည္း …
တစ္စကၠန္႔ကို ေျခသံတစ္ခါထက္ ပိုမသြားဘူး …
ရင္ခုန္သံေတြ အေဖာ္မရွိဘူး …
အာရံုေတြ အထီးက်န္လ်က္ … ပဲ …

ဒါေပမဲ့ …
မိန္းမပ်ိဳေလးေရ မင္း မွတ္ထား …
ကဗ်ာေတြ ရွိေနေသးသ၍ေတာ့ …
စကားလံုးေတြက
“ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ”
“အစစ္အမွန္” ကို လွစ္ျပရမယ္ …ဆိုရင္ေတာ့ …
“သိုက္ၿမံဳစည္ကားျခင္း”
… ပါ ပဲ …။

သူ႔ဘဝ

မီးဟုန္းတေတာက္ေတာ့ ေသဆံုးၿငိမ္းေအးသြားၿပီ ...
......................................
တစ္ေန႔ ...
သူ႔ေခၚသံေနာက္ သဲ့သဲ့ငါ ...
ၾကားလိုက္တယ္ ...
“ ရွဲ ...”

ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ

ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ ...
သူနဲ႔ ပတ္သက္သမွ် ရယ္သံတစေလးေတာင္
မက်န္ရွိဘဲ ...
အရာအားလံုး ၿပီးဆံုးသြားၿပီ ...
သူ႔နာမည္လည္း ျပည့္ဖံုးကား ခ်လိုက္ပါၿပီ ...
(၂)
ဦးတည္ရာမဲ့ သူ႔ခရီးစဥ္အတြက္ေတာ့ ...
အဆံုးစြန္ လမ္းခြဲေလးထိ လိုက္ပို႔မယ့္ သူေတြက ...
မ်က္ရည္တံခါးမ်ားကို ေဆာက္လုပ္လ်က္ ...
သူ႔အေပၚ အၾကည့္အာရံုေတြကို ျဖန္႔ႀကဲထားၾကတယ္ ...
သူ ...
အခုေတာ့ ၿငိမ္သက္လို႔ ...
သူ ...
မေန႔ကေတာ့ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔လို႔ ...
စကားလံုးေတြ ေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာ လႊတ္ထုတ္လို႔ ...
(၃)
အခုေတာ့ သူ႔နာမည္တစ္ခု လူေတြရဲ့ ပါးစပ္ဖ်ားကလြဲလို႔ ...
ၿပီးဆံုးသြားၿပီ ...
ေလျပည္ေတြကို လိုက္ခိုကာ ...
သူ ...
ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းေတြနဲ႔ အတူ လြင့္ပါသြားၿပီ ...
(လမ္းခရီးေတြဟာ အထီးက်န္ဆန္လာခဲ့ ...
ေျခလွမ္းေတြ တစထက္ တစ လႈိဏ္ေခါင္းက်ယ္ဆန္လာခဲ့ ...
ေသြးစိမ့္တဲ့ ပဲ့တင္သံေတြနဲ႔ ...
အာရံုေတြထဲ ေျခသံဟာ ခါတိုင္းထက္ ပိုက်ယ္တယ္ ...)
(၄)
မေန႔တေန႔ေတြက ...
မေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြနဲ႔ (ဘဝေတြထဲ)ဆိုက္ေရာက္လာျခင္းကို
ဘုရားသခင္ လွစ္ဟျပတယ္ ...
ေပ်ာ္ေမြ႔ေစတယ္ ...
အခုေတာ့ ...
ဘုရားသခင္ကိုယ္တိုင္ကပဲ ကၽြမ္းက်င္စြာ ...
သူ႔လက္တစ္ဖက္နဲ႔ပဲ မ်က္လွည့္တစ္ကြက္ကို
ျပသလိုက္ၿပီ ...
ငါ့အတြက္ေတာ့ ...
သက္ျပင္းတစ္စံုနဲ႔ မ်က္ရည္ျမစ္ႀကီးကို ထုတ္လုပ္ေပးရတာေလာက္ ...
ေမာဟိုက္တာ မရွိဘူး ...
သူ႔ေၾကာင့္ ...
ငါ့အရႈိက္သံေတြ ျပင္းထန္စူးရွခါးသီးတယ္ ...
ပါးေတြလည္း စိုစြတ္ေနပါၿပီ ...
ၿပီးခဲ့တာေတြလည္း ...
........ၿပီးၿပီ.......
........ၿပီးၿပီ.......
ၿပီးၿပီ ..............
သူလည္း အၿပီး ....
ကိုယ္လည္း အညည္းပဲ ...
ကဲ ...
သူကေတာ့ တကယ္ ...
ၿပီးၿပီ ...။..။။။။
(၅)
သူနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ဇာတ္လမ္း ...
ေနာက္တစ္ခန္းဆိုတာ မရွိေတာ့ပါေၾကာင္း ...

မိုးႀကိဳးလို လူမ်ား

ဗီးနပ္စ္ရဲ့ ေသြးသား သမီးပ်ိဳေလးေရ ...

ငါေလ ...
တခါတေလ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြေပၚ
အေပၚယံသာစိုက္ႀကဲၾကတဲ့ ခင္မင္မႈအေၾကာင္း ...
အေတြးေလဟပ္မိရဲ့ ...

အခ်စ္ဆိုတဲ့ မင္းကိုေတာ့ ...
သူတို႔ တြင္တြင္သံုးၾကတယ္ ...
သူတို႔ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြမွာတင္ ...
ခင္မင္မႈေတြက ရင့္မွည့္ေနၿပီ ...
ဟားးးဟားးး....
တကယ္ေတာ့ေလ ...
အုတ္ဂူဆန္တဲ့ သူတို႔ရဲ့ ရယ္သံေတြက ...
အုတ္ဂူဆန္တဲ့ သူတို႔စကားလံုးေတြက ...
အုတ္ဂူဆန္တဲ့ သူတို႔အၿပံဳးေတြက ...
ပုတ္သိုးေနတဲ့ သူတို႔ႏွလံုးသားကိုေတာ့ ကာရံဖို႔ ...
အယူခံဖို႔ လံုေလာက္ကဗ်ာဆန္ပါတယ္ ...
ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းပါတယ္ ...
ဒီအတြက္လည္း သူတို႔ေတြဟာ ...
အုတ္ဂူလို ျဖဴစင္ေနပါတယ္ ...
ဒါေပမဲ့ အုတ္ဂူတခ်ပ္လို အထဲမွာ ...
လမိုက္ညေတြ ျပည့္သိပ္ေနမွန္း ဘယ္သူမွ ...
ဂရုမျပဳမိၾကပါဘူး ...

ေကာင္မေလး ...
ယုဒအနမ္းေလးေလ ...
မင္း မွတ္မိဦးမယ္ ထင္တယ္ ...
ခရစ္ေတာ္ရဲ့ ပါးျပင္ေပၚ အညင္အသာပဲ
သူ ခုတ္ခ်ခဲ့တယ္ ...
ခ်ိဳၿမိန္ေကာင္း ခ်ိဳၿမိန္မွာပါ ...
ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေပၚ ပ်ားရည္ေတြ
အထပ္ထပ္သံုးလိမ္းစရာမလိုေတာ့ေအာင္ ...
ေကာက္က်စ္တဲ့ အၿပံဳးနဲ႔ အနမ္းဟာ သူ႔အလိုလို ...
ခ်ိဳၿမိန္ၿပီးသား ...

(၂)
နဖူးေပၚမွာ စာတန္းေလးေတာ့ ...
သူတို႔ တင္ထားတယ္ ...
“ႀကိဳဆိုပါသည္”
...... တဲ့ ...
ငါတုိ႔ရဲ့ အဖိုးတန္တဲ့ ဝိဥာဥ္ေတြကို
ႏုတ္ယူဖို႔ ...
ငါတို႔ဆီက ငါတို႔ ကိုယ္စီ ပိုင္ဆိုင္တဲ့
ရတနာသိုက္ေတြကို တူးေဖာ္ဖို႔ ...
သူတို႔ အၿပံဳးေတြထဲမွာ လက္နက္ေတြ ဝွက္ထားတယ္ ...
ဆူးေတြ ခင္းထားတယ္ ငါတို႔ေတြ ေသဖို႔ ...
ေကာင္မေလး မင္းသိလား ...
ငါတို႔ဟာ ...
တခါတေလ မိုးတိမ္ေတြေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ေနရတာနဲ႔ တူတယ္ ...
လို႔ ...
ပါးလြားတယ္ ကြာ ...
မတည္ၿမဲမွန္းေတာ့ မသိၾကဘူး ...
အၿပံဳးလို႔ ဘြဲ႔ေပးထားၾကတဲ့ ေလေျပေလးေတြနဲ႔ ...
ႏူးညံ့ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ငါတို႔ ရနံ႔ေလးေတြ သူတို႔ စုပ္ယူလို႔ အၿပီးမွာ ...
ငါတို႔ နင္းထားတဲ့ တိမ္လႊာေတြ ...
သူတို႔ စနက္နဲ႔ သူတို႔ ၿဖိဳဖ်က္ၾကမယ္ ...
ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္း သီအိုရီ တစ္ခုလို ...
အေသအခ်ာ သိေနတဲ့
သီအိုရီ တစ္ခု ... လို႔ မွတ္ယူထားလိုက္ ေကာင္မေလးေရ ...
(၃)
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ...
ေကာင္မေလးရယ္ ...
ေသခ်ာစြာ ျဖဴစင္စြာ
ႏွစ္ခုပဲ ငါတုိ႔ ေဘးနားက်န္ခဲ့တယ္ ...
ကဗ်ာ ရယ္ ...
တစ္ေယာက္ေဘးနား ...
တစ္ေယာက္ ရွိတယ္ ... ဆိုတဲ့ အသိရယ္ ...။ ...
ဒီေတာ့ မင္းဝိဥာဥ္ကို ...
အဆိပ္ဓားသြား ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြနဲ႔ ေဝးရာ ...
ထုဆစ္ထားလိုက္ပါ ...။...

ဖတ္ရႈေပးပါ … ကၽြန္ေတာ္ေရးသမွ်စာေတြထဲက အဖတ္ေစခ်င္ဆံုး ေဆာင္းပါးေလးပါ

တခါတေလ လူ႔ဘဝမွာ လက္တြဲေဖာ္(ၾကင္ယာဖက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူငယ္ခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္)ေရြးတဲ့အခါ – လူေတြက လူအားလံုးအတြက္ ေကာင္းတဲ့လူဟာ သူတို႔အတြက္ အလားတူေကာင္းမယ္ လို႔ ထင္တတ္ၾကတယ္ …တကယ္ေတာ့ (အားလံုးကို မဆိုလိုခ်င္ဘူး) လူေတြဟာ အားလံုးအတြက္ေကာင္းရင္ တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ မေကာင္းတတ္ပါဘူး … ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္အေနနဲ႔ ကိုယ့္ကို အဆံုးစြန္အထိ မေပးဆပ္ၾကဘူး …ဒါေၾကာင့္ အဖုအထစ္ေလးေတြ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္ … ၾကာေတာ့ ေပါက္ကြဲၾကတယ္ … စဥ္းစားစရာပါ … ကိုယ္ဟာ အားလံုးအတြက္ ေကာင္းမယ္ ဆိုတာ ေကာင္းတဲ့အရာတစ္ခု။ မွန္တယ္ …။ ဒါေပမဲ့ ၾကာလာေတာ့ ကိုယ္ဟာ တကယ့္မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး … ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကိုယ္က အားလံုး အတြက္ ေကာင္းေနၾကတဲ့အခါ(Focus) မရွိေတာ့ လူအားလံုးဟာ ကိုယ့္ရဲ့ အားလံုးအေပၚ ေကာင္းမြန္မႈကို ေပါ့ေပါ့ေလးေတြးၿပီး သမန္ကာ လွ်ံကာ ထင္တတ္ၾကတယ္ …ဆိုလိုတာက ဒီေကာင္ ဒီလိုလုပ္တာ ငါတို႔မွ မဟုတ္ပါဘူး အားလံုးကိုပါ ခင္ဖို႔ေတာ့ ေကာင္းေပမဲ့ ေပါင္းဖို႔ ဘာဖို႔ မေကာင္းတဲ့လူပါ လို႔ အေျပာခံရတတ္တယ္ … ဒီေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ … ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ ကေျပာတယ္ … မုန္းသူမရွိ ခ်စ္သူရွိ တဲ့ … ေနာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ထိန္းသိမ္းၾကပါ …တဲ့ …ဆိုတဲ့အခါမွာ လူအားလံုးနဲ႔ သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္ေနၾကပါ … ေနာက္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြေလး ဆက္ဆံၾကပါ ေပါ့ေနာ္ … ဒါဆို ကိုယ့္အေပၚမွာ ငိုေၾကြးျခင္း အံသြားခဲ့ႀကိတ္ျခင္း ဆိုတဲ့ အမုန္းေတြ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘဲ သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္နဲ႔ ခ်စ္တဲ့လူေတြပဲ ရွိလာမယ္ … ခရစ္ယာန္ သမၼာက်မ္းစာထဲမွာ သခင္ေယရႈခရစ္ေတာ္က “ ရန္သူကို ခ်စ္ပါ ” အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ရန္သူကို ခ်စ္ဖို႔ ေပါ့ေနာ္ … ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔က်င့္သံုးႏိုင္တဲ့ လူနည္းပါတယ္ … ေနာက္ ဗုဒၶက်မ္းေတြထဲမွာ၊ တရားေတြထဲမွာ ဗုဒၶတရားကို အမွီျပဳၿပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စကားပံုေတြထဲမွာ “ခ်စ္စကို ရွည္ေစ၊ မုန္းစကို ရွည္ေစ” …ဒီစကားပံုေလးအရ က်င့္သံုးရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ေနာ္ …ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔က်င့္သံုးဖို႔က် ခက္ေနျပန္တယ္ … ဒါေၾကာင့္ လူသံုးမ်ား ႏႈတ္ခမ္းမ်ားရဲ့ ဘူတာႀကီး “အတတ္ႏိုင္ဆံုး ”ေပါ့ေနာ္ … ဟုတ္တယ္ …အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူရမယ္ … ရန္သူကိုလည္း ခ်စ္တတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္ …ဒါေပမဲ့ ရန္သူကို ခြင့္လႊတ္တတ္ေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားၾကည့္ရင္ကိုပဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခက္ခဲေနၿပီ။ ၾကြားတာ မဟုတ္ပါဘူး …ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကို လူတစ္ေယာက္က သူ႔ကဗ်ာလိုလိုနဲ႔ ခိုးၿပီး အမ်ားသံုးဆိုဒ္တစ္ခုမွာ တင္ဖူးတယ္ …ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီဆိုဒ္မွာ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီကဗ်ာတင္ထားၿပီးၿပီ…ေတြ႔ေတြ႔ ခ်င္းေတာ့ အရမ္းေဒါသထြက္တာေပါ့ေနာ္ …ဒါေပမဲ့ ေနာက္ အဲဒီလူက ျပန္ေတာင္းပန္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ခြင့္လႊတ္ခဲ့တယ္ …ဒါတင္မကဘူး … သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ဖို႔ေတာင္ ကမ္းလွမ္းခဲ့ပါေသးတယ္ …။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားတယ္ …ငါ ဒီလူကို တကယ္လို႔ ခြင့္မလႊတ္ဘူးဆိုရင္ …ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔။ သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္ခြင့္လႊတ္မႈကို မရဘဲ တသက္လံုး အဲဒီစိတ္က ေသရာပါသြားႏိုင္တယ္ …ဒါေၾကာင့္ သူ႔ဘက္က အက်ိဳးယုတ္မယ္ …(ဒါသူ႔ဘက္က) ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ခြင့္လႊတ္လိုက္ရင္ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်းဇူးတင္မယ္ ေနာက္ ေလးစားရင္ ေလးစားမယ္ ..ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ဓာတ္ေပါ့ေနာ္ …(ေလးစားခံရခ်င္လို႔ လံုးဝခြင့္လႊတ္တယ္ လို႔ ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး … က်ိန္ဆိုမႈနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္စကားတည္ရတာထက္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ စာဖတ္သူရဲ့ ယံုၾကည္မႈကို အရင္းတည္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္စကားတည္ပါေစ)ဆိုေတာ့ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို (အဲဒီဆိုဒ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္လို ကဗ်ာေရးတဲ့လူ အမ်ားႀကီးေလ) ကဗ်ာေရးတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးထဲမွာမွ သတိထားမိလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္စာေတြ ဖတ္ေပးလာမယ္ … အမာခံပရိသတ္တစ္ေယာက္ေတာ့ ရလာမွာပဲ … ဒါက တခ်က္ …ေနာက္တစ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ္က ္ ခြင့္မလႊတ္လိုက္ဘူးဆိုရင္ တစ္သက္လံုး ဒီခြင့္မလႊတ္ဘူး ဆိုတဲ့ ဝန္ႀကီးကို ထမ္းထားရသလို ျဖစ္ေနမွာ … ဒါေၾကာင့္ ဒီအတိတ္ႀကီးကို သတိရလာမယ္ …ေနာက္ ငါဘာလို႔ ခြင့္လႊတ္တယ္ လို႔ မေျပာခဲ့တာလဲ သူေတာင္းပန္ရဲ့သားနဲ႔ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေလးေတြက အနည္းနဲ႔အမ်ား စိတ္တေစၦရိုင္းတစ္ေကာင္လို ေျခာက္လွန္႔လာမယ္ ဆိုပါေတာ့ …ဘယ္သူနစ္နာပါသလဲ … ႏွစ္ေယာက္စလံုးပါပဲ … ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ အဓိပၸာယ္က အရာအားလံုးကို ၿပီးၿပီ ဆိုတ့ဲ သေဘာပိုက္ထား ၾကပါ … ခရစ္ယာန္ဘာသာေရးအရပဲၾကည့္ၾကည့္ … ဗုဒၶဘာသာေရးအရပဲၾကည့္ၾကည့္ ဒါဟာ လံုးဝကို တရားနည္းလမ္းက်ပါတယ္ … ဆန္စင္ရာက်ည္ေပြ႔လိုက္ ဆိုသလို ကၽြန္ေတာ့္စကားကို ျပန္ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ တရားဆိုတာက အၿမဲတမ္းေအးျမ ပါတယ္ … အဲဒီေအးျမဖို႔က အဲဒီတရားအေပၚ ကိုယ့္ရဲ့ ယံုၾကည္မႈအရလည္း မူတည္ေသးတယ္(စကားခ်ပ္ပါ)…။ ဆိုေတာ့ အေျဖကို ၾကည့္လိုက္ရင္ အဓိက က ရန္သူမရွိဘဲ ခ်စ္သူခင္သူပဲ ရွိဖို႔ … ကိုယ့္ဘက္ကလည္း စိုက္ထုတ္မႈလိုအပ္တယ္ … အဲဒီအခါ ကိုယ္က အထက္မွာ ေျပာခဲ့ၿပီးသလို လူအားလံုးအေပၚ ေကာင္းေနရင္ (ဦးစားေပး) မရွိဘူးဆိုရင္ ကိုယ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း (သို႔) မိတ္ေဆြေကာင္းဆို တာ လံုးဝကို ျဖစ္ေပၚလာမွာ မဟုတ္ဘူး …ဆိုေတာ့ ကိုယ္အထီးက်န္လာတဲ့အခါ ဘယ္မွာလဲ ရင္ဖြင့္စရာ …ကဗ်ာေရးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လို(ကဗ်ာဆရာမဟုတ္ပါ ကဗ်ာကို ခ်စ္၍ ေရးေနျခင္းသာ) လူေတြေတာင္မွ ကဗ်ာဆိုတာ ဘယ္လိုပဲ ရင္ဖြင့္ဖြင့္ သက္မဲ့တစ္ခုလို႔ ေျပာလို႔ ရတယ္ …ကဲ ..သက္ရွိတစ္ေယာက္ကို ေျပာခ်င္လာမွာပဲ …စကားေျပာစရာ ရွာလာမွာပဲ … ကိုယ္ေျပာရင္ ျပန္ေျပာေစခ်င္မွာပဲ … အားေပးေစခ်င္မွာပဲ … ဒါေတာင္ အထီးက်န္ေနတဲ့အခါမွေနာ္ တျခား အေရးတႀကီး ေသေရးရွင္ေရး အကူညီလိုအပ္တဲ့အခါက်ရင္ စဥ္းစားၾကည့္ပါ … မိတ္ေဆြေကာင္း မရွိရင္ … ဘာေတြ ျဖစ္လာမလဲ … ေဆးပညာအရ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္လို ၁၅ ႏွစ္သား ကေလးေတာင္မွ ေတြးမိတာက အထီးက်န္တဲ့ စိတ္က ၾကာလာရင္ စိတၱဇ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ … ကဲ … အထီးက်န္တဲ့အခါ ခံစားမႈေလးေပါ့ေနာ္ …ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုတာက ခ်စ္သူခင္သူ ရွိဖို႔ အားလံုးအေပၚေကာင္းပါ …ဒါေပမဲ့ ဦးစားေပးေတာ့ ရွိေနပါေစ …အဲဒီဦးစားေပးအေပၚ ျပဳသမွ်ေကာင္းမႈေတြကိုလည္း တျခားသူအေပၚ လြယ္လြယ္နဲ႔ မျပဳမိပါေစနဲ႔ … အဲဒီဦးစားေပး ကိုလည္း သူ႔ေပၚ ဦးစားေပး အေရးထားေၾကာင္း ခဏခဏမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ရံဖန္ရံခါ ေျပာျပေပးပါ … ဒီေနရာမွာ ကိုယ္နဲ႔စာၿပီး နာတတ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားအရ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္တင္ျပပါရေစ …ကၽြန္ေတာ္ဟာ (ၾကြားတာလံုးဝမဟုတ္ပါဘူး) ရုပ္မေခ်ာရင္ေတာင္မွ အၿမဲၿပံဳးၿပံဳးရႊင္နဲ႔ အၿပံဳးခ်ိဳတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ … လူတိုင္းကိုလည္း ၿပံဳးၿပံဳးေလး ဆက္ဆံတာေပါ့ေနာ္ …ဆုိေတာ့ ေျပာခ်င္တာက လူေတြအားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္မရတာ မရွိၾကဘူး(ျခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ – ေလကန္ၿပီး အေတာ္မသတ္တတ္တာ တစ္ခုေၾကာင့္ေတာ့ တခါတေလ သူငယ္ခ်င္း(အရင္းမဟုတ္ပါ)ေတြက မ်က္မုန္းက်ိဳးၿပီး ခၽြတ္တတ္ၾကပါတယ္။ ) ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္လဲ … ဦးစားေပး တစ္ေယာက္ကိုထားတယ္ အရင္တုန္းက ႏွစ္ေယာက္ ပဲ။ အခုေတာ့ အဲဒီတစ္ေယာက္က နည္းနည္းေအးတိေအးစက္ဆန္လာေတာ့ တစ္ေယာက္ေပါ့ေနာ္ .။ အဲဒီကၽြန္ေတာ့္ဦးစားေပးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္က အထီးက်န္တဲ့အခါ အကူညီလိုတဲ့အခါ စကားေျပာခ်င္တဲ့အခါ စကားေတြ ေျပာတယ္ ဘာတယ္ေပါ့ေနာ္ … ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ …သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သည္းခံတယ္ …အားေပးတယ္ …သူ႔အေကာင္းဆံုး သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္လည္း လက္ခံတယ္ …(တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ အသက္ ၈ ႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္ ကြာေတာ့ တခါတေလ စခ်င္ေသာ္လည္း အႀကီးနဲ႔ ငယ္စည္းေလးေတာ့ ထားရတယ္)…ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ဦးစားေပး သူငယ္ခ်င္း ထားၾကပါ …ဆိုလိုတာက အဲဒီဦးစားေပး တစ္ေယာက္ကိုပဲ ေကာင္းရမယ္ လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး …လူသားအားလံုးအေပၚ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေကာင္းျပပါ …ဦးစားေပးလည္း ထားၾကပါ လို႔ သာ ေျပာခ်င္ပါတယ္ …ဒီစာကုိ ေရးတ့ဲအခါ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ့္ဆိုလိုရင္းကို နားလည္ႏိုင္ၿပီး လိုက္လံက်င့္သံုးႏိုင္ဖို႔ပဲ … ေနာက္ အေၾကာက္ဆံုးက ကၽြန္ေတာ္မေရးတတ္တာေၾကာင့္ တလြဲေတြးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္စာက အဆိပ္ ျဖစ္သြားမွာပဲ … ကေလာင္သြားက ဓားသြာထက္ထက္တယ္ ဆိုတဲ့အတိုင္း … အဆိပ္တကာ့ အဆိပ္ထဲမွာ စာေပအဆိပ္က ရွင္လ်က္နဲ႔ အသံတိတ္လူကို ႏွိပ္စက္ညင္းပန္း တဲ့နည္းပဲ …ေၾကာက္စရာေကာင္းဆံုး အဆိပ္ေပါ့ေနာ္ … ဒါေၾကာင့္ ဒီစာေလး စာေပအဆိပ္ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ ဆုေတာင္းရင္းကုိယ္နဲ႔ စာၿပီး အားေပးလိုက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ …
ဖတ္ရႈသူတိုင္း အဆံုးထိဖတ္ေပးတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ …

သေဘာေပါက္ႏိုင္ၾကပါေစ …
လ်ံႏိုး

ဗီးနပ္စ္၏ သမီးပ်ိဳအား - ရည္စူးေက်ာက္စာမ်ား

ငါရွာေနတာ ကဗ်ာမဟုတ္ဘူး ...
ငါ့ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္နဲ႔ ...
အၿပိဳင္အဆိုင္လင္းလက္ၾကမယ့္ ေနမဝင္ ေကာင္းကင္တစ္ခု ...

ငါေရးေနတာ ကဗ်ာမဟုတ္ဘူး ...
လူတိုင္း အျမတ္တႏိုးထားေနတဲ့
ရတနာသိုက္ႀကီးတစ္ခုအေၾကာင္း ...

ငါဖယ္တြယ္ေနတာ ကဗ်ာမဟုတ္ဘူး ...
အလွဘုရင္ဗီးနပ္စ္ရဲ့ သမီးပ်ိဳအတြက္ ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ...
မရင့္မွည့္ေသးတဲ့ လွပ်ိဳမႈေတြ ...
(၂)
ငါ့ကို လွဲၿပိဳလိုက္ပါ ေကာင္မေလးရာ ...
သူစိမ္းဆန္တဲ့ အေရးအသားေတြနဲ႔ ငါ့ကေလာင္ေတြကို
ရိုက္ခ်ိဳးပစ္လိုက္စမ္းပါ ...

ေနာက္ထပ္ ငါ့ကို ...
မ်က္ရည္နဲ႔ ဂမၻီရဆန္ဆန္ အၾကည့္ေတြသာ
အပ္ႏွင္းလွည့္ပါ ...

ဒီေကာင္ ...
အသည္းကြဲသမားရဲ့ ၾကမ္းျပင္မွာေလ ...
ႏွင္းမေၾကြဘူး ...
မိုးမေဝဘူး ...
ေနမသာဘူး ...
ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ အခ်ိန္တိုင္းအတြက္ေပါ့ ...
အျဖဴေရာင္တစ္စင္း ပက္ပင္းတိုးမိရင္လည္း ...
ဒီေကာင္မ်က္လံုးက ငိုမွာပဲ ...
အနီေရာင္တစ္လံုး ၿပံဳးတာေတြ႔မိရင္လည္း ...
ဒီေကာင့္မ်က္ရည္ ၿပိဳမွာပဲ ...
ဆက္လက္ၿပီး ဒီေကာင္ကေတာ့ ...
အခ်ိန္တိုင္းအတြက္ ...
“ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ရဲ့ စိုစြတ္ျခင္း ...” ပဲ ...။
(၃)
နံပါတ္စဥ္မတပ္ရေသးတဲ့ ရာသီသံုးပါး ...
ၿပံဳးထားစမ္းပါ ...
အၿမဲလိုလို ...
သစ္ရြက္ေတြေပၚမွာ ၿပိဳလဲေနတဲ့ ငါ့အတြက္ ...
အျမစ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုကို ဆုပ္ကိုင္ထားဖို႔ ဆိုတာ...
လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူး ...
မိုးတိမ္တစ္ပြင့္ခ်င္းစီကို နာမည္ေခၚ ...
လို႔ ...
တကယ္ေတာ့ ငါဟာ ...
စိုစြတ္ျခင္းရဲ့ အသည္းကြဲသူ တစ္ေယာက္ ...
ငါ့အတြက္ ကဗ်ာဟာ လိုအပ္လာတယ္ ...
ေနရာအႏွံ႔က ေကာင္းကင္အခ်ပ္စီတိုင္းကို ...
တစ္ခ်ပ္စီ ...တစ္ခ်ပ္စီ ...
တလွပ္လွပ္ခြာရင္း ...
ေကာင္မေလး ...
လမ္းခြဲတဲ့ေန႔က ငါ ...
မ်က္ရည္ေတြေပၚ သီခ်င္းေတြက်ဴး ...
ေကာင္းကင္တစ္ခုနဲ႔ ကခုန္ရူးခ့ဲရတယ္ ...
ဆက္လက္ေမြးဖြားလာတဲ့ ငါ့မနက္ခင္းတိုင္းဟာ ...
ေနခုနစ္စင္းတို႔ရဲ့ တည္ေနရာ ...
တစ္ခုလို ...
စပ္ေလာင္ အိုက္ေၾကာင္တယ္ ...
(၄)
ဒီေတာ့ ...
ေကာင္မေလး ...
မင္းနားလည္ ...။...။...
အသည္းကြဲတဲ့ လူမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ...
ဦးေဏွာက္မရွိဘူး ...
သူဟာ ...
ကိုယ့္မ်က္ရည္ကို ျပန္ေသာက္သံုးေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ...

ေႏြ

ေျခတင္ရာခံုတစ္ခုံမွာ ...
ငါ့ကဗ်ာေတြ မီးေတြ ေတာက္ေလာင္က်ရႈံးေနေလရဲ့ ...
အခ်က္ေပး ဥဩသံေတြလည္း ဆူလို႔ ...ညံလို႔ ...
အီလို႔ ...

အိပ္မက္ပုလင္းေတြထဲ ...
ငရဲျပည္မွာ မြန္းတည့္တဲ့ ေနခုနစ္စင္းကို
ေလာင္းထည့္ခဲ့ရတာ ...
ေကာင္မေလးေရ ...
ငါ့ကို ...
ေနပူႀကဲႀကဲေတြထဲက ကယ္တင္ပါ ...
ေလာင္ၿမိဳက္ပြက္ဆူျခင္းေတြထဲက ေရြးႏႈတ္ပါ ...
ေခၽြးသီးေတြ ဝတ္ဆင္ထားရတာ ...
အေရျပားေတြ ျပာက်ေတာ့မယ္ ...
ဦးေဏွာက္တစ္ခုလံုး မီးကၽြမ္းေတာ့မယ္ ...
နင္ သိလား ...
ေကာင္မေလး ...
နင္ ဘယ္မွာလဲ ...
ငါ မေမးေတာ့ဘူး ...
နင့္အစား ...
ေျမာက္ျပန္ေဆာင္းေလးတစ္ရာသီသာ ...
တစ္နာရီစာ ...
တိုက္ေကၽြးလွည့္ပါ ..
နင့္ကိုငါ ...
လြမ္းေနတဲ့အခ်ိန္ နင့္ရယ္သံေလးကို
ဆာမြတ္ေနသေလာက္ ...
အခုခ်ိန္ တစ္နာရီစာပဲျဖစ္ျဖစ္ ...
ေဆာင္းတစ္ရာသီသာ ...
ရင္ခြင္မွာ ပြင့္ႀကဲေနတဲ့ ေႏြေတြအတြက္ ငါဆာမြတ္တယ္ ...

ဒိုင္ယာရီ

ဒိုင္ယာရီေပၚက နာမည္တစ္လံုး ...
လြတ္က်ေပါက္ကြဲသြားတယ္ ...
ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာေတြကို စိုစြတ္ေစခဲ့ၿပီးေတာ့ ...

ေနာက္ တစ္လံုး ...
တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုးပါပဲ ...
ကဗ်ာေတြေပၚက ...
ဓားသြားဆန္စကားလံုးေတြေပၚက ...
မထင္မွတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဝုန္းဒိုင္းႀကဲခုန္ခ်သြားၾကတယ္ ...
....................................
အထက္ပါ အဆိုကို ...
ျငင္းဆန္အား ခပ္ျပင္းျပင္းန႔ဲ ...
နာမည္တစ္လံုးေတာ့ ...
အခုထိ ငါ့ေက်ာျပင္ေတြေပၚ တြယ္ကပ္ခ်ိဳသာေနတုန္းပဲ ...
ပ်ားရည္အတိတ္တပိုင္းတစနဲ႔ ဆိုပါေတာ့ ...

ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ားတ့ဲ ေလာကႀကီး ...
ငါ့ကိုေတာ့ ကြက္ၿပီး မ်က္ႏွာသာ မေပးရဲပါဘူး ...
အထက္ပါ အဆိုနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ စကားလံုးေတြနဲ႔ေပါ့ေလ ...
ဒုကၡထက္ခါးတဲ့ တရားမွန္ကန္မႈ ...
ေျဖာင့္မတ္မႈ ...
ဘက္မလိုက္မႈ ...
တို႔ေၾကာင့္ ...
ခ်စ္တတ္ေသာ ...
ငါလည္း သူ႔ဒိုင္ယာရီထဲက ...
ဘယ္ေတာ့ အေငြ႔ပ်ံမလဲ .....
...........................
မသိဘူး ...

ကဗ်ာေတြကိုပဲ ...
ရင္ခြင္ထဲ ဖို႔သိပ္ထည့္လိုက္ေတာ့တယ္ ...
(ဤကဗ်ာေခါင္းစဥ္အား ရိုးရိုးေလးအမည္တပ္ေပးေသာ
facebook မွ မႏြယ္နီေက်ာ္အား အထူးပင္ ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း)

“ဘဝရဲ့ ကေလာင္ရွင္ ”

ဖုတ္တိုက္ကေဝသက္ျပင္းေတြ အတြဲလိုက္အခိုင္လိုက္
ေျမျပင္ေပၚကို ...
တေရြ႕ေရြ႕ျပဳတ္ေၾကြက်တယ္ ...
ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ ဝတ္ဆင္ထားရတာ ...
တကိုယ္လံုး မိုးက်ေရကိုယ္ျဖစ္ေနၿပီ ...
ေျမာက္ျပန္ေလေလးကို တစ္ခ်က္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ကြာ ...
မြတ္သိတ္ဆာေလာင္လြန္းလို႔ပါ ...
စကားလံုးေတြ ရွာႀကံၿပီး အေၾကာင္းျပခ်က္ကို
ပစ္ေပါက္ဖို႔ေတာင္ ဒီႏႈတ္ခမ္းေတြ ေျခာက္ကပ္ေနလြန္းလို႔ပါ ...
အရင္က မ်က္စိပဒသာျဖစ္စရာ ျမင္ကြင္းေတြ
ငါ့ေရွ႕မွာ အတိုင္းသား လြင့္ႀကဲေနလည္း ...
ေရတေပါက္ေလာက္ ငါဘာကိုမွ ...
မမက္ေမာေတာ့ပါ ...
....................................
အေဖ ...
အေဖမရွိတဲ့ အဲဒီည...
အိပ္မက္ကိုက ပုတ္သိုးၿပီး ရာဇဝင္ထဲက
စုန္းမဆန္လြန္းပါတယ္ အေဖ ...
အေဖမရွိေတာ့ေလ ...
ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္းကင္ႀကီး ...
“ေဝါ” ခနဲ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသလိုပဲ အေဖေရ ...
ေနမင္းေတြ ဘယ္လိုလုပ္ ေပ်ာက္ကြယ္လွ်ိဳးဝင္သြားလဲ ...
မသိရေလာက္ေအာင္ပဲ ...
အေဖရယ္ ...
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း လမင္းေတြနဲ႔ ညေတြေပၚ
ခပ္တည္တည္နဲ႔ အလြမ္းေတြကို မသိမသာေလး
စိုက္ႀကဲေနရတာ ...
စိုရႊဲေနဆဲ ကၽြန္ေတာ့္ညာဖက္ပါးျပင္ေလးက လြဲၿပီး ...
ဘယ္သူမွ သတိမထားမိၾကဘူး ...

အေဖေရ ...
သူစိမ္းသူရံအရပ္ကေန ...
ရင္းႏွီးျခင္း ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ျပန္လာပါ ...
ျပန္လာပါ အေဖ ...
အေဖေလ ...
ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ့္အနာဂတ္ႀကီးအေၾကာင္း ...
ကၽြန္ေတာ့္ကို အသက္သြင္းၿပီး ...
မေျပာျပခဲ့တာ ...
မေရးျပခဲ့တာ ...
မဆြဲျပခဲ့တာ ...
အေတာ္ေလးကို ၾကာေနပါၿပီ အေဖ ...
အေဖ့လက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဇာတ္ညႊန္းေတြရွိတယ္ ...
ဒါေပမဲ့ အေဖ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ မေရးတာ ၾကာၿပီ ...
အေဖ့လက္ထဲမွာ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ လင္းလက္ေနတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္အနာဂတ္ေတြ ရွိတယ္ အေဖ ...
ဒါေပမဲ့ အေဖ အေမွာင္ခ်ထားခဲ့တာၾကာၿပီ ...
အေဖ့လက္ထဲမွာ ...
မၿပီးဆံုးေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေတြ ရွိတယ္ အေဖ ...
ဒါေပမဲ့ အေဖ စကားလံုးေတြ သိမ္းယူသြားခဲ့တာ ၾကာၿပီ ...
အေဖေရ ...
အေဖ့ေျခလွမ္းေတြကိုသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဆက္သြယ္ေနတဲ့
ခရီးလမ္းေတြအေပၚမွာ တင္စီးထားလိုက္ေတာ့ ...
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ...
အေဖရွိရာ ...
အေဖေပးမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဆက္ရန္ ကဗ်ာေတြအတြက္
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ပစ္ႀကဲခဲ့တာ ...
အေဖထြက္သြားတဲ့ေန႔က ေမြးဖြားသန္႔စင္ေပးလိုက္တဲ့
နာရီအိုႀကီးအသိပါ အေဖ ...

အေဖေရ ...
ျပန္လာပါ ...
အေဝးတစ္ေနရာကေန ...
ကၽြန္ေတာ္ေလ ...
အေဖ့ဒသနေတြ ဝေနတဲ့ ကဗ်ာဦးေဏွာက္ေတြနဲ႔အတူ ...
အေဖ့ကို ေစာင့္ေနပါ့မယ္ ...
ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္မုတ္သုန္ေလေအးေတြကိုလည္း ...
ပ်ိဳးႀကဲျပဳျပင္လွည့္ပါ အေဖ့ရဲ့ အိမ္ျပန္ေျခလွမ္းေတြနဲ႔သာ ...

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ...
ကၽြန္ေတာ္ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာေတြ တစ္ဝက္ေတာင္ မက်ိဳးေသးဘူး ...
ဒါေၾကာင့္ ...
အေဖျပန္လာရမယ္ ...

အေဖေရ ...
.....................................

“မိုးႀကိဳးတစ္ပစ္စာ ...”

ေလျပည္ကိုမွ အေမေခၚမိတာ ...
ခဏတာ တိုက္ခတ္မႈနဲ႔
သူေက်ာ္ျဖတ္သြားမွ
လူတစ္ေယာက္လံုး ေၾကာင္စီစီျဖစ္သြားေလာက္တဲ့အထိ
ႏွလံုးသား ေသဒဏ္က်သလိုမ်ိဳး ...
စကားလံုးေတြ အထီးက်န္တယ္ ...

ဒီတစ္ေကာင္တည္း စကားလံုးမရွိဘဲ ေနဝင္ခဲ့တာ
အခုဆို နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ခုန္ေပါက္ထြက္ေျပးကုန္ၾကၿပီ ...
ဒါဟာ ...
ေတာင္တန္းေတြေတာင္ အားနာဖို႔ ေကာင္းေနပါၿပီ ...

ကဗ်ာေတြက အၿမဲတမ္းလမ္းေဟာင္းေလးေပၚ
ေငးငိုင္ငဲ့ေစာင္းေနၾကတာ ...
အခုဆို ...
ေနာက္ဆံုးခြဲခဲ့တဲ့ လမ္းေလးေပၚ
မင္ရည္ေတြ စိုရႊဲလ်က္ ...
ငါထပ္ၿပီး ...
ဆက္လက္ၿပီး ...
ဘာမွ ...

ကတိုက္ကရိုက္ပြင့္ေနတဲ့
ေယာင္ရမ္းျခင္းအိပ္မက္ေတြကိုေတာ့ ထိန္းသိမ္းရင္း ...

ခဏသာ ေတြ႔ဆံုျခင္းအတြက္ ...
ကဗ်ာေတြ ထားခဲ့ၿပီး ...
ငါႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ ...

ကံမကုန္ခဲ့ရင္ ....
..................................

ေတာင္းဆု

ငါထင္တဲ့ ...
တစ္ယူသန္ငါ့ယဥ္ေက်းမႈ အေၾကာင္းျပဳ ...
ရိုင္းစိုင္းစြာ ကဗ်ာမေဟသီႏႈတ္ခမ္းကို
နိဒါန္းပ်ိဳးလိုက္ရေခ်ၿပီ ...

ဘဝမွာ ...

“...ကာမ မပိုင္မိန္းမမွန္သမွ် ...
ငါ၏ ကဗ်ာျမစ္တို႔၌
အတံုးအရံုးလက္ေျမာက္ က်ရႈံးၾကေလသတည္း ...”

“လြမ္းေမာျခင္းဟူသမွ် ငါ့အာရံုမ်ားတြင္ ရွတလႊမ္းမိုးၾကေစသတည္း ...”

ကမၻာႀကီးက လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျဖန္႔ခင္းကာ
အျပတ္သတ္က်ယ္ျပန္႔ျပေနေလရဲ့ ...
အဲဒီလို ျပန္႔က်ယ္မႈေတြထဲ ...
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ...
လြတ္လပ္မႈကို
မွ်ေဝမယူ ...
နယ္နိမိတ္တစ္ခုထဲမွာပဲ ...
ကိုယ့္အေငြ႔အသက္ကိုယ္စီနဲ႔
လွည့္လည္ပစ္ဝဲေနၾကတယ္ ...
(၂)
မထင္မွတ္သလို ...
မထင္မွတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ...
မထင္မွတ္တဲ့ မ်က္ဝန္းတစ္စံုနဲ႔ ပြတ္တိုက္ထိရွမိခဲ့တဲ့
ငါ့ေနာက္ေက်ာရဲ့ အစိတ္အပိုင္းေလးတျခမ္း ။...
သံေယာဇဥ္မီးပြားေလးေတြ ...
ႏွစ္ေယာက္သား ညိွယူေလာင္စာျဖည့္ခဲ့ၾကတယ္ ...
ေဩာ္ ...
မိန္းကေလးရယ္ ...
ငါလည္း လူထဲက လူပါပဲကြယ္ ...
ငါတို႔လက္ေတြက ...
သံေယာဇဥ္မီးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားဖို႔
မပူေလာင္ခဲ့ဘူး ...
ဒါေပမဲ့ ရင္ခုန္သံေတြေတာ့ ...
တဟုန္းဟုန္းခ်ီလို႔ အျပင္းစားသတ္ပံုထိ
ေတာက္ေလာင္ခဲ့ၾကတယ္ ...
မင္းဟာလည္း ငါလိုပဲ ...
လူတစ္ေယာက္ပဲကြယ္ ...
ငါ့တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ...
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္မျငင္းဆန္ႏိုင္ခဲ့ဘူး ...
(၃)
ဘယ္လို အေျခအေနေတြပဲ ...
ေဟာင္းဆြေနတဲ့ ငါ့ဒိုင္ယာရီေတြထဲ ရွိခဲ့ ... ရွိခဲ့ ...
ေသခ်ာတစ္ခုကေတာ့ ...
အခုေလာေလာဆယ္ ငါဟာ ...
တစ္ေယာက္တည္းပါပဲကြယ္ ...
တစ္ေယာက္တည္းဟာ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ...
ဘယ္ေတာ့မွ ႏႈတ္ခမ္းက ေလးစံုေလာက္ျဖစ္လာႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး ...
တစ္ကိုယ္တည္းဟာ တစ္ကုိယ္တည္းပဲ ...
ဘယ္ေတာ့မွ ေရးစရာကဗ်ာဟာ ...
ေပ်ာ္ရႊင္ၿမိဳင္ဆိုင္လာမွာ မဟုတ္ဘူး ...
ပဲ့တင္သံတစ္သံဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ...
ပါးစပ္ထဲမွာ အျပန္အလွန္ၾကားရမွာ မဟုတ္ဘူး ...
ညေတြမွာ ေခြးေတြ ပိုအူတယ္ ...
ေကာင္းကင္ဟာ တျပင္တည္း ...
ဒါေပမဲ့ ငါတစ္ေကာင္တည္း ပြင့္ေနရတယ္ ...
မိန္းကေလး ...
ေမြးကတည္းက ...
ငါဟာ တစ္ေယာက္တည္း မျဖစ္ခ်င္ခဲ့ဘူး ...
ဒါေၾကာင့္ ...
ငါ့ဆုေတာင္း နင့္ေၾကာင့္ အျပည့္အစံုေတာ့ ...
မပ်က္ယြင္းခဲ့ပါဘူး ...
(၄)
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ...
ေတြ႔ခ်င္တယ္ ...
စိတ္ကူးေတြ ေတြ႔ဆံုျခင္းဆီ အတိုင္းသား
လြင့္ႀကဲေနတယ္ ...
မိန္းကေလး ...
ငါေလ မင္းမ်က္ဝန္းေတြဆီပဲ ...
ကုန္ဆံုးခဲ့တဲ့ လမ္းေဟာင္းေလးေလ ...
နင့္ေျခရာေတြ ငါသြားရွာတယ္ ...
ဂမၻီရအၿပံဳးေတြ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ စိုက္ႀကဲထားတာေတြကလြဲလို႔ ...
ငါ ...
ဘာမွ မေတြ႔ခဲ့ဘူး ...
ငါ မင္းကို ေတြ႔ခ်င္တယ္ ...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႔ဆံုျခင္းေတြ စိုက္ႀကဲလွည့္ပါ ...
ေတြ႔ခ်င္တယ္ ...
ေတြ႔ခ်င္တယ္ ...

“ေဝး ...”

အၿပံဳးတစ္လက္နဲ႔ ...
ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တာ ၾကာၿပီ ...

ရင္ထဲမွာေတာ့ ...
မိုးေတြ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ရြာလို႔ ေကာင္းလာတယ္ ...
သီခ်င္းေတြ ၿမိဳင္ဆိုင္ေဆြးေျမ့ေၾကကြဲတတ္လာတယ္ ...
စကားလံုးေတြ ရွာႀကံ ေကာက္စု ...
အၾကည့္တစ္စံုကို ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တတ္လာတယ္ ...
အိပ္မက္ေတြနဲ႔ အတိတ္ကို ...
သူ႔အသံေလးၾကားရဖို႔ ႀကိဳးညိွသီဆိုတတ္လာတယ္ ...
လြန္ခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးလမ္းခြဲခ်ိန္ကို ...
ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး အေပၚေအာက္ ႏွစ္ထပ္ကို ခ်ဲ႕ၿပီး
ထုတ္ၾကည့္တတ္လာတယ္ ...
တစ္ရြက္တည္း လြင့္ ...
တစ္ေလွတည္း စီး ...
တစ္ေယာက္တည္း ညည္း ... ရင္း ...
ဂူသားဆန္ ... အုတ္ဂူဆန္ ... သခ်ိဳင္းဆန္ ...တဲ့
အေဖာ္မဲ့ ပဲ့တင္သံ
ကဗ်ာေတြကို သူ႔ဆီပို႔ပို႔ေပးတတ္တယ္ ...
ၾကယ္စင္ေလးေတြ ဆီကေန တစ္ဆင့္ ...ေပါ့ေလ ...
သူ႔အေၾကာင္းေတြးမိတိုင္း ...
ကေဝအဆိပ္သင့္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို
ထိုင္ထကခုန္ခိုင္းၿပီး ...
သူန႔ဲ နီးၿပီ ... လို႔ ေပ်ာ္ေနတတ္လာတယ္ ...

သူနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ...
အန္ခ်ခင္းျပဖို႔ ကဗ်ာေတြ မ်ားစြာ ...
သိုဝွက္သိမ္းဆည္းထားပါတယ္ ...

“ႏွစ္မ်က္ႏွာနဲ႔ လူ ...”

အနမ္းကေဝေတြကို လက္သင့္ခံဖို႔
ငါ့မွာ ရင္ခြင္ႏွစ္စံုမရွိဘူး ...
ဒါေပမဲ့ ...
ငါ့ညေတြမွာ ၾကယ္မေဝေတာ့ ...
လမင္းေတာင္ မသာတဲ့အခါ ...
ငါ့ကို္ယ္ငါ ...
ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္ ျပန္ေၾကာက္ရြံ႕ေသြးပ်က္ေနမိတယ္ ...

လမ္းေတြဟာ အရင္ထက္ပိုၿပီး ...
အသည္းကြဲသမားတစ္ေယာက္လို
ေျခာက္ေသြ႔အထီးက်န္ဆန္လာတယ္ ...
မသာေတာ့တဲ့ ေနတစ္စင္းဟာ ...
ဝမ္းပိတ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို ႏႈန္းခ်ိေနေတာ့တယ္ ...

သန္းေခါင္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ဟာ ...
မိုးႀကိဳးမခ်ဳန္းဘဲပစ္ခ်ထားတဲ့ အစိမ္းေသတစ္ေကာင္လို ...
မည္းတူးဆိတ္ၿငိမ္ေနတယ္ ... လို႔
အဓိပၸာယ္ျပည့္စံုလာတယ္ ...
ငါက ...
ျပဴးတူးၿပဲတဲထိုင္လို႔ေပါ့ေလ ...
သန္းေခါင္ဆိုတာကို အဓိပၸာယ္သီကံုးတတ္သြားတယ္ ...

(၂)

ငါ့ကို တြယ္ကပ္သူနဲ႔ ...
ငါ့က တြယ္ကပ္သူနဲ႔ ...
စကားေတြက ပင္လယ္ျပင္ထက္ကို
မာယာမ်ားလာတယ္ ...

ငါ့ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္တဲ့ သူနဲ႔ ...
ငါက ေမွ်ာ္ၾကည့္တဲ့ သူနဲ႔ ...
ရင္ခြင္ဟာ ...
ျပဒါးတစ္လမ္း ...
သံတစ္လမ္း ...နဲ႔
ေကာင္းကင္လို တစ္စုတည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး ...
တိမ္ေတြလို ေကာင္းကင္တစ္ျပင္ႀကီးထဲမွာပဲ ...
အရပ္ရပ္ ... ရယ္လို႔
ေတာင္တလမ္း၊ ေျမာက္တျခမ္း ကြာေဝးလာတယ္ ...

စိတ္ထဲမွာေတာ့ ...
ရြာရိုးကိုးေပါက္အေတြးေတြနဲ႔ ...
ဗ်ာမ်ားေနဆဲ ...
အၾကည့္ေတြထဲမွာလည္း ...
အၿပံဳးႏွစ္စင္းဟာ ခြာသံကိုယ္စီနဲ႔
စီးခ်င္းထိုးေနၾကတယ္ ...

ကဲ ...
ဝဲယာႏွစ္ဘက္စလံုးဟာ ...
? တစ္ခုစီကို ဆုပ္ကိုင္ထားလ်က္ ...
............................